Speciaal voor u. 1970

[p. 12]

[p. 13]

Praten

de zon scheen die ochtend opeens welwillend en de juffrouw die naast mij op het plantsoenbankje ging zitten, constateerde dit met welbehagen. Ze was klein en oud en ze had een gevoelig, wat hulpeloos gezicht, met onbedorven lichtblauwe ogen.

‘Ach, we moeten maar blij zijn met zulk soort dingen,’ zei ze. ‘Dat het een beetje zonnig is. En niet regent. Een kinderhand is gauw gevuld. Van regen word ik altijd zo melig. En - eh, ik hou u toch niet op?’

‘Helemaal niet,’ antwoordde ik.

‘Ik ben een weduwvrouw alleen,’ zei ze ‘Da's niks bijzonders. Er zijn er zo veel. Ik red me wel. Maar weet u, je wilt soms wel eens praten. Over dingen die je niet begrijpt. Met iemand die een bezonken oordeel heeft.’

Ze keek me aan met een schuwe blik. Ik zweeg zo bezonken mogelijk.

‘Vroeger praatte ik met m'n man,’ vervolgde ze. ‘Daar had ik houvast aan. Hij was zo wijs en zo rustig. En hij gelóófde. Ik ben ook van katholieken huize. Maar ik kom niet meer in de kerk. Ach nee. 't Is allemaal zo anders.’

Opeens lachte ze.

‘Weet u wanneer ik het fanatiekste ben geweest? Als meisje van twaalf. Toen ging ik telkens maar weer ter biecht. En wat had ik nou te biechten? Ik deed toch niks. Dus ik verzon maar wat. Onkuise

[p. 14]

gedachten gehad. En bleef maar gaan. Weet u waarom?’

‘Nee.’

‘Dat heb ik later pas gesnapt,’ zei ze. ‘Ik was verliefd op de kapelaan. Stel u voor. 'n Nest van twaalf. En hij was dertig. Een knappe, rijzige man. En altijd heel geduldig. Ach, hij begreep natuurlijk niet dat ik op hem verliefd was. Dat soort dingen kwam toen nog niet in zulke mensen op.’

Ze zweeg enige tijd.

Toen vervolgde ze op peinzende toon: ‘Maar je wilt soms wel eens praten, hè. Je ziet 's avonds zo veel op de televisie. Dat de mensen opstandig zijn. En mekaar doodschieten. 't Maakt me bang. Ik kan er soms niet van in slaap komen. En dan die honger. Die vréselijke honger. Terwijl wij zo véél hebben. En toch zal ik nooit een boterham weggooien. Niet uit gierigheid. Maar dat heb ik uit de oorlog overgehouden. Ja... Ze zeggen dat er weer een oorlog komt.’

‘Och...’ zei ik.

Dat was niet veel.

‘Ik heb twee oorlogen meegemaakt, maar een derde - néé,’ zei ze. ‘Ik denk dat ik dan maar in 't water spring.’

En met een verlegen lachje:

‘Dat durf ik vast niet. Ja, ik ben nogal een held. En dan - ik heb vroeger zwemmen geleerd en dat verleer je nooit, zeggen ze. Maar toch... Dood wezen lijkt me niet zo erg. Als ik eraan denk... 't Is rustig.’

‘Zéér rustig,’ gaf ik toe.

[p. 15]

‘D'r gebeurt zoveel wat ik niet begrijp of maar half,’ zei ze. ‘Als je nou die Mina's neemt, hè. Dat er veel te weinig kinderbewaarplaatsen zijn, nou, daar hebben ze groot gelijk in. Maar weet u wat ik nou niet snap?’

‘Nee, mevrouw.’

‘Dat ze zo tegen breien zijn. Ik hou van breien. Ik vind het prettig om te doen. En ik kan 't ook goed, al zeg ik 't zelf. Dit jumpertje heb ik ook gebreid.’

Ze opende haar jas.

‘Da's toch een leuk jumpertje’ vroeg ze.

‘Erg leuk.’

‘En ik brei ook veel voor de kleinkinderen van m'n zuster. Ze is er wat blij mee. Moet ik daar nou ineens mee ophouden?’

‘U moet rustig doorbreien,’ besliste ik.

‘Nou meneer, tot ziens en nog wel bedankt,’ zei ze. ‘Ik hoop niet dat ik u erg opgehouden heb. Maar je hebt soms wel eens de behoefte om te práten.’