Speciaal voor u. 1971

[p. 36]

[p. 37]

Heleentje

het was druk in de kroeg. Ik zat aan een tafeltje bij het raam. Een lange, keurig in het maatpak gestoken man met een doorlijnd gezicht en grijzende slapen, die aan de tap stond te drinken kwam, met het glas in de hand, wat onzeker lopend naar mij toe en ging op de stoel naast me zitten. Hij keek me wazig aan en zei:

‘Ik heb gedronken. Dat doe ik anders nooit. Ik hou er niet van. En drank maakt me loslippig. Maar ja, wat geeft 't allemaal.’

Hij nam een slok en grinnikte een beetje bitter.

‘Ik zit met een raar probleem,’ zei hij. ‘Ik ben namelijk verliefd.’

Hij keek me aan of hij een klap verwachtte, maar ik antwoordde: ‘Nou, dat is toch prettig.’

Hij overdacht het.

‘Ja,’ besloot hij toen. ‘Ik zou ongelukkiger zijn als ik het niet was. Da's waar. Wilt u iets drinken?’

‘Goed,’ zei ik.

Hij wenkte de kelner en onze glazen werden volgeschonken.

‘Ze heet Heleentje,’ sprak hij dromerig. ‘Ik ben al geruime tijd verliefd op haar. Maar dat weet ze niet. En dat zal ze nooit weten ook. Want kijk - ik ben een vrijgezel van drie en vijftig jaar en Heleentje is negentien. Nogal een verschil, hè? Proost.’ Hij hief het glas.

Zijn glimlach was vol zelfspot, maar zijn ogen waren erg bedroefd.

‘Een maand of acht geleden is het begonnen,’ vervolgde hij. ‘In wat ze op die kantoren de lunchpauze

[p. 38]

noemen ging ik altijd naar een café in de buurt om een kop koffie te drinken. En op een dag was ineens Heleentje daar in dienst als serveerster. Ik werd op slag verliefd op haar. Wat dwaas hè?’

Ik zweeg.

‘Weet u,’ zei hij, weer op zo'n dromerige toon, ‘ze is een klein meisje. En ze heeft lang, blond haar. Ik vind haar erg mooi. Maar ze is ook lief. Ze heeft een weerloze glimlach en een verlegen stem. Als ik in dat café ga zitten komt ze naar me toe om de bestelling op te nemen. Altijd hetzelfde. Ik zeg dan iets, over 't weer. Het weer kan me niks schelen, hoor. Maar ze zegt dan wat terug en ik hou zo van haar stem. Ze heeft ook prachtige dijen. Vindt u het smerig dat ik dat zeg?’

‘Och, u hebt netvlies,’ antwoordde ik.

Weer lachte hij zo bitter.

‘Ja, bespot me maar,’ riep hij. ‘Ik verdien het. Hoewel ik me niet misdragen heb. Ik heb er genoeg aan haar elke dag - behalve zondag want dan is die zaak dicht - een uur lang te zien als ze haar werk doet en haar stem twee keer te horen. Ze lóópt ook erg mooi. Verder denk ik aldoor aan haar. Dat merkt ze toch niet. En 's avonds, als ik in mijn kamer zit, is ze bij me. Dat droom ik. Ik kan dat erg goed. En dan zeg ik: “Heleentje, zullen we naar de televisie kijken?” En dan zegt ze: “Dat is goed.” Ze vindt altijd alles goed. En dan kijken we samen naar de televisie. Tot het bedtijd wordt. En dan kus ik haar en dan zeg ik: “Slaap maar lekker, Heleentje.” En dan gaat ze slapen als een roos.’

Hij sloeg zijn glas achterover.

‘Weet u waarom ik nou drink?’ vroeg hij. ‘Ik zal het u vertellen. Ik kom vandaag, tussen de middag, in dat

[p. 39]

café en daar bedient ineens een ander meisje. Een náár meisje. Hard, weet u. Ik vroeg aan die baas: “Waar is Heleentje?” En hij zei: “Die heeft ontslag genomen.” En toen ik vroeg waar ze dan nou werkte zei hij: “Dat weet ik niet, hoor.”’

Hij keek me radeloos aan.

‘Begrijpt u?’ riep hij. ‘In die grote rotstad vind ik haar toch nooit meer terug?’

‘Drink eens een glaasje van mij,’ zei ik.