Tussen mal en dwaas & Klein beginnen

[p. 162]

Spelen

I

Al twee dagen verzamelt mijn zoontje rupsen - een hele vooruitgang sinds vorige week, want toen raapte hij op straat alle peukjes op, omdat hij zo'n leuk busje had om ze in te doen. Vanmorgen schudde hij mij wakker.

‘Papa, dit is André en dit is Ukkie.’

Ik moest even bijkomen, maar toen zag ik zijn arm, vlak onder mijn neus, met een dikke rups en een dunne - waarschijnlijk vader en zoon.

‘'t Zijn mooie,’ sprak hij verliefd, ‘maar je mag ze niet aaien. Dan gaan ze dood.’

‘Ja,’ zei ik geeuwend, ‘ga ze nou maar weer laten lopen.’

Maar ik moest eerst goed kijken wat een mooie rug André had en natuurlijk tuimelde hij toen, mét zijn Ukkie, tussen mijn lakens.

Nu héb ik het niet op rupsen in bed. Ik ging rechtop zitten en wilde eruit, maar mijn zoontje riep: ‘Niet bewegen! Dan druk je ze kapot.’

Ik ging maar weer liggen, want ook het vaderschap vraagt offers. Er kriebelde van alles op mijn been, doch mijn zoontje maakte de dekens van onderen los en zocht net zolang tot hij de vluchtelingen weer op zijn arm had.

‘Lief hè?’ zei hij bij de deur, ‘en later worden het vogeltjes.’

Want helemáál precies weet hij alles nog niet.

[p. 163]

II

Mijn stukje wil niet vlotten. Eerst komt een man het kapotte zeil repareren en vult mijn kamer met zijn zenuwslopende hamertikken, afgewisseld door wellicht juiste maar ook breedsprakige beschouwingen over de meimaand en dan, als hij éíndelijk weg is, treedt mijn zoontje binnen, met het gezicht van iemand die vooreerst niet denkt te vertrekken.

‘Ga nou spélen,’ zeg ik vaag, maar hij komt voor me staan en verklaart feestelijk: ‘Pappa wiedewiede wappa wiedewiede winkel, tinkel tappa. Húp zegt Pappa.’

Een soort woordkunst. Maar ik ben niet receptief gestemd en meen: ‘Pappa zegt voornamelijk dat je óp moet duvelen.’

Hij heeft echter nog plannen, wijst op mijn revers en zegt: ‘Daar zit een vlek.’

En als ik op mijn borst kijk, pakt hij mijn reukorgaan tussen duim en vinger en kraait: ‘Neusje-trek!’

Alweer een grapje - zou hij soms geheim abonnee van Kiekeboe zijn? Hij komt niet uitgeschaterd en ik kwiteer zijn vondst met enig gehinnik en raad hem nu dan toch de deur aan de keerzijde dicht te doen - maar zijn moeder treedt binnen.

‘Ik moet wérken,’ zeg ik ongemakkelijk, doch mijn zoontje gaat op haar af, wijst en zegt weer: ‘Een vlek!’

Maar als ze kijken wil en ook het slachtoffer dreigt te worden van zijn schelmse fopperij, voegt hij er eensklaps mild aan toe: ‘Niet écht hoor, mammie.’

En hij vat aanhankelijk haar hand.

Want je moeder bedriegen als je pas vier bent - nee, dát komt later pas.

[p. 164]

III

In onze gang staat een kindje uit de straat met mijn kamerjas aan en een hoedje van mijn vrouw op. Zij kijkt extatisch en zegt: ‘Ik ben koninghin.’

Dan gaat de deur van de kinderkamer open en komt een hele troep de gang in - kleine bedoeïenen in tafelkleedjes en afgedragen baljurken, met theemutsen en omgekeerde petten op. Dat moet het hof zijn.

Mijn dochtertje komt achteraan in een blauw gordijn. Zij heeft een zeer oud avondtasje bij zich en zegt op de innige toon die hoort bij dit spel tegen een andere hofdame: ‘Dit was mijn gouden tasje, hè. Dat had ik altijd bij me.’

Opeens ziet zij dwars door de speelkoorts heen dat het wel érg kapot is, maar zij heft dat bezwaar meteen op, door eraan toe te voegen: ‘Het was wel kapot, maare... Ik had het van mijn man gekregen, zie je.’

Maar de koninghin heeft plaatsgenomen op het gangkastje en roept met een stem die geknepen kirt van louter waardigheid: ‘Lakei?’

Dat is mijn zoontje, de kleinste van de stoet, die wonderlijk toegetakeld helemaal achteraan staat te suffen en naar voren moet worden geduwd.

‘Lakei,’ zegt de koningin, ‘ga eens een glaasje bier voor me halen.’

‘Doe het zelf maar,’ zegt mijn zoontje, want hij begrijpt het fijne niet van dit spel en wordt dan ook vaak de kinderkamer uit getrapt.

‘Puh! Een koningin zeker, die zelf bier haalt!’ roept het kind op het kastje minachtend.

Maar mijn zoontje gaat bokkig op de grond zitten, ziet dan de vijandige blikken van het hele hof en zegt kleintjes: ‘Tóch heb ik het wel eens gezien.’