Tussen mal en dwaas & Klein beginnen

[p. 203]

Een énige kinderfilm...

Het verjaarspartijtje van Jan Jaap, een ventje als een lucifershoutje, trad ver buiten de oevers van het genot dat limonade en gebak in de kleuterziel teweegbrengen. Toen Frits - een slungelige buurjongen, die zich alleen op hoogtijdagen bij die kabouters indringt - mijn zoontje thuisbracht, riep hij me al van verre toe: ‘We mochten allemaal mee naar de bios, meneer! “Alibaba en de veertig rovers” in kleuren!’

‘Zo - dat was zeker wel mooi,’ sprak ik niet zonder reserve, want ik had deze uppercut op het brave gelaat van Moeder de Gans indertijd in Royal met kloppend hart zien toebrengen. Frits deed me een stomp voor, die hij uit de film onthouden had en droop af om alles aan zijn vriend te vertellen, maar mijn zoontje liet zich gewillig zijn jasje uitdoen en trad de kamer binnen met de gelaatsuitdrukking van iemand die slaapwandelt. Het was duidelijk dat die rovers nog met z'n veertigen op zijn ziel zaten. ‘Was 't mooi?’ probeerde ik nog, aarzelend. Hij wendde zich kribbig af, net als ik zelf vroeger deed wanneer vader of moeder bij mijn thuiskomst zó maar opeens een verslag wilden horen, zonder te begrijpen dat je nog onder de indruk was. Toen ik hem verder liet betijen, ging hij met open mond en starende ogen eindeloos lang in een hoek van de kamer staan. Bij het eten was zijn blik nog zó wazig dat hij de vork voornamelijk in wang of neus trachtte te drijven, maar bij de pudding verklaarde hij opeens: ‘Als ze zo ginge gillen, dan kon je je jasje voor je gezicht doen.’

Wat een énige kinderfilm! Ik verklaarde maar dat het allemaal niet waar gebeurd was, maar de staarperiode van zijn Alibaba-traumaatje was blijkbaar afgelopen. We wilden

[p. 204]

zijn indrukken weten? Welnu: ‘D'r waren mannetjes en die zaten op paarden en dan gingen ze allemaal zingen en...’

Hij liep af als een wekker en had nu zó oneindig veel over zijn technicolor-avontuur op te merken, dat hij na de nachtkus nog met grote, glinsterende ogen zat te ratelen in bed en niet van zins scheen zijn verslag te beëindigen alleen omdat wij de kamer uitgingen.

‘Slaap nou maar lekker,’ zeiden we nog bij het sluiten van de deur. Maar een kwartier later was hij terug in de huiskamer, om nog wat kanttekeningen te maken bij die éne rover, die doodging, en om tien uur bleek hij het licht in zijn vertrekje te hebben aangestoken en zat hij driftig te scharrelen met prentenboeken - blijkbaar op zoek naar de oertekst.

‘Maar je moet nou héús gaan slapen,’ zeiden we wanhopig en hij liet zich gewillig neerleggen, maar zijn ogen waren te wijd open om er gerust op te wezen. Toen ik om halftwaalf het licht nog even aanknipte, vond ik hem klaar wakker in gezelschap van vijf glazen knikkers - en hij hief meteen aan, precies waar hij gebleven was: ‘En dan spronge ze met paarde over een groot gat - en daaronder was helemaal bruin water en die éne viel d'r in...’

Hij ratelde nu zó onafgebroken dat ik de dokter maar eens belde, die na kennisneming van de feiten zei: ‘Tja - als zo'n dreumes naar zó'n film gaat - dat is ongeveer hetzelfde als wanneer u met een raket naar de maan geschoten wordt. Dan hebt u ook het nodige te vertellen, nietwaar? Doe hem maar in een lauw badje. En geef 'm een lepeltje broom. Dan slaapt-ie wel...’

Een op visite zittende kennis werd naar de apotheek gezonden, terwijl wij die kleine bioscoopganger zo omstreeks het spookuur in de teil zetten. Hij speelde er met de borstel, net als altijd, en toen de bel ging ten bewijze dat de

[p. 205]

broom arriveerde, zei hij monter: ‘De melkboer!’, want zijn tijdsbesef was nu zo langzamerhand ook van de kook geraakt. Het sloeg twee uur in de nacht toen hij eindelijk de ogen sloot en zijn commentaren op de jurken van de prinses liet verlopen in een doezelig gemompel. Doodmoe strompelden we toen ook naar bed. Nee - neem uw kleuters voorál mee naar de bioscoop.