Speciaal voor u. 1979

[p. 37]

Vliegen

Het dorp had één kleine kroeg, die op een oprechte manier lelijk was. Aan de tap zaten twee jonge Algerijnen en een wat oudere inheemse man met een stofjas aan, die een iets te klein ribfluwelen hoedje van een dof soort olijfgroen achter op zijn schedel droeg. Hij dronk bier en de Algerijnen dronken spuitwater. Ofschoon ze, ver van huis, in een en dezelfde boot zaten hadden ze geen conversatie met elkaar. Dat lag aan de oudste van de twee, een uitgeteerde man met langzame, omslachtige bewegingen en een in zichzelf gekeerde blik die, binnenwaarts gericht, niet veel vrolijks zag. De jongste wilde wel praten maar gaf het, toen hij telkens niks meer terugkreeg dan een doffe, Algerijnse knor, tenslotte op. In perfect Frans richtte hij zich tot ons en zei:

‘Ik drink water. Alleen maar zuiver water.’ Hij hief het glas om het te bewijzen. Wij knikten begrijpend en eerbiedig, zoals het normloze westerlingen past als zij worden geconfronteerd met iemand die er nog functionerende religieuze principes op na houdt.

‘Wat zegt-ie?’ vroeg de man met het groene hoedje gretig.

‘Dat-ie alleen maar water drinkt. Hij is 'n Moslim.’

De Algerijn kéék naar onze conversatie en

[p. 38]

sprak, weer in het Frans:

‘Gisteren was het erg met me. Eerst heb ik Pernod gedronken, toen bier, toen cognac, toen weer Pernod en toen jenever.’

Hij huiverde.

‘Ik was ziek. Doodziek.’

‘U moet ook niet zo doorelkaar drinken,’ zei mijn vrouw. ‘Als u alleen maar één soort drank drinkt wordt u niet zo ziek.’

De jongen luisterde eerbiedig naar haar, zoals een man doet die uit een cultuur komt waar moeders en grootmoeders nog om hun wijsheid worden geëerd. Hij zei:

‘Ja mevrouw. Maar vandaag drink ik alleen maar zuiver water.’

Hij glimlachte naïef.

‘Dan spoelt alles weer schoon van binnen, ziet u.’

‘Wat zegt-ie?’ vroeg de man met het hoedje weer.

‘Dat-ie gisteren dronken is geweest,’ antwoordde ik.

‘En hij is Moslim. In Iran zouden ze 'm daarvoor mooi doodschieten.’

De Algerijn had de woorden Iran en Moslim blijkbaar verstaan, want hij riep:

‘Bij ons is het niet zo als in Iran. O nee. Bij ons mag je zelf kiezen, tussen de bar en de moskee. Ik koos gisteren de bar.’

‘D'r is hier ook geen moskee,’ zei ik, om ook iets bij te dragen.

[p. 39]

Nu zei de andere Algerijn:

‘Die hebben we niet nodig. Als we willen kunnen we bidden in de kamer.’

Na deze, ook in keurig Frans gedane mededeling glimlachte hij verlegen en trok zich weer terug in zijn zwijgen.

‘Ach, die jongens,’ zei de man met het hoedje, ‘we moeten ze niet hier naar toe halen. Maar het is een grote rotzooi op de wereld.’

Ik knikte, want in grote lijnen had hij gelijk. Maar welke filosofie hem tot deze zwarte slotsom bracht, moest worden afgewacht. Het duurde even. Toen zei hij:

‘Duiven.’

Hij keek me polemisch aan en wees met één vinger in de lucht. De Algerijnen keken gewillig naar het plafond. De man liet de hand weer zakken en sprak:

‘Die doffer zet ik op het nest, hè. En de duivin wordt honderden kilometers van hier gelost. Dan draait ze een paar keer om d'r eigen as en denkt: “Naar de kindertjes”. Pijlsnel en hemelsbreed vliegt ze naar huis. Hoe kan ze dat?’

‘Weet ik niet,’ zei ik.

‘Nee, dat weet niemand. Ook al die geleerde heren niet. Als ze dát nou eens uitvonden, inplaats van al die vernietiging waar nog van alles aan mankeert ook. Dan zag de wereld er heel wat mooier uit, meneer. En dan hoefden die jongens hier niet te zitten in zo'n rotkroeg.’

[p. 40]

En tegen de kastelein:

‘Geef die jongens een pilsje van me.’

De jongste Algerijn nam het, na even verlegen te hebben geglimlacht in de richting van mijn vrouw, maar de oudste weigerde met een vastberaden handgebaar en ging heen. Naar zijn kamer, denk ik. Misschien wel om te bidden.