Tussen mal en dwaas & Klein beginnen

[p. 200]

Twee handopleggingen

I

Móói is het Vondelpark, op zo'n herfstmiddag. De dichters dwingen je altijd melancholiek te worden van dat seizoen, maar zoals ik daar slenterde, tussen de moegedwarrelde bladeren, voelde ik mij eigenlijk alleen maar blij en welwillend. Ik had lust om een humanistisch manifest te ondertekenen of een rijksdaalder te geven aan een vereniging met een lief, utopisch doel, want de zwijgende rottenis om mij heen dreef mij tot aan de oren vol zoete pathétique.

Hoe minde ik de Amsterdammers! Op de tram heb ik wel eens een hekel aan hen, want daar is het net of je met een hele troep onbekenden in een groot bed ligt - en ze wóélen zo.

In het Vondelpark lopen ze echter zo'n mooi eind uit elkaar en een Amsterdammer wint als men hem zijn perspectief geeft.

Kijk, een vrouwtje met een cowboyhoed. Ik ben zó warm gestemd, dat ik haar bijna groet. En daar komt een klein jongetje aangedrenteld, met zijn opa. Een plaatje, die twee. De bekoorlijkheid van de dreumes inspireert mij zó, dat ik bij het passeren niet laten kan even mijn hand op zijn blonde krullen te leggen.

Het ventje staat echter niet erg vast op zijn beentjes, want nauwelijks heb ik hem beroerd of hij stort ter aarde en barst in luid geween uit.

Verschrikt keer ik op mijn schreden en zeg: ‘Och, dat spijt me!’ maar één blik op het gelaat van de opa maakt mij duidelijk dat hier een onuitwisbaar misverstand is geboren.

[p. 201]

‘Schaam jij je niet?’ zegt de man, paars.

‘Nou, nou, geen overdrijving alsjeblieft,’ antwoord ik waardig, ‘ik wou alleen...’

Maar hij is zijn drift niet meester.

‘Ga je wég, gluiperd,’ schreeuwt hij en hij heft zijn wandelstokje zó impulsief, dat hij bijna zelf ter aarde gesmeten wordt.

Zo komt het dat ik, op een stille herfstmiddag, in looppas uit het Vondelpark ren. Sommige dingen kan men niet uitleggen.

II

Een krachtige man in de Kalverstraat, die mij vuur gaf voor een sigaret en waarschijnlijk niet zoveel te doen had, begon zonder dat daartoe bepaaldelijk aanleiding bestond, uit te leggen wélke levenservaringen allemaal onaangenaam zijn: in spijkers trappen met de blote voet, geheel of gedeeltelijk verbranden, maar vooral door ruiten vallen. ‘Want glas kruipt in het lichaam, meneer, net als een naald,’ verzekerde de man ernstig.

Ik werd er een beetje wee van en maakte mij haastig van hem los. Toen ik de Dam op liep, wazig bepeinzend waaróm die man mij dat nu wel verteld mocht hebben, raakte ik in een klas dorpse schoolkinderen verward, die, behangen met pakjes brood en melkflessen, Amsterdam kwamen bekijken.

Nu ben ik gek met kinderen, dus het kwam goed uit. Ik1 bleef mild in de branding staan, nog steeds denkend aan het kruipend glas en de naald. Een grote jongen, achter aan de rij, liep zeker aan zijn tol te denken, want hij botste hard tegen mij aan.

[p. 202]

‘Opgepast jochie,’ zei ik vriendelijk en legde mijn hand teder op zijn bol.

Maar toen hij opkeek, was het een vent van een jaar of veertig - de meester vrees ik, maar dan een van bijzonder luttel formaat.

‘Waarom komt u aan mijn hoofd?’ vroeg de man ongemakkelijk en hij bleef stilstaan om er een kwestie van te maken.

Ik dacht even aan uitleggen, maar hij stond zó exact voor mij op zijn korte beentjes, dat ik alles inslikte en op een sukkeldrafje wegliep naar de tram. Hij schreeuwde mij nog iets na, maar dat heb ik gelukkig niet verstaan.