Tussen mal en dwaas & Klein beginnen

[p. 62]

Een Deense blik

In Haarlem werd de treinreis eensklaps opgeluisterd door het veerkrachtig binnenstappen van een fletse man, met drie textielkaarten aan. Hij bezat een elegante wandelstok en voerde een onuitwisbare glimlach, waarboven zich een dunne, blonde knevel behendig aan zijn klein bovenlipje bleek te hebben vastgeklemd.

‘Goedemorgen,’ zei hij sonoor en ging op dat muffe achterbalkon-niet-roken met feilloze intuïtie naast een jongedame staan, die haar houdingloos hangen onverwijld liet overgaan in het alerte naar-buiten-kijken van een dame die verwacht te zullen worden aangesproken.

‘Vreemd wéér,’ zei de man. Ze had gelijk gehad.

‘Finnu?’ vroeg de juffrouw.

‘Wándelweer,’ decideerde de man besluitvaardig.

‘O ja?’ Ze wou geen twee keer ‘finnu’ zeggen.

‘Ik wandel graag,’ bekende hij ruiterlijk. ‘Gisteren nog, heb ik een hele tippel gemaakt. Ik...’ Hij liep af als een pianola, glazig aangestaard door de rest van het balkon, die het wel wat vroeg vond voor courtoisieën, doch moest toegeven dat het aardig lukte. Want tegen Leiden was zij het stadium van ‘O ja?’ en ‘Finnu?’ al helemaal te boven en vertelde, zómaar uit zichzelf, over ‘die Amerikaanse jèstrumputtist - ik weet se naam niet meer, maar die hep óók se longe kapot geblase en se laatste tijgerrek heptie geblase voor se dochtertje in het ziekenhuis - 't is ofer de radio omgeroepe, me broer hep 't sélf gehoord.’

‘Zo zo, u hebt een grote broer - da's oppassen...’

We waren in Leiden. Er kwamen verscheidene dikke mensen binnen en het werd vol op ons balkon. Die ene lange, landelijke man kon er nog nét bij. Hij had een

[p. 63]

Deense dog bij zich - een groot, geel kalf van een hond. Terwijl de trein zich in beweging zette, ging het dier een beetje passagieren in dat woud van mannenbenen en kwam, als vanzelf, bij de matineuze minnaar terecht. Die loog juist: ‘... met me wagen gezellig een toertje maken. Kom, kom - ik inviteer u - we rij den de bossen eens in...’

‘'k Sal wel wijser wese,’ zei de juffrouw eerbaar, doch niet onbegerig.

De dog had zijn enorme kop tussen haar en de knevelman geschoven en keek met een paar grote, lichtgrijze knikkers de lucht in.

‘Ach, maar waaróm nou toch niet?’ vroeg de man en duwde met zijn knie de hondenkop weg.

‘Je hép geen wagen,’ meende de juffrouw.

De hond verscheen koppig aan de andere kant van het paar en keek weer naar boven. Het was een blik zoals alleen een dier die uit kan zenden - vol van een bodemloze, volstrekt onagressieve, doch hoogst overtuigende melancholie. Wat ben je toch een sukkel - zei de blik treurig - wat sta je toch weer op te hakken, op de vroege ochtend tegen dat wicht.

De man kon er niet goed tegen. Hij wendde zich af en jokte, slecht geïnspireerd: ‘Toch wel - hij staat in de garage. Hij is stuk, ziet u.’

Het klonk mat. De juffrouw proefde zijn intonatie voor op haar tong en zei opeens kribbig: ‘Ach vent - je staat me gewoon te beswendele.’

Den Haag was te dichtbij om het nog allemaal te lijmen. Ik zag ze ‘ieder op eigen gelegenheid’ het station uitgaan. Peinzend liep de hond zijn baas achterna. Hij had iets gedáán.