Een stoet van dwergen

[p. 60]

Zeven stuks

De herfstvakantie bracht een joelende invasie van neefjes en nichtjes in ons huis, popelend van verlangen naar de genietingen der wereldstad, die uit de verte zo veelbelovend kunnen glinsteren. Maar gelijk in het oude mopje Wein, Weib und Gesang praktisch neerkomen op een biertje, je vrouw en de radio, worden de hoogtepunten van zo'n logeerpartijtje gevormd door de apies in Artis, het ijsje, die lange, frisse wandeling, het onbeheerst gebruik van de pick-up en een middag naar de bioscoop. Het viel niet mee een filmwerk voor alle leeftijden in de wekelijkse lijst der zonden staande te houden, maar eindelijk lukte het toch en schoof ik met zeven kinderen de rij in, door de omstanders bekeken met het ontzag van: ‘Nou, die man heeft óók niet stilgezeten.’

Kleine Lientje, die pas vier jaren telt, hadden we toch maar meegenomen want ze weigerde thuis te blijven en is niet bang in het donker. Ik hield haar, aan mijn rechterhand, onder hypnose met toffees, haar lievelingsgerecht, dat 's werelds complete zaligheid in handige tabletvorm op haar onbedorven tongetje brengt.

‘Heb jij 'm al op?’ vroeg ze.

‘Nee,’ zei ik.

‘Laat 'm eens zien...’

Ik opende mijn mond en zij keek geïnteresseerd naar binnen. Toen mocht ik op mijn beurt háár tong bezichtigen.

‘O, hij is nog bijna helemaal heel,’ prees ik uitbundig, want je conversatie verandert van coupe op zo'n middag. Ze deed haar mondje weer toe en zei vastberaden: ‘Ik wil 'm in de spiegel zien.’

Even aarzelde ik, maar ze gleed al van de klapstoel en nam mijn hand, klaar om te worden weggevoerd. Nu ja, in de

[p. 61]

hal waren spiegels genoeg. Zij stelde zich op voor de grootste, stak haar tong uit en keek geruime tijd zeer ernstig naar het brokje. Toen keerde zij bij me terug en zei zorglijk: ‘Hij wordt toch een beetje kleiner.’

Terug in de rij moest ik mijn zoontje van zijn neef scheiden, maar toen er nog wat na-klappen waren gevallen zaten we tamelijk vredig en allemaal brok-sabbelend in de roze luwte van de muziek, die de grammofoonversterker mild over ons uitsproeide.

‘Dat is de blue-téngo,’ zei Jaapje, die door notoir radiomisbruik alle populaire wijzen bij de voornaam noemt.

‘O wat eng ome - de bloed engel,’ riep Jetje, drie stoelen verder, want de nuance van de Engelse titel was haar voorbijgegaan.

Gelukkig hoefde ik het niet recht te zetten, want het licht doofde in zo'n ‘Hááááá!’ dat u uit uw eigen kindertijd nog wel kent. Er kwam eerst een voorfilmpje over beroemde zangers en zangeressen.

‘Oom, gaan we met een taxi naar huis?’ riep mijn neefje, helemaal op stoel zeven, want hij droomt 's nachts van dat vervoermiddel.

‘Ssst,’ klonk het om ons heen.

Bing Crosby was namelijk op het doek verschenen en zong, met zijn hoofd een beetje schuin, een van zijn op het gehoorvlies smeltende liefdesliederen.

‘Wat 'n gluiperd, he pap?’ zei mijn zoontje.

‘En toen de dokter kwam, heb ik gespuugd,’ riep Lientje, zonder duidelijk verband met het gebodene.

‘Ome, is dat de grote film?’ vroeg Jetje uit de verte.

Maar die kwam later pas. Iets op de rand van de operette, met Fred Astaire negentig minuten in draf. Hij is - u vermoedde het al - verliefd op een meisje en stijgt, telkens als dat mooie gevoel zich van hem meester maakt, enige meters

[p. 62]

de lucht in. Een aardig grapje, maar de logica van kinderen heeft strenge wetten. Ze willen haring of kuit. Jetje riep dan ook, na de eerste stijging: ‘Ome, dróómt-ie dat?’

Het leek me een oplossing, die veel uitzichtloze verklaringen mijnerzijds kon voorkomen.

‘Ja, dat droomt-ie,’ zei ik dan ook.

Maar Fred Astaire was alweer terug op de grond en het bijzonder aardse verhaal hernam zijn rechten. Aan het eind van de rij hoorde ik ze discussiëren. Het stemmetje van Jetje stelde met veel autoriteit: ‘Ja, dat dróómt-ie. Ome heeft het zélf gezegd.’ En tot mij: ‘He oom? Dat droomt-ie.’

‘Nee, nou is hij weer wakker,’ zei ik.

Maar bijna op hetzelfde moment zag Astaire het meisje terug en ging de lucht weer in.

‘En nou? En nou, ome?’

‘Nóú droomt-ie weer,’ riep ik hulpeloos.

‘Allemachtig,’ zei een man achter me getergd.

Op het doek kusten ze in de maneschijn. De violen jubelden lyrisch.

‘Maar als het regent, gaan we dán met een taxi?’ riep mijn neefje uit de verte.

‘Ssst,’ zei ik.

Fred Astaire begon, onvermoeibaar, aan zijn vijftigste dansje - de slotapotheose, naar het decor te oordelen.

‘Wie is dat, ome?’ vroeg Jaapje.

Ja, dans je tong maar op je hielen, een leven lang. Geduldig zei ik: ‘Dat is Fred Astaire.’

Lange stilte. Toen vroeg Jetje, naar het doek wijzend: ‘Is dat een filmster?’

‘Ja kind.’

Ze vertelde het als een nieuwtje door. ‘Da's een filmster. Ome zegt het.’ Maar op het doek viel de slotkus al, zodat het licht begon aan te gloeien.

[p. 63]

Lientje zei alleen: ‘Me toffie is op.’ En mijn neefje riep: ‘Nou, ik hoop maar dat het regent!’