Speciaal voor u. 1979

[p. 17]

Droppels

De man die in de kroeg lange tijd aan het tafeltje naast het mijne neerslachtig in zijn ledig glas had zitten kijken, hief het hoofd en vroeg:

‘Heb ik alles betaald?’

‘Alles,’ antwoordde de kastelein.

De man stond op, enigszins wankel, keek door het raam naar de grauwe, onherbergzame straat, ging weer zitten en zei:

‘Geef me er nog maar een.’

Toen het glas hem was gebracht nam hij een slok, keek me somber aan en sprak:

‘Ik ben óók maar 'n waardeloze opdonder.’

Zulke momenten in kroegen onderga ik als moeilijk. Je kunt niet zeggen: ‘Ja, dat is zo,’ want je kent de man niet en bent dus onbevoegd tot bijval of tegenspraak. Het beste is een wegwerpend gebaar met de hand, dat elke bewering iets betrekkelijks geeft. Ik maakte het en de man keek er naar. Hij had een in beginsel eerlijk hoofd.

‘Een waardeloze opdonder,’ vervolgde hij, ten bewijze dat mijn handgebaar hem niet tot andere gedachten had gebracht. ‘Ik zit hier de hele dag al in die stinkkroeg. Gisteren ook. Maar daar gaat 't niet om. Ik kom zelden in kroegen. Dus je moet niet gaan rondvertellen, dat ik elke dag zit te zuipen, want dan ben je

[p. 18]

ook maar een waardeloze opdonder.’

Hij stond op en vroeg:

‘Heb ik alles betaald?’

‘Alleen dat ene pilsje niet,’ zei de kastelein.

De man liep door het lege café naar de tap en legde het geld neer. Toen bleef hij geruime tijd in gedachten verzonken staan, keerde bij het tafeltje terug, ging weer zitten en zei:

‘Nou ben ik achtendertig jaar met die vrouw getrouwd. Een wijffie van goud. Hoe een zwerver als ik ooit zo'n wijffie heeft kunnen krijgen, snap ik nog niet. Wacht eens - niet dat ik te lui ben om te werken. Je moet niet gaan rondvertellen dat ik te lui ben om te werken, want dan ben je ook maar een zwerver. Morgenochtend om zeven uur sta ik present en dan pak ik hard aan, hoor. Vandaag ben ik doorgezakt. En gisteren. Maar dat had een reden.’

Hij keek weer naar de kastelein.

‘Heb ik alles betaald?’ vroeg hij.

‘Ja man!’

Weer richtte hij zijn blik op mij en zei:

‘Een waardeloze opdonder, dat ben ik. Neem nou die regen vorige week, 's avonds. Ik woon in een oud rothuisje, dus 't gaat lekken, want die huisbaas doet niks aan dat dak, als je 'm opbelt doet-ie net of-ie kinds is, nou misschien is-ie wel kinds. Maar goed, het is avond en het lekt. In de huiskamer, in de keuken, op de gang. Maar niet in het slaapvertrek. Nou ben ik wat dat betreft, een rare snijer. Ik ga

[p. 19]

van de feiten uit, voel je? Ik denk: 't lekt, maar niet in me bed. Dus ik ga in me bed liggen. Lekker warm. Krantje er bij. Kratje bier d'r naast. Wippertje bij de hand. Wat wil je meer?’

Nu maakte hij het handgebaar.

‘Maar wat doet dan een vrouw?’ vroeg hij.

‘Dat weet ik niet,’ zei ik.

‘Ik wel,’ vervolgde hij. ‘Een vrouw gaat door de woning lopen. Ze zet overal emmertjes neer en teiltjes. Dan hóór je het ook nog lekken, begrijp je? Ting tang ting tang. Goed, dat is nog tot daar aan toe.’

Hij wreef met zijn hand over zijn gezicht en riep:

‘Geef me nog maar 'n pilsje.’

Hij ging het zelf halen bij het buffet, betaalde contant en zei, terwijl hij met het glas in de hand naar het tafeltje terugliep:

‘Maar wat doet ze nog meer? Als al die emmertjes en teiltjes staan blijft ze maar ronddolen. Ik stap tenslotte uit me warme bed en zeg: “Wat doe je nou toch?” Ze zegt: “Ik wil weten waar die droppels vandaan komen.” En ik zeg: “Mens, die droppels komen uit de hemel, daar kunnen we niks aan doen.” Maar ze bleef darren. Na een half uur kwam het over me. Ik sprong de slaapkamer uit en schreeuwde: “Als je nou niet naar je bed gaat, dan schop ik je naar je bed.” En toen ging ze, heel bangelijk.’

[p. 20]

Hij stond op.

‘Een waardeloze opdonder ben ik. Waarom deed ik dat nou? Een wijffie van goud. Maar ja, dat gelazer met die emmertjes en die teiltjes. Wat had het voor zin? Tegen regen valt toch niks te doen. En in bed lag je droog.’

Hij stond op en vroeg:

‘Heb ik alles betaald?’

‘Goeie god, ja,’ zei de kastelein.