Speciaal voor u. 1974

[p. 12]

Een jongen

omdat ik toch in Brabant was dacht ik: ‘Laat ik Hans maar eens gaan opzoeken - anders komt er nooit wat van.’

Hij is beeldhouwer en woonde vroeger in Amsterdam, maar aangezien die stad - om met Greshoff te spreken - ‘een tentenkamp van kroegen’ is kwam hij zelden tot houwen. Een paar jaar geleden ontvluchtte hij met zijn roodharige bedgenote die Sandra heette doch er als Miep uitzag, de verleidingen van de metropool en vestigde zich in een Brabants gehucht waar hij een boerderijtje omtoverde tot de kraamkamer zijner ongeboren scheppingen. Ik was er nooit geweest, maar nu had ik de kans. Toen de autobus me er had gedropt en verderreed, stond ik alleen op een zuinig pleintje.

Erg alleen.

Want zulke boerse, landelijke plaatsjes zijn vriendelijk als je er doorheen rijdt, maar sluiten vijandig alle blinden voor de indringer die hun stilte onbevoegd betreedt. Ik haalde mijn agenda uit mijn zak en vond achter de naam van Hans de barse Bordewijkklank die hier het gezag van een adres had.

Hoe kwam ik daar?

Ik keek om me heen of ik iemand zag die me de weg zou kunnen wijzen. Na een poosje naderde een kleine jongen. Met zwaaiende armen bewoog hij zich soepel voorwaarts, als zo'n snelwandelaar, die je wel eens in ‘Studio Sport’ bezig ziet. Toen

[p. 13]

hij bij mij aangekomen was maakte hij halt en front en keek me nieuwsgierig aan.

‘Weet jij soms waar dat is?’ vroeg ik, hem het adres tonend.

‘O ja,’ zei hij, ‘ik breng u er wel even heen.’

Hij kwam naast me lopen, zijn tempo welwillend bij het mijne aanpassend.

‘Was je aan 't trainen of zoiets?’ vroeg ik.

‘Ja, ik hou het een beetje bij,’ antwoordde hij met een gewichtig lachje. ‘In Amsterdam was ik in een club. Een sportclub. Toen liep ik het hardste van allemaal.’

‘Kom je uit Amsterdam? Logeer je dan hier?’ vroeg ik.

‘Nee, logeren is het niet,’ zei hij een beetje schichtig. ‘Ik woon hier. Bij mijn pleegouders. Vroeger woonde ik bij mijn moeder in Amsterdam. Maar mijn moeder werkt in een huishouding, ziet u, en omdat ik zo groot ben kon ik niet meer bij haar blijven. Toen ik klein was wel. Toen vonden die mensen 't niet erg.’

Hij keek me van terzijde even aan, hoe ik het op zou nemen. Begrijpend zei ik:

‘O, dus je ziet haar zo nu en dan eens.’

‘Nou nee - op het ogenblik niet,’ antwoordde hij. ‘Ziet u, mijn moeder is met die familie mee naar Frankrijk. Daar zit ze nou. Ze moet er zowat een jaar blijven. Dus in dat jaar zie ik haar natuurlijk niet. Maar er zijn al drie maanden van om, hoor. 't Gaat reuze gauw.’ Hij bleef staan.

‘Daar moet u wezen,’ zei hij. ‘Dat huisje met die groene luiken.’

[p. 14]

Toen ik aanbelde werd de deur geopend door een mat kijkende jonge vrouw met een doekje om haar hoofd die toen ik het doel van mijn komst verklaarde, knorrig antwoordde:

‘Die is in Den Bosch. Waar? Zoek de kroegen maar af.’

‘Nou, Sandra...’ begon ik.

‘Ik heet Els,’ zei ze en sloot de deur. De verhuizing had Hans dus niet echt geholpen. En mijn tochtje was vergeefs geweest. Nou ja, een mens moet zijn tijd toch in de wereld zijn, nietwaar? Het jongetje stond nog steeds een eindje verderop naar me te kijken. Op de terugweg naar de bushalte kwam hij weer naast me lopen als een trouwe schildknaap en sprak:

‘Maar mijn moeder heeft me een mooi horloge gegeven voor ze wegging. Het is van een soort zilver. Ik heb het nou niet aan, anders zou het kapot gaan met spelen. Op zondag heb ik het aan. Het kost misschien wel honderd gulden. Mijn pleegouders vinden het ook erg mooi. Ze zijn reuze aardig. Anders had m'n moeder me er natuurlijk nooit gedaan.’

We waren weer terug op het pleintje. Peinzend zei hij:

‘Er zijn hier andere jongens dan in Amsterdam. Meer boere-jongens. Ook wel aardig, hoor. Maar anders.’

De bus kwam en hij gaf me een hand ten afscheid. Alleen achtergebleven op het pleintje wuifde hij even. Toen ging hij weer snelwandelen.