Speciaal voor u. 1971

[p. 40]

[p. 41]

Gezin

toen de regen ophield gingen we toch het bos maar in. Het was een beetje glibberig, maar het rook fris. Bij een driesprong vonden we een bank, waar we één sigaret lang bleven zitten, zonder de stilte met conversatie te bezeren. Daarna liepen we verder. Op de terugweg kwamen we, een dik uur later, weer op dezelfde plaats. Er bleek heel wat te zijn veranderd. De grond vóór de bank lag namelijk bezaaid met de schillen en de dozen, die je als dank voor het aangenaam verpozen nooit mag achterlaten. Maar onbekenden hadden dat tóch gedaan. We namen wéér op de bank plaats en ik zei:

‘Hier heeft in dat verstreken uur een echtpaar met een onverantwoordelijk groot aantal kinderen gezeten. Kijk maar naar al die schoenafdrukjes in de aarde. Minstens vijf verschillende maatjes. En hier zie je de sandalen van moe en daar de stappers van pa. Maat 43. Vast een hele grote vent.’

‘Er was ook een baby bij,’ zei mijn vrouw. ‘Want dáár ligt het dekseltje van een yoghurt doosje en als je onder de bank kijkt zie je een papieren luier met inhoud.’

‘Klopt,’ antwoordde ik. ‘Tot het gezin behoren stellig een paar jongetjes die tegen de tien lopen. Naast die boom daar hebben ze geprobeerd een hut te bouwen. Dat doen alleen jongetjes. Stadsjongetjes wel te verstaan. Dorpskinderen komen zelden of nooit in zo'n bos dat ze altijd onder handbereik hebben. En hun ouders evenmin. Ze snappen niet wat wij er zoeken.’

[p. 42]

‘Die kinderen hebben slechte tanden,’ stelde mijn vrouw vast.

‘Bewijsvoering?’

‘Nou, kijk maar wat hier op de grond ligt. Allemaal verpakkingsmateriaal van snoep. Ze hebben een exorbitante hoeveelheid gebitjes verwoestende zoetigheid verzwolgen in dat uur.’

Ik knikte.

‘Ze bezitten een televisie,’ zei ik.

‘Waar volgt dat uit?’

‘'t Zijn zonder uitzondering papiertjes van door de Ster aangeprezen lekkernijen. Daar ligt waar je direct weer nieuwe energie van krijgt en daar wat je eetlust niet bederft en in dat hel gele papiertje hebben de nootjes gezeten waar ze zo'n lekker laagje suiker en toen nog zo'n lekker laagje chocola omheen hebben gedaan, weet je wel? Kortom - het gezelschap begint contouren aan te nemen. Een onverantwoordelijk groot, door gewetenloze reclame gemanipuleerd stadsgezin. Maar niettemin - gelukkig.’

‘Hoe weet je dát?’ vroeg ze.

‘Kijk maar naar het gele doosje op het paadje,’ zei ik. ‘Daar zat een filmrolletje in. Pa's maat 43 zie je er naast in het zand afgedrukt. Hij heeft dus foto's gemaakt. Een sterk bewijs dat hij schik had in het dagje uit met zijn gezin. Als hij dacht: “Hè, die rotvakantie en dat geblèr van al die koters, zat ik maar ergens rustig alleen met een pilsje” zou hij niet de geringste behoefte hebben gevoeld de tafereeltjes rond de bank te vereeuwigen. Nee, hij heeft genoten. En hij plakt de kiekjes vast in het album als een leuke herinnering aan een fijne dag. Een aardige man. En een goeierd.’

[p. 43]

‘Hoezo?’

‘De twee peuken met filters, die hier naast mijn schoen liggen zijn van ons - een uur geleden. Maar daar ligt zijn peuk. Zwarte shag van de weduwe. Dat houdt in dat-ie een goeierd is die zijn gezin oeverloos laat snoepen maar zelf niet mee eet. Want zwarte shag is zeer viriel. Mannen die apehaar roken lusten geen zoetigheid maar wel capucijners met spek en jonge klare, dat is een ervaringsfeit.’

Toen we verder liepen zagen we het troepje duidelijk voor ons geestesoog. Pa, moe en al die kinderen. Een gelukkig gezin, zij het met slechte tanden. Maar je kunt niet alles hebben.