Mag 't een ietsje meer zijn

Hond

Toen ik te Scheveningen uit de tram stapte, begon het opeens hartstochtelijk te regenen op de door bouwvakkers omgewoelde badplaats. Ik liep naar de Pier en kocht een kaartje bij een man die voor deze handeling niet opkeek uit zijn leesboek. Waarschijnlijk was ik zijn handgift. De in het water gebouwde wandelweg, met amusementswratten als ‘Silvercity’ en ‘De wereld van Jules Verne,’ lag er uitgestorven bij, of naderende legers van de vijand de bewoners in paniek op de vlucht hadden gejaagd. Alleen de zee had een wijze rust bewaard en kabbelde, grijsgroen, naar een nabij schijnende einder waar de witte winterlucht zich dampig met het water verstrengelde. Onder het afdak ging ik op een bank zitten en keek ernaar. Het gerecht eenzaamheid smaakt wel goed, als je het niet elke dag eet.

[p. 424]

Opeens klonk een snel, tikkend geluid dat naderde. Het bleek een hond te zijn met rossige krulletjes en oren die niet zeker wisten of ze rechtop moesten staan of juist hangen. Hij liep op mij af en ging zitten. Ik legde mijn hand op zijn kop en zei: ‘Zo, jongen...’

Hij keek enigszins gegeneerd. Veel honden hebben een zekere sympathie voor mij. Daar ben ik een beetje trots op, want ze kennen het begrip beleefdheid niet. In de zak van mijn regenjas had ik toevallig een suikerklontje. Ik gaf het aan de hond en hij at het, luid rammelend, vóór in de mond, als iemand die niet meer beschikt over het genot van bruikbare kiezen.

‘Smaakt het?’ zei ik, want dat vragen ze in restaurants. Hij sloeg de ogen neer. Ook honden zijn soms verlegen.

Nu riep een stem: ‘Zo Flippie, ben je weer an 't bedele?’

Zijn eigenares stond voor ons, een vrouw van een jaar of veertig, gehuld in een bontjas, even rasloos als haar hond. Haar gelaat vertoonde de beschildering van iemand die nog gretig deelneemt aan het duel der seksen, maar ze kéék in hoge mate afgeprijsd.

Met een Haagse tongval zei ze: ‘Ach, ik ken u. Wel eens op de teefee gesien. Niet dat ik ooit kijk, hoor. Hij is trouwens al vier maanden stuk. Maar een boekkie heb ik ook van u gelezen. Zo'n smal bruin boekkie, met van die verhaaltjes. Ik kon d'r niet om lachen. Most dat?’

‘'t Is niet verplicht,’ antwoordde ik.

‘Nou ja, 't was nog geen man overboord, want we hadden 't niet gekocht,’ zei ze. ‘'t Was ons gestuurd geworden. Door de Evangelische Omroep.’

‘Weet u dat wel zeker?’ vroeg ik.

Want ik kon niet aannemen dat ds. Glashouwer mijn verspreiding ter hand genomen had. Zoiets deden vpro-dominees vroeger, omdat ze zo twijfelden.

De hond legde zijn puntige kop vertrouwelijk op mijn dijbeen en ik begon zijn hals te strelen.

‘Dáár lust-ie wel soep van, wat u nou doet,’ zei de vrouw. ‘Nou ja, misschien kwam 't niet van de Evangelische Omroep, maar van iets anders. Mijn man ging over zulke dingen, mijn voormalige man dan, die had altijd z'n mond vol over God de Heer, maar toen hij me ging názitten met de bijl heb ik definitief met hem gekapt. Dát was geen doen.’

Ze keek me aan.

Ik zei: ‘Dat snap ik.’

‘Ach, maar je raakt van de regen in de drop,’ zei ze. ‘Nou zit ik met een alcoholist thuis. Daarom ben ik effe weggevlucht naar hier, om tot me-

[p. 425]

zelf te komen. Want 't is een kruis hoor, zo'n jajumklant. Gaat-ie 's avonds opeens de planten water geven, maar dat giet hij op de schemerlampjes en slaan alle stoppen door. En 's nachts in bed ligt-ie maar te woelen en te kreunen. Ik heb al weken geen oog meer geloken.’

Omdat ik met strelen was opgehouden, legde de hond op reclamerende wijze zijn voorpoot op mijn arm. Ik hervatte de liefkozing en de vrouw zei: ‘Familie is óók niks gedaan. Eens per jaar komen ze bij me, op m'n verjaardag. Maar al na 'n half uur zitten ze op d'r horloge te kijken. Ik zeg: “Zal ik jullie effe uitwuive?” Ik schuif het raam op en ik gooi al hun pest-kadootjes naar buiten. Da's toch reëel? Maar ze lieten me mooi opsluiten in een inrichting, vier maanden, terwijl ik niks mankeer.’

De hond nam opeens zijn kop van mijn dijbeen en ging naast haar zitten.

‘Die houdt nog van me,’ zei ze. ‘Maar 'n man is niks. Lawaaipudding. Daar in die inrichting zat een meisje, een heel lief kind, en die kreeg eens per week bezoek van een knul. Op donderdagmiddag. Om negen uur 's ochtends stond ze al voor het raam naar hem uit te kijken. Maar als hij 's middags was komen anschijten, ging ze al na vijf minuten in d'r bed liggen en staarde naar de zoldering - de stakker.’

Haar gezicht had nu een uitdrukking van grote goedhartigheid. De hond zat doodstil naast haar en keek koel naar mij. En de zee had het allemaal al vermoed.