Een stoet van dwergen

[p. 152]

Ethiek

Achter het raam op de walletjes, waar anders de meisjes zich etaleerden, waren nu de vitrages dichtgeschoven. In de kamer zat tante Mops met Miepie en Leila aan de ronde tafel, tegenover het jonge echtpaar dat op de sofa was geplaatst.

‘Eén ding kan u een troost zijn,’ zei tante Mops, op de wat deftige toon die ze voor deze gelegenheid geëigend vond, ‘uw pa heeft niet geleden.’

‘O,’ antwoordde de zoon.

Hij was een gezonde man, provinciaal van snit en met een monotoon, vlezig gezicht, waarop geen enkele emotie zich aftekende. Zijn vrouw, een schraal, vroeg verlept wezentje, hield haar blik als geobsedeerd gevestigd op het kanten tafelkleedje en zweeg.

‘Hij was meteen weg,’ zei tante Mops.

Er werd op de buitendeur gebonsd. Toen Miepie opendeed, wankelde een beschonken Amerikaan de gang in, keek glazig naar het stemmig visitetafereel en zei, een bierfles heffend: ‘Happy days.’

‘Go upstairs boy,’ riep tante Mops op een tussentoon. ‘We are kumming in a moment.’

Terwijl de man de trap op stommelde keek ze met een verlegen glimlachje naar het echtpaar op de sofa en zei: ‘Ach ja, 't is een raar huis hier, dat hebt u wel gemerkt natuurlijk. Maar uw pa...’

Ze stokte en begon opnieuw: ‘We zaten voor het raam, Miepie en Leila en ik en toen zien we uw pa aankomme. Hier voor de deur begint hij te wankelen. Ik zeg nog tegen Miep - nietwaar Miep? - ik zeg: Nou, die heb 'm ook mooi zitten, want als je ze hier in de buurt ziet wankelen, zitten ze meestal vol jajem. Maar ineens zie ik 'm blauwig worden in z'n gezicht en hij klemt zich vast aan de gevel. Nou, we ren-

[p. 153]

nen naar buiten en ik zeg: Meneer, wat scheelt u? Maar hij zuchtte alleen maar. Goed, we ondersteunen hem naar binnen en daar op de sofa, waar u nou zit, leggen we hem neer, he Miep? Leila haalde water voor hem - zijn tanden bibberden tegen het glas. En opeens - 't was of er een schok door hem heen voer. En dood was-ie.’

Ze zuchtte.

‘Heeft pa nog iets gezegd?’ vroeg de man.

Onzeker schudde tante Mops het hoofd.

‘Nee, bij mijn weten niks,’ zei ze. ‘He Miep?’

Het meisje schudde het hoofd.

Er viel een drukkende stilte.

‘Ja, we hadden geen erg dat uw pa hartpatiënt was,’ vervolgde tante Mops. ‘We dachten gewoon, die meneer is onwel. Dat heb je wel vaker, niet? Dat iemand onwel wordt...’

Deze keer liet de zoon het bij een stijve knik. In de stilte, die weer binnen kwam sluipen, klonk plotseling het geweld van de Amerikaan, die boven op de vloer begon te stampen. Tante Mops stond op.

‘Geleden heeft-ie niet,’ zei ze, afrondend.

Ook de man en de vrouw verhieven zich.

‘We moeten nog helemaal terug naar Friesland, dus het wordt nu onze tijd,’ sprak hij. ‘Ik dank u, mede namens moeder die helaas niet mee kon komen, voor alles wat u gedaan hebt.’

‘Ach, gekheid!’ riep tante Mops. ‘'t Was mensenplicht,’

Geflankeerd door Miepie en Leila keek zij het echtpaar even later door de vitrages na.

‘Fatsoenlijke mensen,’ stelde ze vast. ‘Wat zal je zulke mensen met de waarheid treiteren? Dat laat maar een nare herinnering achter. Nee, zó is het beter. Nou kunnen ze met eerbied aan hem terugdenken. Dat wil toch ieder mens? Ik

[p. 154]

ook. Ik denk ook altijd met eerbied terug aan me vader.’

De meisjes knikten - meer om niet uit de toon te vallen.

Toen of ze plotseling wakker schrok, riep tante Mops: ‘Die jenk! Ga eens gauw naar boven, Miepie.’

Het meisje haastte zich de trap op. Boven plooide ze een glimlach om haar lippen, stiet de deur open en zei: ‘Hello, swiethart.’