Speciaal voor u. 1971

[p. 11]

Man

met mijn kleindochter Klaartje van zes en haar neef David van vijf liep ik door de stad, op weg naar mijn huis, want ze zouden bij ons eten.

IJsbrand van twee had ook mee uit wandelen gewild, maar dat weigerde ik, vriendelijk doch vastberaden.

Als hij zich los rukt en de benen neemt is zijn tempo zó hoog dat ik hem onmogelijk kan inhalen. Daarenboven heeft hij verrassende levensgewoonten, die ik moeilijk kan wisselen.

Toen ik laatst bij hem thuis zat speelde hij zeer intens met autootjes. Plotseling liet hij zijn broek zakken, ging op zijn hurken zitten, draaide een fikse bolus op de vloer, haalde zijn broek weer op en liep bedrijvig naar de speelgoedkast. Hij keerde terug met een paar bij de spoortrein behorende hekjes, zette die om zijn prestatie heen en plaatste er een politieauto naast. Toen zijn moeder, ondanks deze solide beveiliging, aan de opruimingswerkzaamheden wilde beginnen riep hij:

‘Hé. Dat is van mij!’

Met David en zijn nichtje kunnen dit soort dingen mij niet overkomen. Ze gaan zeer harmonisch met elkaar om, want ze hebben trouwplannen. Dat hij een jaar jonger is dan de bruid, zit David een beetje dwars. Maar hij compenseert het door het biologische feit dat hij een man is die dáárdoor alles beter kan dan een vrouw, zwaar te laten wegen.

Als Klaartje, tijdens onze wandeling, plotseling uitroept: ‘Hoorde je, opa - ik liet een boertje!’ zegt hij, op een wat geblaseerde toon:

[p. 12]

‘Ik laat zo váák boeren. Ik laat ook schéten.’

‘Zo.’

Er nadert een klein meisje, aan de hand van haar moeder. Ze glimlacht en roept, als ze vlak bij is:

‘Dag David.’

‘Dag Miriam,’ zegt hij.

‘Ik ben Miriam niet. Ik ben Gaja,’ zegt het kind en loopt een beetje gepikeerd verder.

‘Een meisje van je school?’ vraag ik.

Hij knikt.

Dan zegt hij:

‘Ik ken zóveel meisjes... Daarom zeg ik altijd de verkeerde namen.’

Uit een huis komt een in overal geklede man die een zwarte hond, in zijn armen, naar een vrachtauto draagt.

Vertederd vraagt Klaartje aan hem:

‘Waar gaat dat hondje heen, meneer?’

‘Die? Die gaat vanavond de soep in,’ antwoordt de man. En verdwijnt in de auto.

‘Ach...,’ roept Klaartje, zeer geschokt.

Maar David vraagt:

‘Waarom gaat die hond de soep in?’

‘Dat hoeft-ie niet, hoor,’ zeg ik.

‘En die meneer zei het.’

‘Ja, maar hij maakte maar een grapje.’

‘Waarom maakte die meneer een grapje?’

‘Zo maar,’ zeg ik. ‘Hij wou eens leuk wezen, denk ik.’

‘Ik vind het helemaal niet leuk,’ zegt David.

We naderen mijn huis.

Klaartje begint plotseling aan een soort dansnummer waarvan ik de betekenis ken.

[p. 13]

‘Móet je?’ vraag ik.

‘Ja - een plas,’ roept ze.

‘Loop dan maar hard naar huis,’ zeg ik. ‘Oma doet wel open.’

Ze rent weg, dwars door het plantsoen.

David kijkt haar na en zegt:

‘'n Piemel is 't gemakkelijkste.’

En als bewijsvoering haalt hij 'm te voorschijn en schenkt zijn plas aan een nabije boom. Weer een beetje meewarig zegt hij:

‘Dat kan zij niet.’