Onzin

[p. 7]

Om te beginnen

[p. 8]

Punaises

Wat doe je als je mauve punaises nodig hebt. Je gaat eens vragen. De zesde winkelier, die zorgelijk van ‘neen’ had geschud, begon over een ongelukkig mannetje in een wagentje, dat ze wel eens in zijn garen- en bandcollectie had en de zevende wist op wélke drukke hoek die bereden neringdoener veelal zat.

Toen ik er 's middags, na gedane taak, heen liep, zag ik hem, in zijn kar - een stille goeierd, vol torntjes en stoppels. Van de mauve punaises wilde hij wel horen - welzeker, hij had ze, maar thuis, omdat hij nu het voorjaarsgoed bij zich droeg. En hij wees illustratief op een bak vol paarse kammen.

‘Loop even mee,’ sprak hij monter. ‘Ik breek toch op.’ En vijf minuten later duwde ik hem West in, vertrouwelijk, of hij een onder 'n paard gekomen oom van me was. Het bleek nog een heel eind, maar ten slotte stonden wij bij zijn huisje, dat naar voren hing als een beschonkene.

De man rees opeens zwierig uit het wagentje en liet, toen hij op de stoep stond, zijn knieschijven knakken door om zich heen te schoppen: ‘Ik ben altijd stijf van het zitten,’ zei hij vergoelijkend.

Omdat ik de kar geduwd had voelde ik me een beetje geflest, maar hij ging me vrolijk voor en begon op de trap al om consumpties te roepen. In het zonnige woonvertrek vol pluche en krantenhangers, kwam ik tegenover zijn goedgemutst dribbelvrouwtje te staan, dat bekende Mien te heten en meteen de thee haalde.

De man ging zich proesterig staan wassen in een kom en verklaarde, toen hij even later de handdoekpunt zonder genade in zijn oorschelp dreef, dat hij mij schatte een bouwkundige

[p. 9]

[p. 10]

te zijn, een veronderstelling, die ik zo coifferend vond, dat ik het dementi binnenhield en vaag uit het raam keek, als iemand die wel eens een huisje zet.

Bij de thee bracht hij de beloofde punaises ter tafel, maar toen ik net met een doosje wilde vertrekken, kwam een bleke jongen van elf jaar binnen en drukte mij warm de hand.

‘Dit is mijn Hugo,’ riep de man, die een stemmig, zwart jasje aangeschoten had, ‘speel eens wat voor meneer op de fluit, jongen.’

Daar de knaap het instrument onmiddellijk uit een proper kastje haalde, ging ik maar weer zitten met de punaises, die warm werden in mijn hand. De jongen blies een krachtige, langzame wijs, die mij een beetje treurig maakte, maar zijn ouders straalden.

Het bleek een uitvoerig stuk, dat uit verschillende delen bestond, zodat ik te vroeg klapte, maar ten slotte was hij uitgeblazen en veegde trots het nat van zijn kin.

‘Jullie moet ook eens bij ons komen,’ zei ik beleefd, bij de deur. Dat beloofden ze. Hugo zou dan de fluit meebrengen - en had ik een kam nodig of degelijke bretels, één kik was genoeg en het werd bezorgd.

De wandeling naar huis was nog een flink eind, maar de punaises héb ik nu en dat is een heel gemak.