Tussen mal en dwaas & Klein beginnen

[p. 133]

Ten slotte

Ik droomde dat ik wakker werd. Terwijl ik rechtop in bed ging zitten, wist ik met grote zekerheid dat er tien jaren waren verstreken, maar ik had geen flauwe notie wat er in die tijd allemaal was geschied.

Mijn vrouw trad ernstig de kamer binnen. Nu, ze stond er nog goed op. Een beetje dikker, maar het mishaagde helemaal niet. Helaas droeg ze een lorgnet.

‘Zeg, sta nou op,’ zei ze. ‘Het is kwart over acht.’

Ik dacht: o jé, ik werk nu ergens waar ik precies om negen uur moet wezen, dat is geen gunstige ontwikkeling. Moeizaam klom ik uit de veren, want ik was heel dik geworden. Op de gang liep ik tegen een dame aan, maar eer ik me had voorgesteld, zei ze achteloos: ‘Pa, mag ik even een tientje uit je zak nemen?’ Min dochter! Wát een flinke meid.

‘In orde, kind,’ zei ik. Blijkbaar had ik zomaar tientjes in de zak. Dan was het ook redelijk dat ik er al om negen uur moest wezen.

Toen ik op straat kwam, dacht ik: nou zal het me toch benieuwen, waar ik heen ga. Eerst liep ik naar de tramhalte. Op het hoekje stonden vier mannen met tulbanden op een raar taaltje te brabbelen.

‘Wat zijn dat voor lui?’ vroeg ik aan een vent, die juist zijn pijp stopte.

‘Ssssst,’ fluisterde hij verschrikt. ‘Ben je op je achterhoofd gevallen? Of wou je soms beweren dat je het Turkse bezettingsleger niet meer kent, dat hier sinds 1952 de lakens uitdeelt?’

De Turken! Daar zal de buitenlandredactie ook even vies van hebben opgekeken, dacht ik. Waarschijnlijk heb ik er een beetje bedremmeld uitgezien, want de man gaf me een bemoedigend duwtje en fluisterde: ‘'t Gaat góéd! Ze zijn al bij Olé Olé.’

[p. 134]

‘Ay,’ zei ik. ‘Waar ligt dat?’

‘In de Belgische Congo,’ sprak de man rustig en koos het voorbalkon.

Het leek me nog wel een verschrikkelijk eind weg, maar nou ja... Ik reed drie haltes mee, stapte uit en liep een riant gebouw binnen. Een portier sloeg aan zijn pet. In een geweldige zaal rezen wel honderd klerken uit hun zetels en riepen: ‘Goedemorgen, meneer.’

Nu was het toch wel zeker dat ik het een flink eind geschopt had. Een deur van het privé-kantoor ging open en een aardige jongedame zei zacht: ‘Goedemorgen...’ Haar blik en haar intonatie gaven mij de indruk dat ik mij in al die jaren niet geheel tot het dicteren van brieven had weten te beperken.

Aan mijn bureau-ministre gezeten klemde ik een havana tussen de lippen, nam een elegante vulpen ter hand en kalligrafeerde met fikse letters: ‘Cursief - avondblad’.

En toen schreef ik dit stukje.