Speciaal voor u. 1970

[p. 19]

Sardines

midden in de nacht werd ik, met een schok, klaar wakker. Het was drie uur, zei de wekker, die naast het hoofd van mijn vrouw gluiperig stond te wachten tot-ie in dat rot geluid mocht uitbarsten.

‘Ik heb honger,’ registreerde ik. ‘Om precies te zijn: ik heb trek in een boterham met sardines.’

Voorzichtig stapte ik uit bed en liep op mijn tenen door de slaapkamer. De deur piepte niet. In de keuken draaide ik het licht aan en opende de kast. Rijst, spaghetti, pinda's, een aanzienlijke hoeveelheid fluitlolly's, die mijn vrouw, met het oog op de kleinkinderen, in grote partijen aankoopt en - ja hoor - een geel doosje met een blikje sardines erin. Er was een sleuteltje bij. Met enige moeite gelukte het me het aan het daarvoor bestemde lipje te bevestigen. Ik draaide één slag. Toen brak het sleuteltje.

Na de krachtigste vloek die onze taalschat rijk is ten hemel te hebben gezonden, opende ik de kast opnieuw en begon naar een tweede blikje te zoeken. Nee. Wel fluitlolly's.

‘Waarom koopt ze nou verdomme maar één blikkie?’ dacht ik knorrig. Ik keek naar het gebroken sleuteltje. Niets meer mee te bereiken. Als ik het eens probeerde met de nijptang? Ik liep naar de gang, opende de kast, pakte onze gereedschapskist en liet deze vervolgens uit mijn handen vallen. Zoiets hóór je. De deur van de slaapkamer ging dan

[p. 20]

ook open. Mijn vrouw.

‘Wat doe je in godsnaam?’ vroeg ze, geeuwend.

‘Ik zoek de nijptang,’ antwoordde ik.

‘Waar heb je in het holst van de nacht de nijptang voor nodig?’

‘Ik heb honger,’ zei ik.

En ik liep de keuken in. Ze kwam achter me aan.

‘De logische samenhang ontgaat me,’ zei ze.

Opeens onverklaarbaar driftig riep ik:

‘Ik heb daar de nijptang bij nodig omdat jij je blikkies sardines in je handen laat stoppen die niet open kunnen.’

Ze zeeg op een stoel neer.

‘Je hoeft niet zo'n grote scheur tegen me op te zetten,’ zei ze, ook nijdig. ‘Alleen omdat jij te klunzig bent om een blikkie open te maken.’

‘Hier!’ zei ik. Ze keek naar het gebroken sleuteltje.

‘Nou, dan neem je toch gewoon een ander blikkie,’ vond ze.

‘Dat zou ik wel doen maar jouw huishoudelijk wanbeleid maakt dat onmogelijk want er is zegge en schrijve maar één blikkie in huis’.

Ik sprak nog steeds met stemverheffing.

Ze rukte de kastdeur open, ging op haar hurken zitten en wees naar de onderste plank.

‘Kijk dan uit je stomme doppen,’ riep ze. ‘Daar staat er nóg een.’

Het was zo.

Dus ik zweeg.

Ik wilde me bukken, maar ze riep zeer kwaad:

‘Nee, blijf jij er alsjeblieft met je twee linkerhan-

[p. 21]

den af. Ik zal het wel openmaken.’

Ik ging zitten. Erg verongelijkt. Dat was natuurlijk bespottelijk maar echtelijke ruzies hebben nu eenmaal een onontkoombare opbouw naar een climax.

Ze nam het blikje in haar hand en draaide. Eén slag. Toen brak het sleuteltje.

‘Hahahaha,’ lachte ik satanisch. ‘Als jij er maar effe bijkomt, hè?’

Ze keek me ziedend van woede aan en gaf me met het blikje een kittige tik op de schedel.

‘Dat neem ik niet,’ sprak ik hoog. ‘Barst maar met je sardines. Ik ga in het logeerbed slapen’.

Want dat is de zwaarste sanctie in mijn arsenaal. Toen ik erin lag, tussen koude lakens, hoorde ik een bons op de deur.

‘Ik had niet met dat blikkie moeten slaan,’ zei ze. ‘Zal ik een ei voor je bakken?’

‘Dat is goed,’ zei ik.