Een stoet van dwergen

IJs breken

Gisteravond kwam ik, na een vermoeiende dag in Utrecht, om een uur of acht onze straat in. Mijn vrouw hing, op de eerste etage, uit het venster en riep: ‘Blijf maar beneden, ik kom bij je.’

Even later stapte ze, in visitegewaad, de voordeur uit en sprak: ‘We gaan naar Fie en Henk.’

‘En we zouden thuisblijven...’ zei ik. Maar ze liep al, zodat ik haar wel volgen moest.

‘Waarom gaan we daar nou heen?’ vroeg ik.

‘Omdat het nodig is,’ zei ze beslist. ‘Fie heeft opgebeld. 't Is weer zover. Ze hebben ruzie. En ze praten al een week niet tegen elkaar.’

‘Nou, dat is toch rustig,’ riep ik. ‘Ik wou dat ik eens een hele week mijn mond mocht houden.’

‘Mijn zegen heb je,’ kefte ze. ‘Je denkt toch niet dat er louter parels van je lippen rollen?’

Een poosje liepen we zwijgend door. Toen zei ze: ‘Fie heeft opgebeld.’

‘O.’

‘Ja, jij met je o...’

‘Dat lijkt nog het meest op een parel.’

‘Spáár me je grappen,’ walgde ze. ‘Fie heeft opgebeld. Omdat ze eronder lijdt. Onder het zwijgen. En Henk ook.’

‘Nou, laân ze dan gaan praten!’ riep ik bokkig.

‘Dat kan niet,’ snauwde ze. ‘Je weet toch. Fie is trots. En Henk wil de minste niet wezen. Daarom heeft ze ons ge-

[p. 144]

vraagd. Wij kunnen het ijs breken, als we gewoon even aanwippen en een uurtje gezellig kletsen...’ Ze keek me aan.

‘Nou ja, gezellig...’ zei ze.

We stonden voor het huis en ze belde.

‘Als jij nu eens alleen ging,’ stelde ik voor. ‘Fie is jouw vriendin ten slotte.’

‘Ja nou krijgen we dát!’ riep ze. ‘Ik weet niet of je het weet, maar toen wij trouwden, heb ik dat hele stelletje leuke vrienden van jou op de koop toe moeten nemen, zonder dat me óóit gevraagd is...’

De deur werd opengetrokken.

‘Oehoe!’ klonk boven Fie's stem.

‘Oehoe!’ riepen we. We begonnen te stijgen.

‘'t Zijn ook leuke vrienden,’ sist ik.

‘We komen even babbelen!’ riep mijn vrouw.

Boven aan de trap werd een rondje gekust. Ik kreeg er ook een. Anders verstrekt Fie dat genoegen alleen op mijn verjaardag. Maar enfin, ze smaakt goed.

‘Komen jullie er gezellig even in.’

Ik geloof dat ‘gezellig’ het meest misbruikte woord van de Nederlandse taalschat is. In de huiskamer, waar je de spanning met een bot mes snijden kon, zat Henk verdraaid kalm, zeer gekwetst en niet de minste te wezen.

‘Hallo,’ riep hij.

We begonnen te praten. Ik met hem. Mijn vrouw met Fie. Daar schoten we niet veel mee op, want de kamer was nu conversatie-technisch in tweeën gehakt en de strijdende partijen bleven elk op hun eigen helft. Om tot kruising te komen, vroeg ik: ‘Zeg Henk, weet jij soms wat je vrouw voor haar verjaardag wil?’

‘Dat moet je haar vragen,’ zei hij.

‘Fie! Henk wil weten wat je voor je verjaardag wilt,’ riep ik.

[p. 145]

Ze keek hem ontroerd aan. ‘Heus?’ vroeg ze vochtig.

Even aarzelde hij. Toen ging hij door de knieën en zei sonoor: ‘Ja...’

‘O Henk...’

Zij verliet schreiend het vertrek en hij ging er achteraan met een mild: ‘toe nou, meiske...’

‘Zie je wel, tóch is het een goed huwelijk,’ zei mijn vrouw, toen we alleen in de kamer waren.

‘Tjilp, tjilp,’ antwoordde ik. ‘Maar als ik het goed zie, is het heilswerk nu volbracht en kunnen we gevoeglijk opdonderen.’

Even later had ik weer zo'n zoen van Fie en een ferme poot van Henk en daalden we de trap af.

‘Nou moet je eens goed luisteren,’ zei ik, op de gracht. ‘Over drie weken zit het natuurlijk wéér scheef. Maar, als je nu denkt dat ik met de regelmaat van een letterkundig tijdschrift daar Nehroetje ga spelen, alleen omdat jouw trotse vriendin Fie getrouwd is met de wereldkampioen zwijgen, heb je het lelijk mis.’

‘Daar heb je 't weer - jouw vriendin!’ riep ze. ‘En al die kerels van jou dan, die...’

Het einde was, dat zij een zijstraat insloeg en ik een café.

Enfin, we zullen Fie en Henk maar vragen.

Om het ijs te breken...

Uit ‘Een toontje lager’, 1959