Speciaal voor u. 1970

[p. 32]

[p. 33]

Geluk

in Alkmaar stapte ik in de trein naar Amsterdam. In een lege coupé had ik mijn koffer net in het bagagerek getild toen een man binnenkwam.

‘Goeiemorgen,’ zei hij.

‘Goeiemorgen,’ zei ik.

Hij hing zijn jas op en ging tegenover me zitten. De trein vertrok en aangezien hij naar buiten keek kon ik hem ongehinderd inventariseren. Een kleine, corpulente man diep in de veertig. Hij had een wat te groot, kalend hoofd dat aan een aardappel deed denken. En een smartelijk neergetrokken mondhoek. Zijn pak was verfrommeld en hij droeg, zag ik, twee verschillende sokken, een blauwe en een grijze. Volgens de methode Sherlock Holmes - deduceren en combineren - stelde ik vast dat hij vrijgezel was, want vrouwen letten op zulke dingen. Een eenzame man dus, ontevreden met zijn lot. De trein stopte.

‘Uitgeest!’ riep de man. ‘Dat vind ik toch zo'n akelige, kale troep, hè.’

Hij keek me aan.

‘Tja, veel moois is het niet,’ zei ik.

‘Ik denk het telkens als de trein hier stopt,’ vervolgde hij. ‘En dat is wat mij betreft vaak, want ik woon in Alkmaar. Kent u Alkmaar?’

‘Een beetje,’ antwoordde ik.

‘Een hele fijne stad’, zei hij. Mooi en gezellig. Er komen veel vreemdelingen en dat vind ik leuk.

[p. 34]

Ik ben nou wel niet zo geweldig met m'n talen, maar met Engels en Duits kom ik aardig uit de voeten. Dus ik praat met die mensen als 't zo uit komt en dan hoor je nog eens wat over andere landen en andere volkeren. Dat verruimt je blik.’

‘Ja, dat is zo’, zei ik.

En ik dacht ‘ontevreden met zijn lot’ kan ik wel schrappen.

‘Nee, dan Castricum’, zei hij. ‘Da's mooi, meneer. De duinen. De zee. Heerlijk. Is u er wel eens geweest?’

‘Ja,’ loog ik.

Want ik ben er nog nooit geweest. Maar ik kende zijn Alkmaar al zo slecht en vond het een beetje negatief ook nooit een voet in zijn Castricum te hebben gezet. Er zijn grenzen.

‘Nee, als 't op zaterdag of zondag een béétje weer is spring ik met de vrouw en de kinders op de fietsen en dan gaan we er op uit, hoor. Naar zee. Of 't boerenland in. Of naar de bossen. Dat is allemaal vlak bij als je in Alkmaar woont. En als we dan weer thuis komen, nou, dan hebben we een heerlijke dag gehad.’

Ik dacht: vrijgezel klopt dus ook niet.

Sherlock Holmes wordt oud.

De man heeft gewoon een jofel wijf dat 't niets kan schelen of hij een keer twee verschillende sokken draagt.

‘Of we lopen naar Schoorl en dan met de bus terug’, zei hij verlekkerd. ‘Da's ook fijn.’

Daar zit een gelukkig mens, dacht ik. Laat ik hem goed bekijken. In mijn kringen komen gelukkige

[p. 35]

mensen niet meer voor.

‘En als we nou eens een keer een mooi toneelstuk willen zien’, zei hij. ‘Doodeenvoudig. Mijn vrouw en ik stappen om zeven uur op de trein en om acht uur zitten we lekker in de Stadsschouwburg in Amsterdam. Met de laatste trein terug. Nog gezellig een beetje napraten over het gebodene. Meneer - dan hebben we een avond genoten’.

Hij leest geen kranten, dacht ik. Anders zou hij weten dat het geheel onmogelijk is om in de Stadsschouwburg te genieten aangezien toneelspelers niet toneel kunnen spelen, regisseurs niet kunnen regisseren en de stukken niet deugen.

Toen we stilstonden in Amsterdam vroeg hij:

‘Zal ik u even helpen met die koffer?’

‘Nee, dank u. Ik red het wel’, zei ik.

Hij groette vriendelijk en stapte uit. Een kleine, corpulente man met een hoofd als een aardappel en twee verschillende sokken aan. Ik voelde me honderd en beschaamd en terechtgewezen. Als ik eens in Alkmaar ging wonen? Misschien word ik dan ook wel gelukkig.