Tussen mal en dwaas & Klein beginnen

[p. 59]

Schelvis

Omdat die auto iets aan zijn as kreeg en als een uitgetelde atleet moest worden weggesleept, kwamen we niet om vijf maar om ácht uur bij tante Wies in het Gooi om ‘nog vele jaren’ te voegen bij de zeventig die zij daar in haar eentje reeds heeft omgekregen. De feliciteervisite was al lang naar huis en - neef - ik breng net het bordje met de pruimenpitten naar de keuken, anders hadden jullie me dinerend aangetroffen.

Terwijl haar opgewonden feestlach die laatste twee tanden oprakelde, kwam mijn vrouw met de al halfverlepte anjers op de proppen en vroeg ik maar eens of ze zich goed gevoelde. Nou, dat ging best, maar wij - hoe stonden wij erop, na zo'n onfortuinlijke autorit? Ze wedde dat we stierven van de honger en ging er meteen wat aan doen. Nee, nee - nou geen gemáár, als we eventjes tijd van zitten hadden, maakte zij in de keuken iets voor ons gereed. En weg was ze, bijna struikelend over de kat, die donker kijkend bij de deur liep en het kennelijk een dag vol ongepaste bereddering vond.

Een kwartier later was de tafel gedekt met het mooie servies, dat de oorlog van '70 nog heeft meegebibberd, en toen weer tien taaie minuten waren verstreken, bracht ze een enorme dekschaal binnen en zette deze triomfantelijk voor ons neer.

‘Kijk, dat eten jullie nou lekker op, dan ga ik intussen in de keuken het toetje maken,’ zei ze gezellig. ‘Pas óp hoor, - er mag niets over wezen als ik terugkom!’ En zij hief, koddig dreigend, haar oude vinger, gelijk vroeger toen ik er als logeerneefje van vijf aan de klonterpudding met bessensap zat.

[p. 60]

Nadat ze met de poes op de arm was weggesloft, openden we de schaal en keken ontzet in de ogen van een lang, gekookt dier, dat in een toestand van huilerig zelfbeklag op de schotel lag uitgestrekt.

‘Schelvis,’ zei mijn vrouw kokhalzend.

Nu kun je haar en mij met dit rulle gerecht de zee in jagen, maar tante Wies was daarvan blijkbaar niet op de hoogte en verwachtte, ginds in het keukentje, dat wij haar gedrocht nu smakelijk zaten te vermalen.

‘Het is een afschuwelijk beest en ik blief hem niet,’ zei mijn vrouw en schoof haar bordje van zich, als een kind. Daar ik begreep dat hier gehandeld moest worden, nam ik een krant, rolde het dier daarin en stak het pakket handig in mijn binnenzak - nét op tijd, want tante vibreerde reeds naar binnen met de Delftse frisse.

‘Nou, jullie weten er raad mee!’ riep ze paf, want die schaal was zo leeg als de schouwburg na vijf jaar overheidsbeleid.

We bliezen de lege wangen bol en kauwden nog enige tijd op niets, teneinde haar te behagen, maar toen veegden wij de monden af en verklaarden dat het lekker was geweest. Het toetje leverde geen moeilijkheden op, maar toen we daarna in de trijpen stoelen zaten, begon die poes een diepe belangstelling voor mijn colbertje te tonen, want zo'n dier heeft een fijne neus.

‘Bij jou wil ze wezen, neef!’ riep tante getroffen, want Minet sprong op mijn knie en trachtte haar kopje geheel in mijn decolleté te begraven. Ik sloot kuis mijn jas, maar omdat zij bleef aanhouden en nu van onderen toegang zocht, heb ik haar op de grond gezet en mij even geabsenteerd, teneinde mij, ten overstaan van tantes verbaasde verjaarskalender, van die vis te ontdoen.

[p. 61]

Terug in de kamer voelde ik mij veel beter, maar de poes heeft nog lang op de gang aan die deur staan krabben.

‘Doet-ie anders nooit,’ zei tante.