Een stoet van dwergen

Kruintje

Gisteren was ik op visite bij Aleid, een oude kennis. Ze doet me altijd denken aan Medea, die haar kroost gruwelijk offerde, om daarmee haar ontrouwe echtgenoot en diens jonge bijzit te treffen. Op het toneel lijkt zo iets nogal bloederig, maar op haar bovenhuis voert Aleid toch al twee jaar een soortgelijk drama op, zij het teruggebracht tot proporties, die passen bij de theemuts en de gipsen Pierrot op de piano met de Czernyboeken.

Tien jaar geleden was ik getuige bij haar huwelijk.

Ze trouwde Frans, een zakenman in aanbouw. Een jaar na de feestelijke dag werd Henkje geboren en zeven jaar na de feestelijke dag kwam aan het licht, dat Frans zijn secretaresse

[p. 118]

niet alleen brieven opgaf. Aan deze debâcle was alles voorafgegaan, wat een schorpioen en een ram elkaar kunnen aandoen.

‘Ons huwelijk was een vergissing,’ sprak Frans en koerste zuidwaarts, naar dat meisje. Het plan om als vrienden te scheiden, werd door het financieel realisme der advocaten verijdeld. Aleid kreeg Henkje en alimenteert nu al twee jaar op die etage, met geen ander vermaak dan de haat, die zij ‘menéér’ standvastig toedraagt.

‘Meneer is drie weken naar Zwitserland, met zijn liefje. Ja ja, ze zullen wel weer overal denken, dat hij zijn dochter het buitenland laat zien. Want meneer wordt verschrikkelijk kaal. Ik zag hem laatst lopen en ik dacht, nou meneer, als je met dat hoofd de Romeo moet spelen... En een zuur gezicht... Zo echt the happy man, begrijp je wel?’

Dit is de toonsoort van haar conversatie. Het klinkt niet als het slaan van de leeuwerik, maar zij geniet er in ieder geval van, dat kun je aan haar ogen zien. Haar glansnummer voert ze eens per maand op. Dan moet Henkje, krachtens de gerechtelijke uitspraak, naar zijn vader. Aanvankelijk mocht Aleid zelf de dag bepalen. Zij zette, geholpen door kennissen van kennissen, een uitvoerig spionagesysteem op en slaagde erin, de jongen steevast te sturen, als Frans voor zaken de stad uit was. Dan kon ze vertellen: ‘Komt dat kind daar en meneer schittert door afwezigheid. Een uur later had ik hem alweer thuis. “Ja, pappie was er niet...” Nou, móóie pappie...’

De advocaten kregen eindelijk voor elkaar, dat er een vaste dag werd bepaald. Aleid schakelde nu onmiddellijk over op iets anders.

‘Nu moet je goed begrijpen,’ zei ze tegen me, ‘die jongen zit op school. Die jongen moet leren. Daar heb ik voor te zorgen. Dat is mijn taak. Dus als hij naar menéér gaat, dan

[p. 119]

geef ik hem natuurlijk zijn huiswerk mee. Dat is mijn plicht, nietwaar? Maar wat zegt menéér? Als je bij je vader bent, dan hoef je niet te werken. Ja, makkelijk praten. Maar ik neem dat niet. Ik heb mijn advocaat opgebeld en...’

Nu moet u Frans niet gaan idealiseren.

Hij heeft zijn eigen sar-arsenaal, dat er óók wezen mag.

Aleid ziet Henkje een beetje als de kleine lord, met mooi, lang krulhaar en zachte, romantische pakjes aan. Gelijk een rank prinsje stapt hij op ‘de’ dag het huis uit en als een kleine cowboy keert hij 's avonds terug, omdat zijn pa hem meenam naar een winkel en van onder tot boven in het nieuw stak. Succes verzekerd: ‘Dat is écht iets voor menéér, hoor. Om een kind zo ordinair aan te kleden. Smaak heeft hij trouwens nóóit gehad...’

En dan moet er geruime tijd gepaaid, beloofd en gedonderjaagd worden eer het ventje zich de riem, de hoed en de revolver weer laat afnemen. Maar de volgende dag is de schade hersteld. Toen ik gisteren bij Aleid zat, bleek Frans echter krachtiger te hebben toegeslagen. Het was toevallig net ‘de’ dag. Om zes uur precies kwam het jochie thuis en ontlokte zijn moeder een kreet, die je straten ver kon horen.

‘Kind, hoe kom je zo kaal?’

‘Pappie heeft me laten knippen. Hij zei dat lang haar niet mooi staat voor een jongen.’

Een minuut later stond Aleid huilerig te telefoneren met haar advocaat: ‘En nou heeft hij dat kind zo verschrikkelijk toegetakeld...’

Ik keek naar het gemillimeterde kruintje, waarop de oerstrijd van die twee grote mensen weer eens was uitgevochten.

‘'t Is wel lekker fris,’ zei Henkje. ‘En je hoeft het niet te kammen.’

Want hij is een practicus, net als zijn vader.