Een stoet van dwergen

Je hébt iets

Omdat er een beetje lente trilde in de lucht staken de jongen en het meisje hand in hand de straat over. Bij de bushalte, vlak voor een grote meubelzaak, hielden ze stil en glimlachten bemoedigend tegen elkaar.

‘Gezellig he...’ zei het meisje, met een knik naar de dichtstbijzijnde etalage, die als toonkamer was ingericht. Ze bedoelde een bruin pluchen bankstel met twee fauteuils, die gaapten als nijlpaarden.

‘Och..’ sprak de jongen. Hij was Couperiaans broos, een zelden gelukkige puber, die aan komt snellen met een diep gemeend ‘ik heb zó naar je verlangd’ en dan het liefst weg zou willen om ergens zijn teleurstelling in een versje te gieten.

‘Nou ja, 't is natuurlijk een beetje ouderwets,’ zei het meisje haastig, haar fris, dom gezichtje refererend naar hem opheffend. Ze kwam dicht tegen hem aanstaan, hélemaal van Piet. De jongen glimlachte gedwongen - het was hem te publiekelijk. Hij zag eruit of hij graag een sigaret zou roken.

‘Leuke das...’ vond ze, er met een vingertje langs strijkend. Over haar blond hoofd heen keek de jongen broeierig naar de fauteuils. Nu klom uit de winkel een bediende de etalage binnen, gevolgd door een echtpaar van middelbare leeftijd, dat de bullen eens van dichtbij wilde bekijken. De verkoper was een sierlijk uitgemonsterd jongmens met de sterke glimlach uit het ‘Succes’ - boekje. Door de oogharen bekeken leek hij wel geschickt, maar Hitchcock zou hem toch

[p. 64]

aan het slot van de film als moordenaar ontknopen. Hij praatte en gebaarde onafgebroken, soepel van mimiek gelijk een danser. Het echtpaar stond bezorgd te knikken, zoals mensen luisteren naar het verslag van een verkeersongeval. Maar het ging over het bankstel, dat kon je zien, want de man nam op invitatie van de verkoper voorzichtig in een der fauteuils plaats. Met zijn regenjas verfrommeld op zijn schoot zat hij daar plompverloren in de toonkamer - een moedeloze eekhoorn. Vrouwen trouwen niet met zo'n man. Ze zijn er al mee getrouwd.

‘Kijk me eens an,’ zei het meisje verliefd tegen de jongen. Ze stond er met haar rug naar toe, maar hij staarde nog altijd in de toekomst en zag nu ook de vrouw plaats nemen, hoekig en doelbewust. Ze had zo'n pardon-ik-was-éérst lachje om de mond, dat wat milder werd als ze de blik ontmoette van de verkoper, die met de handen in de zij welgevallig op zijn door het leven zélf bezield bankstel stond neer te kijken.

‘Zullen we een eindje doorlopen?’ opperde de jongen. Het werd hem te veel, denk ik. Toen ze verder drentelden verrees op de achtergrond ook het echtpaar uit de fauteuils.

‘Je bent zo stil,’ sprak het meisje bezorgd. ‘Is er iets?’

‘Nee,’ antwoordde de jongen.

‘Heb ik wat gezegd of zo?’ vroeg ze nederig. Hij schudde een beetje geërgerd het hoofd. Ze stonden voor een slaapvertrek met draperieën en leeslampbedden, alles in knus roze.

‘Ik weet 't nooit bij jou, rare,’ zei het meisje teder. Het echtpaar kwam nu ook déze kamer binnen, gevolgd door de bediende, die levendig sprak en demonstreerde, de kastjes bedienend met de doorwrochte motoriek waarmee nachtwakers deuren sluiten. Voorzichtig zag je de vrouw het linkerbed met de vuist indeuken om de vering te beproeven. De man stond dof toe te kijken.

[p. 65]

‘Laân we nou maar gaan lopen,’ zei de jongen, zich abrupt van het tafereel losscheurend. ‘Die bus komt tóch niet...’

‘Waarom nou...?’ begon ze, maar hij ging alvast op weg. Met snelle pasjes kwam ze hem achterop en haar stem klonk bewogen: ‘Zie je nou wel. Je hébt iets...’