Een stoet van dwergen

Roze anjers

Roze anjers had ik meegebracht toen ik even aanwipte bij Nina, om de vriendschap niet al te lang aan het lot over te laten.

‘Ach, wat gezellig. Kom gauw binnen. Leuk! Leuk! En die prachtige bloemen... de verwennerij... gekkerd!’

Zij is een lieve dame van tweeënveertig, tamelijk tevreden met haar Frits, die ergens in een fabriek loopt te bassen. Kind

[p. 89]

noch kraai, zelfs geen hond - ze maken altijd een mooie reis 's zomers. Als jong meisje is ze één seizoen aan het toneel geweest. Veel brieven opgebracht. Er hangt nog altijd een foto van haar in ‘Als de ster bleef stille staan...’ op de logeerkamer. Maar ze treurt er nooit om - zó diep zat het niet. Ze heeft een aantrekkelijk daas lachje en ze vindt het, op een wat moede manier, allemaal zó gezellig... dat je er bént, dat je weer weggaat, dat je gauw nog eens terugkomt. Gezellig.

‘Ga zitten, ga zitten... wil je thee... wacht, nou ga ik eerst die prachtige bloemen van je eens verzorgen...hier, deze vaas... wat denk je, zouden ze daar goed in staan?’

‘Ja, dat lijkt me wel,’ zeg ik. Wat weet ik van vazen?

‘Kijk, dan doen we er eerst een klein stukje van onderen af en...’

Ze valt opeens stil, draait zich half naar mij om en roept geschrokken: ‘Zeg, wat hoor ik...?’

‘O, dat is niks,’ antwoordde ik. ‘Dat zijn kinderen, die buiten schreeuwen.’

‘Nee, ik bedoel, wat hóór ik, is Piet weggelopen bij Magda?’

‘O ja,’ zeg ik. Het is een oud verhaal. We zijn er thuis al weer over uitgepraat.

‘Wat verschrikkelijk vind ik dat nou voor dat lieve vrouwtje,’ roept ze, met ronde tragédienne-ogen. ‘Waarom heeft hij dat nou gedaan?’

‘Och...’ brom ik. Want je kunt niet zeggen ‘hij wou weg zeker,’ of ‘hij had er genoeg van denk ik,’ dat klinkt zo cru. Aarzelend begin ik: ‘Nou, mij lijkt het eigenlijk zó te zitten, dat die twee mensen al lange tijd...’

‘Zo staan ze toch niet leuk,’ zegt ze. ‘Die vaas is te laag. Ik geloof dat ik beter iets hoogs en smals kan nemen, lijkt je niet?’

‘Ja, eigenlijk wel,’ antwoord ik, omschakelend. ‘Die stelen

[p. 90]

zijn zo lang, he. Je zou er bijna de helft af moeten knippen en dat is ook weer zonde, want die stelen...’

‘En vertel eens, zeg, hoe is dat arme vrouwtje eronder?

Ze zet die ogen weer op. Ik redresseer mijn gelaatsuitdrukking, stel het stemtimbre bij en verklaar dof: ‘Ze is er kapot van, he. Je begrijpt, ze was gek op die man en...’

‘Zo is het beter,’ zegt ze sereen.

‘Misschien wel,’ draai ik bij. ‘Ze was natuurlijk intellectueel verre Piets mindere en...’

‘Ze stáán zo beter in deze vaas,’ vervolgt ze. ‘Nu heeft het echt iets van een ouderwets ruikertje, zie je wel? Leuk! Stijf en toch charmant. En weet je dat ik juist zo hou van roze?’

‘Ik vind het ook wel een mooie kleur,’ beken ik. ‘'t Heeft zoiets teers he? En toch fris. Thuis heb ik altijd veel bloemen om mij heen en dan vooral...’

‘Troost...’ peinst ze.

‘Ja...’ zeg ik voorzichtig, want dat kan wel weer op weggelopen Piet slaan. Maar ze vervolgt: ‘Bloemen troosten altijd. Als je ontevreden bent. Of sad. Ga je mee, dan zet ik ze op het buffetje. Kijk eens - enig he! Gezellig, bloemen in de kamer. Hou jij er ook zo van?’

‘Nou! Ik zeg net, veel bloemen om me heen. En dan vooral roze,’ beweer ik.

Haar glimlach is vredig, maar haar ogen staren naar onwaarneembare verten. Heel stil zit ik in de rococo-stoel en zou best trek hebben in een hapje prikkeldraad.

‘Roze anjers hebben altijd zo iets feestelijks,’ stel ik moedeloos.

‘Wat dood-gezellig nou toch dat je er bent,’ roept ze. ‘En vertel eens, dat arme vrouwtje, hoe is ze eronder?’

Uit ‘Ping pong’, 1954