Speciaal voor u. 1980

[p. 21]

Doeg

In de koffiebar trad een nogal opzienbarend uitgedost meisje binnen en riep, met ondiepe vrolijkheid: ‘Doeg!’

Ze riep het niet tegen mij maar tegen een wat oudere juffrouw die, alternatief smoezelig, op een landerige manier boven de Volkskrant zat te suffen. Ze antwoordde mat: ‘Doeg.’

Het meisje ging naast haar zitten en sprak op de luide toon, die vroeger de rijke mensen aansloegen omdat het ze niet kon schelen wat het gemene volk van hen dacht: ‘Nou kwam ik daarnet die Tunesische kapper tegen, je weet wel, hij stond in het boetiekje van Joes - en weer vroeg hij me, of ik trouwen wou.’

‘Hij is toch al met Rieteke?’ vroeg de ander, geeuwend.

‘Tuurlijk... maar hij wou ook niet dat ik trouwde met hem, gekkie. Nee, met zo'n illegale buitenlander, natuurlijk. Als zo'n man met een Hollandse vrouw is getrouwd, wijzen ze hem niet uit. Ik kon er duizend gulden voor krijgen. Maar ik heb het mooi niet gedaan. Daar ben ik nou toevallig eens te idealistisch voor. En dan - je zit aan zo'n vent vast. Een zenuwetoestand hoor. M'n tirrapuit zou me aan zien komen. Die zegt nou al als ik bij hem binnenkom: “Hè, wat doe je weer opgefokt.” Vin jij nou dat ik opgefokt doe?’

[p. 22]

De vrouw gaf geen antwoord.

‘En dan,’ zei het meisje, ‘Lo zou het ook nooit goedvinden.’

‘Wie is Lo?’ vroeg de vrouw zonder interesse.

Het meisje haalde een portefeuille uit haar tas en zei: ‘Hier... kijk maar.’ Ze toonde een kleine, gekleurde foto.

De vrouw keek en zei: ‘Goh... wat heeft hij een mooi gezicht.’

‘Ja, hè? Maar 't is hem niet, hoor.’

De vrouw geeuwde.

‘Dat zit zo,’ zei het meisje. ‘Drie maanden geleden komt Lo ineens bij mij uit het zijkamertje. Hij had z'n bullen gepakt en hij zei tegen me: “Ik ga met twee Amerikanen mee, naar India. Doeg!” Zo maar, pats. Ik riep hem nog na wanneer hij terugkwam, maar hij was de trap al af. Terwijl ik dag en nacht voor hem klaar gezeten had! Wit was ik, van pure drift, hè. Ik had twee prachtige foto's van hem, echt artistiek hoor, gemaakt door Uhli, die Oostenrijkse jongen, je weet wel, en die heb ik toen in m'n blinde woede verscheurd tot de allerkleinste snippertjes. Later kreeg ik natuurlijk spijt. Ik dacht: “Ach, Lo blijft Lo, zo is hij nou eenmaal, inpulsief, hè”. Nou zat ik laatst te kijken in de Privé en daar stond een popster in en die leek werkelijk precies op hem. Een broertje kon het zijn. Nou, die foto heb ik uit de Privé geknipt en in m'n portefeuille gedaan. 't Is net of het Lo is. Het scheelt bijna niks.’

[p. 23]

Ze borg de portefeuille weer op.

‘Nog iets van hem gehoord?’ vroeg de vrouw.

‘Tuurlijk niet. India moet je rekenen.’

Ze riep in de richting van de jongen die in de koffieshop kelnerde. ‘Hondje... breng me eens een kappesjieno!’

En zich weer tot de vrouw wendend: ‘Maar ik was wel sad, na het vertrek van Lo. Ik heb last van verlatingsangst, zegt m'n tirrapuit. Maar gelukkig woont er nou een jongen bij me, zo'n beeld, zeg, en een lach dat-ie heeft, 't is of je muziek hoort. Hij is een Zweed, maar spreekt erg grappig Engels. En gelovig. Elke dag naar de kerk en voor hij 's avonds naar bed gaat bidt hij wel een half uur tegen Maria. En een charme als een playboy. Alle ouwe dames vallen op hem, maar hij is helemaal niet geil op geld.’

‘Op jou wel?’ vroeg de vrouw afstandelijk.

‘Nee, hij is 'n Gay. Maar ook geen vriendjesboel in z'n kamertje hoor. Hij gaat eerst bidden en dan, in z'n eentje, lekker slapie slapie doen.’

De vrouw stond op. ‘Daar heb je dan niet veel aan,’ stelde ze vast.

‘Waarom niet? Hij is toch zeker een schat? En er komt tenminste iemand thuis. Toen hij er nog niet was en Lo naar India, ach, ik zat daar maar in die kamer en ik ging om half elf naar bed met drie pillen. Dan sliep ik, als een blok, tot vier uur in de nacht. Klaarwakker zat ik dan rechtop. En om vier uur in de nacht is er echt niks te beleven, hoor.’

[p. 24]

De vrouw hief, bij de deur, haar rechterhand en zei: ‘Doeg.’