Tussen mal en dwaas & Klein beginnen

[p. 101]

Geringe misslagen

I

Nou, daar op het Damrak waren we lijn 24 weer op z'n oorlogs aan het volstouwen. Door op de rug van een oud moedertje te klimmen kwam ik nog net mee, als kurk op de fles. Ik duwde krachtig doch beschaafd en draaide mij moeizaam om, teneinde oog in oog te komen met de voorbijsnellende frisse lucht, waaraan een mens tijdens zo'n ritje altijd sterke behoefte heeft.

Op de treeplank stond een man met de handen fel om de koperen stijgbeugels geklemd en de puurste doodsangst in de naar mij opkijkende ogen, want niet iedere Amsterdammer beschikt over de onverschrokkenheid om buiten te hangen.

Die help ik op het balkon, dacht ik, met mijn fijne burgerzin en ik drukte krachtig met de rug. Toen de mensenklont achter me morrend een paar centimeter begon te wijken, legde ik mijn rechterarm om het bovenlijf des buitenhangers en begon aan hem te tillen.

‘Meneer...’ steunde hij ontroerd.

‘Even doorzetten,’ zei ik met een vriendelijk knipoogje. ‘U is zó op het balkon.’

En feller duwde ik achteruit en krachtiger trok ik aan hem. Maar hij gaf niet mee en leunde in mijn armen als een vrouw die overweegt flauw te vallen om een hoedje door te drukken.

‘Toe nou...’ sprak ik hijgend, maar zijn groot hoofd, dat nu intiem aan mijn borst lag, werd opeens purperrood van onverklaarbare drift.

‘Hou toch op!’ kefte hij. ‘Ik stónd allang op het balkon, vent.’

[p. 102]

En toen ik naar de grond keek, zag ik dat zijn beentjes een heel eind van de vloer bungelden. Ik heb hem maar rap neergezet. Een bijzónder klein ventje, mag ik wel zeggen.

II

Bij de kapper was het broeiwarm en de man die naast mij op de zachte wachtsofa zat, ging dan ook langzaam maar zeker met een beduimeld tijdschrift in de vuist onder zeil. Eérst bleef hij nog rechtop en opende melancholiek de kijkers als zijn hoofd ging wankelen, maar toen de ruggengraat de laatste trots verloor en zich aan de weke omarming van al dat groene pluche overgaf, werd het écht slapen, zoals thuis, in bed.

De andere wachters keken naar hem met een lichte vertedering, want zijn ronde zakenmannenhoofd verloor in die plots gerezen dut alle energieke rimpels die zo'n heer tegen de barre wereld heeft te trekken. Een roze goeierd was hij, zoals hij daar lag - dom en ongevaarlijk, de mond wat open, de plompe hand als een enorme, levenloze zeekrab op de dij.

Terwijl wij daar op die even aan de strijd ontgleden tijdgenoot zaten neer te kijken, vredig als moeders aan de wieg, rees opeens een smartelijke rimpel op het voorhoofd des mans. Zijn mond sloot zich toornig en toen klonk zijn schorre stem duidelijk in de warme stilte van de scheersalon: ‘Rótwijf.’

Het was in de slaap uit de bodem van zijn ziel gerezen, maar zó luid had hij de koele conclusie van zijn droompje uitgestoten, dat hij er zélf van wakker schrok en bedremmeld rechtop ging zitten.

[p. 103]

‘Ik heb geloof ik eventjes gedut,’ zei de man verlegen tegen de stilte.

Maar ieder kende zijn geheim.