Een stoet van dwergen

Baden in Stockholm

Hoewel Stockholm een hoogst zindelijke stad is, wordt men er op den duur toch vuil. Ik begaf mij derhalve naar een groot, gemeentelijk badhuis en beval een kuipbad, daar het befaamde Zweedse bad neerkomt op een proces tussen verschroeiing en mishandeling, waarvoor ik pas. Nu moet men in vreemdtalige badinrichtingen altijd een beetje uitkijken: men kent er de gewoonten niet, opent verkeerde deuren en loopt daardoor de kans, ontkleed de huiskamer van de conciërge of het kantoor van de directeur binnen te treden, wat bij geen enkele nationaliteit in de bedoeling kan liggen.

Zo heb ik in Parijs, waar ik voor het eerst van mijn leven een Turks bad nam, geruime tijd naakt in een kil vertrek gestaan, waar wel veel fauteuils, maar in het geheel geen mensen aanwezig waren. Mijn groeiende vrees, dat ik, tengevolge van een misverstand aan de cassa, in een openbare leeszaal terecht gekomen was en me dus wellicht beter niet had kunnen ontkleden, werd nog aangewakkerd, toen na ongeveer tien minuten een heer in rok verscheen, die mij vroeg wat ik daar deed. Ik antwoordde, dat ik een Turks bad

[p. 27]

aan het nemen was, waarop de man mij, onder het openen van verscheidene deuren, naar een andere vleugel van het gebouw geleidde, waar zich tot mijn verlichting verschillende personen ophielden, die in dezelfde toestand verkeerden als ik.

De lezer zal begrijpen, dat ik mij, na deze ervaring, liever beperkte tot een kuipbad, dat van de Nederlandse bader minder technische en folkloristische kennis vereist. Inderdaad geraakte ik na enig zoeken in een kamertje, waar een kuip vol warm water reeds op mij stond te wachten. Twee minuten later zat ik erin, greep naar de zeep en maakte mij juist op, een van onze mooie, Nederlandse badliederen aan te heffen, toen de deur van het hokje werd geopend en een bejaarde juffrouw binnentrad.

Zij knikte mij bemoedigend toe en hield daarop in de Zweedse taal een korte, niet geheel duidelijke redevoering tegen mij. Aannemende, dat het haar op den duur wel duidelijk zou worden, dat het kamertje al bezet was, ging ik door met mijn zeep, maar zij liet zich niet uit het veld slaan, kwam naderbij en wees voortdurend in het water, waardoor ik werd beslopen door de vrees, dat ik misschien op een van haar eigendommen zat. Meteen stak zij haar hand in het bad en pakte onverhoeds mijn been, wat flauw was, want ik moest mij vastgrijpen om niet onderuit te glijden. In weerwil van mijn onmiskenbare verbazing hield zij vol, bracht mijn been geheel boven de waterspiegel, nam borstel en zeep en begon mij te reinigen met een onbeschrijfelijke grondigheid.

's Lands wijs, 's lands eer: als men weet, dat dit een hoogst normale Zweedse gewoonte is, zal men begrijpen hoe moeilijk het valt de bewoners van dit mooie land, sommige van onze politieverordeningen uit te leggen en een beeld te geven van Calvijns erfelijke druk. Zittend in die kuip, heb

[p. 28]

ik mij de tijd gekort met het in gedachten opstellen van een lijst met namen, van allerlei verdienstelijke Nederlanders, die ik graag eens in deze situatie zou gadeslaan. En terwijl de juffrouw schrobde, gevoelde ik mij verplaatst in de goede jaren van de jongenskiel, toen mijn moeder mij nog placht te wassen. Maar die vertelde er ook een verhaaltje bij...