Tussen mal en dwaas & Klein beginnen

[p. 175]

Concurrentie

I

Mijn dochtertje is met 't school naar Zandvoort - voor één dag, maar met bagage voor een maand - en mijn zoontje smaakt de genietingen van een kind zonder concurrentie. 's Middags neemt hij mij apart en zegt vertrouwelijk: ‘Ik heb van oom een taartje gehad. En ijs. En water. Maar je moet het niet tegen háár zeggen als ze thuiskomt. Dan wil ze ook.’

Zoiets beloof je. Dan komt zijn moeder en voert het genot ten top door een nieuwe onderbroek voor hem mee te brengen. Het zilveren etiketje plakt hij onmiddellijk op zijn voorhoofd en dan moet de broek aan. Even later staat hij in niets anders dan dat Amerikaanse driehoekje te stralen in het vertrek. Vooral de dubbele bodem van het kledingstukje intrigeert hem. Hij gaat wijdbeens staan en laat er zijn hele armpje in verdwijnen.

‘Een zakje!’ zegt hij verbluft, ‘daar kan ik knikkers in doen.’

Wij haasten ons hem te verzekeren dat het dáárvoor niet is en doen hem de rest van zijn kleertjes aan, maar even later staat hij met geheven hemdje op het balkon en toont de broek aan een meneer die juist voorbijkwam en beleefd stil is blijven staan op zijn geroep. Ik doe het hemd naar beneden. De meneer neemt zijn hoed af en loopt houdingloos verder.

Dan wordt het bedtijd en omdat zijn zus er nog niet is, wordt hij er vast ingelegd, met het plaatjesboekje van professor Lupardi onder het hoofdkussen. Een uur later komt de concurrent, roodgeblakerd met een tas vol schelpen,

[p. 176]

zeewieren en opgeraapte wrakstukken, die met het bijbehorende zand op tafel worden geëtaleerd. Als ze eindelijk, zachtjes lopend, in bed geholpen is, klinkt de slaperige stem van broer uit bed: ‘Ik heb een taartje gehad. En ijs. En water. En een broek.’

‘Stil,’ roep ik, ‘slapen!’

Het licht gaat uit.

Maar als ik even later door het raampje in de halfduistere kamer kijk, zie ik het sprietige meisje in de wijde nachtjapon naast het bed van haar voorgetrokken broer. Ze heeft het dek weggeslagen en kijkt geboeid naar de nieuwe broek, die om het dikke jongensbuikje spant.

‘Er zit een zakje in,’ zegt mijn zoontje met dichte ogen, maar hij is te moe om het wonder te demonstreren.

II

Als ik thuiskom, vind ik mijn kinderen in de gang. Ze zitten als kleermakers naast de loper en hebben ieder een zweepje in de hand, aan het eind waarvan een servetring is gebonden. Op de loper liggen, netjes naast elkaar, wel twintig zuurtjes.

‘Wat doen jullie?’ vraag ik.

‘Wij vissen,’ zegt mijn dochtertje. ‘Kijk, hier op de loper is het water en dat zijn de visjes.’

En dan proberen ze alle twee de servetring om een van de zuurtjes te mikken, maar het is zó moeilijk dat ík er moe van word, zodat ik in mijn kamer vlucht en begin na te denken over een stukje. Als ik eens...

Maar er klinkt geschreeuw uit de gang. In tranen stort mijn dochtertje de kamer binnen.

[p. 177]

‘Pappa! Hij haalt de vissen gewoon met zijn blote fikken uit het water!’

Dát gaat natuurlijk niet aan. Ik verhef mij moeizaam en kom de gang in, waar de kleine valsvisser mijn verschijning met gemengde gevoelens afwacht. De vissenvoorraad is gedund en zijn konen staan bol - zó heeft hij zich volgeladen.

‘Wat hoor ik nou?’ zeg ik. ‘Zit jij met je hánden in het water?’

Hij kijkt mij minachtend aan.

‘Puh,’ zegt hij met volle mond, ‘'t is geeneens water. 't Is gewoon de loper.’

III

Mijn dochtertje keert terug van de paasvakantie, die zij bij haar grootmoeder buiten de stad heeft doorgebracht. Na het begroetingslawaai opent ze met een gezicht dat iets bijzonders belooft haar koffertje en legt, vuurrood van trots, de chocoladehaas en het netje met suikereitjes, die wij haar met Pasen stuurden, op tafel.

‘Ja, die heeft ze bewáárd,’ bevestigt oma plechtig.

Nou, wij weten wat wij aan zulk een verpletterende manifestatie van zuinigheid verplicht zijn en barsten in een reeks van schrille loftuitingen los. Flinke meid! Het is geweldig hoor! Nee - zoiets...

Mijn zoontje gaat tragisch verloren in dit applaus. Je ziet aan zijn bekommerd gezicht dat hij met lichte wroeging moet denken aan die sublieme eerste paasdag, toen hij wel veertig keer kwam bellen, omdat hem, telkens als hij met zijn stepje in de straat reed, weer te binnen schoot dat hij

[p. 178]

eigenlijk best nog een stukje van de haas zou kunnen afbreken. Het laatste puntje van de staart vermaalde hij toen hij aan de paasdis ging, het laatste eitje mocht die avond mee naar bed. Toen was het gelukkig op.

Welzeker - het was een voortreffelijke dag voor hem, maar nu komt daar opeens een zus en blijkt al dat moois nog te hebben. In de troebele blik waarmee hij naar de op tafel staande buit kijkt, staat zoete verbazing te lezen en tintelt een verschrikkelijk klein sprankje hoop dat hij ook hiervan straks zal mogen meeëten.

‘Hoe vind je nou toch zó'n flinke meid?’ zegt grootmoeder, die met de heilzame gevolgen van haar regime pronkt en weer gaat de grotemensenhulde naar de zuinige zus, wier neus bepaald krult van verrukking.

Mijn zoontje begint de hele zaak tegen te staan. Hoe nu - moet alle lof van grootmoeder worden uitgestort op een kind dat nota bene net tien dagen bij haar heeft gelogeerd? En hij dan? Ik zie hem wegstappen naar de kinderkamer. En een minuut later, als bij ons juist een stilte valt, treedt hij aarzelend binnen en roept: ‘Kijk ík eens, oma!’

Hij toont het lege netje, want dát heeft hij nog. En het slaat zo aandoenlijk op niets, dat wij zijn zus even opzij doen en hem, op zijn beurt, bedelven onder onze toejuichingen.

Feestelijk staat hij in de kring.