Een stoet van dwergen

[p. 91]

Vorst

Ella had de hele avond bij ons zitten babbelen, over koetjes en kalfjes maar toch het meest over mensen.

‘He, 't is altijd zo enig bij jullie,’ zei ze telkens en dan keek ze ons met hele grote, droevige ogen aan, want ‘enig’ is een woordje, dat je pas veelvuldig gaat gebruiken als het leven niet meer zo enig is, vind ik. Bij twaalven was 't: ‘hemeltje, al bij twaalven.’ Ze gaf een rondje kuise zoenen, die meeslepend roken, maar ik hou mijn hoofd er altijd goed bij, zodat mijn vrouw nooit hoeft te zeggen: ‘He, wat gaan jullie nóú doen?’ Wél: ‘Laat jij Ella even uit?’

Dat komt je bij koud weer op een lichte bronchitis te staan, want ze is lief-vaag, trekt eerst altijd een paar verkeerde mantels aan, vertelt je bij open deur een lang, onnodig verhaal en bélt ten slotte nog een paar keer omdat ze allerlei accessoires vergeten is, zodat je een hoop tocht vangt. Toen ze echt alles had - d'r tas, d'r sjaaltje, d'r paraplu - trof de bel me, halverwege de trap, toch nog ten vierden male tussen de schouderbladen.

‘Zó vervelend,’ zei ze. ‘Maar 't slot van me autootje zit vastgevroren.’

‘En wrat doen we nou?’ vroeg ik.

[p. 92]

‘Kun je er niet een beetje op asemen?’ zei ze. ‘Jij hebt zo'n mooie, grote asem.’

Het klonk als een Pyrrhus-compliment.

Bij het rondje zoenen vond ik het prettig dat ze een vrouw was, maar nu had ik toch liever met een man te doen gehad, om ‘barst’ te kunnen zeggen.

‘Och, maar met plezier,’ werd het.

Het is koud, ongezond en absurd in de kerstkaartensneeuw neer te hurken om een poos op te hijgen tegen de deur van een Volkswagentje.

‘'t Helpt niet,’ zei ze. ‘Probeer het eens met mijn aansteker.’

Aanreiken deed ze 'm wel. Ze is gescheiden van een man die haar acht jaar lang de ontbijten op bed bracht en toen wegliep met een beredderige sociale werkster, die hem nu alles, inclusief zijn salaris, uit de hand neemt. Ik heb het altijd een evident geval van overcompensatie gevonden.

‘Met die aansteker lukt het ook niet,’ zei ik na een poosje.

Mijn vriend Ben van Eysselsteijn dichtte eens: ‘O, laat het sneeuwen, Heer.’ Juist op dat ogenblik werd zijn gebed verhoord.

‘Heb je een kaars?’ vroeg ze.

‘Niet in me binnenzak,’ zei ik, in mijn blote tweedjasje tussen de vlokken.

‘He, snauw nu niet zo tegen me,’ sprak ze en haar glimlach deed me besluiten nóóit meer te snauwen. Op zolder hadden we trouwens kaarsen genoeg. Vier trappen op, vier trappen neer. We kénnen Ella nu eenmaal.

‘Je moet je hand boven het vlammetje houden, anders waait-ie uit,’ zei ze, want theoretisch is ze erg goed met die dingen. Ik schroeide mijn vel een beetje, maar langer dan tien minuten hoefde het niet.

‘Hou maar op,’ zei ze. ‘Weet je wat je doet? Pak een hamer. We slaan de ruit in.’

[p. 93]

‘Da's zonde,’ riep ik. ‘Blijf dan liever hier vannacht.’

‘Ik wil naar huis. Naar mijn eigen bed. Ik háát vreemde bedden,’ besliste ze pruilerig. ‘Je bent net het sneeuwmannetje.’

Goed, het sneeuwmannetje haalde de gereedschapskist van zolder en zei: ‘Ga nu een eind achteruit, anders raak je vol scherven.’ Ze week meters terug. Pats. Je moet nog hard slaan óók, om zo'n ruitje aan gruzelementen te krijgen.

‘Zo. Nu kun je erin,’ zei ik eindelijk.

Als een vogeltje stond ze tegen mijn deur gedrukt en zei: ‘Zeg...’

‘Ja?’

‘'t Is mijn autootje niet. Dat zie ik nou pas. Mijn autootje staat aan de overkant. Dáár.’

Ze wees, ontmoette mijn blik en zei hulpeloos: ‘Nou ja, ze maken ook zoveel van dezelfde.’