Mag 't een ietsje meer zijn

[p. 422]

Stout

In een buitenwijk van Amsterdam vond ik een winkel die in geluidsapparatuur deed maar de strijd om de gunst der klanten had opgegeven. Met grote witte letters stond op het raam van de etalage: ‘Totale opheffingsuitverkoop.’

Hóé totaal, zag ik aan een stapel video-banden die voor de helft van de prijs werden weggedaan. Ik ging naar binnen en kocht er twaalf. Een koopje, maar het woog zwaar. Gelukkig was de bus vlak bij. Ik stapte in en zette het omvangrijke pakket op de vrije stoel tegenover me. Maar toen we een paar minuten later wéér stopten, kwam een oude vrouw binnen, die nogal hulpeloos naar een zitplaats uitkeek. Ik nam de videobanden op schoot en maakte een inviterend gebaar.

Tegenover me plaatsnemend, zei ze: ‘Dank u wel, meneer. Niet dat ik moe ben, hoor. Ik heb twee volle uren gezeten... dáár.’

Ze wees met haar duim over haar schouder en vervolgde: ‘Bij m'n man geweest. Ik bezoek hem regelmatig.’

‘In 't ziekenhuis?’ vroeg ik.

‘Nee, een ziekenhuis kun je het niet noemen,’ antwoordde ze. ‘Hij is niet ziek. Hij is zo gezond als een vis. Maar ja, hij is óók drieënnegentig. Aan z'n lichaam mankeert niks, maar...’

Ze tikte met haar wijsvinger tegen haar voorhoofd.

‘Dat, hè,’ zei ze. ‘Hij is alles vergeten. Als u het mij vraagt, is hij mij ook zowat vergeten. En dat is raar hoor, na zesenveertig jaar samen-zijn. Z'n zoon uit zijn eerste huwelijk kent-ie helemáál niet meer. Hij was er vanmiddag, maar niet lang. “Wie is die meneer toch?” vroeg mijn man telkens. Die jongen ging maar weer weg. Nou ja, jongen, hij loopt ook al over de vijftig.’

Ze schudde haar hoofd. Het was een mooi oud hoofd, dat nog altijd lachen kon.

‘'t Is wat,’ zei ze. ‘Maar daar, in dat huis, zeggen ze dat hij er zelf geen leed van heeft. Ze zijn goed voor hem, hoor. En zó geduldig. Eigenlijk geduldiger dan ik, in de laatste tijd toen-ie nog thuis was. Toen schoot m'n geduld wel eens te kort. Ik zeg het eerlijk. Maar ja, ik moest aldoor op hem letten, hè, net als bij een kind. Daar werd ik wel eens moe van. Ik ben ook een dagje ouder. Als we 's avonds in bed lagen, dan was-ie soms zo lastig, dat ik tegen hem zei: “Jij bent zó stout dat ik niet meer naast je liggen wil.” En dan verhuisde ik naar het logeerkamertje. Dat was de enige straf die een beetje hielp.’

Er kwam een vertederde glimlach om haar mond en ze zei: ‘Maar op

[p. 423]

het laatst kon ik het echt niet meer aan en toen heeft de dokter hem naar dat verzorgingshuis laten brengen. Ik ben wel jonger dan hij, maar... Ik moest de deur toch wel eens uit? En dan... ik heb een zuster in Eindhoven, die ligt ook al twee jaar met d'r been omhoog. Dan belde ze op en zei: “Ik weet niet hoe lang ik het nog maak, kom nou toch eens bij me, je kunt hier logeren.” Ik wou best, want je zuster blijft je zuster en met het klimmen der jaren wordt dat erger, maar ik kon hem toch niet alleen laten? Ik moest eerst iemand zoeken om op hem te passen. Eindelijk had ik, bij mij in de buurt, een vrouw gevonden, een weduwe van mijn leeftijd, die wel een nacht bij me wou overblijven. Dus ik naar Eindhoven. Ik heb het wel tegen m'n man gezegd, hoor, maar dat kon je net zo goed tegen dat ding zeggen.’

Ze wees op het pak video-banden en vervolgde: ‘Goed, de volgende dag kom ik terug. Ik vraag hoe het gegaan is. En toen zegt die vrouw: “Dat was ééns, maar nooit weer. Uw man mag dan wel drieënnegentig zijn, maar hij valt me 's nachts lastig in bed.” Dat zei ze.’

Ze lachte nu hardop, maar nog steeds vertederd.

‘Wat was er nou gebeurd?’ zei ze. ‘Hij was wakker geworden 's nachts en had de plaats naast hem leeg gevonden en gedacht: “Ik ben zeker stout geweest.” Toen was hij in het donker naar het logeerkamertje gescharreld en naast die vrouw onder de dekens geschoven. “Ik zal nooit meer stout zijn,” had-ie gezegd. Maar zij wou nooit meer komen. 't Is allemaal de ouwe dag, meneer. Ik weet ervan. Ik ben tachtig. En hoe oud is u?’

‘Zesenzestig.’

‘Dan is-u nog jong,’ zei ze. ‘Geniet er maar van.’