Mag 't een ietsje meer zijn

Vrindje

Tot Haarlem had ik de coupé in de trein naar Den Haag alleen gehad. Toen kwam een jonge moeder met haar zoontje op de bank tegenover mij zitten. Het jongetje, dat blond was en een jaar of vier, had zijn beer bij zich en, naar spoedig bleek, ook zijn dropjes. Hij keek mij even schattend aan en zei toen: ‘Ik ga naar Den Haag. Slapen bij mijn oma.’

Ik onderga het altijd als een onderscheiding wanneer een kind, na een blik op mij geworpen te hebben, niet spontaan in schreien uitbarst, maar het woord tot me richt.

‘Dat is fijn,’ zei ik.

Hij knikte met een brede, vergenoegde lach, die twee kuiltjes in zijn wangen teweeg bracht. Hij was een zeer blij, onbevangen jongetje, met een moeder, wijs genoeg om hem niet te interrumperen. Ze liet hem glimlachend zijn gang gaan.

‘Moet jij ook naar Den Haag?’ vroeg hij.

‘Ja,’ zei ik.

‘Ook naar je oma?’

‘Nee, naar mijn moeder.’

‘En naar je vader?’ vroeg hij.

‘Nee,’ zei ik.

‘Waarom niet?’

‘Nou, mijn vader is al lang dood,’ antwoordde ik.

‘Is hij doodgeschóten?’ vroeg hij.

‘Gelukkig niet,’ zei ik, ‘hij is gewoon doodgegaan.’

Hij wees opeens geestdriftig naar buiten en riep: ‘Een happert!’

[p. 254]

We reden langs een bouwput, waar zo'n enorme grijper bezig was in de aarde te bijten.

‘Ik heb thuis ook een happert,’ stelde hij behaaglijk vast.

En mij aankijkend: ‘Wil je een dropje?’

‘Ik eet nooit drop,’ zei ik, ‘maar ik weet van mijn kleinzoon dat drop erg lekker is.’

Hij nam er zelf een. Het was een enorm gróte drop, die hem als conversatiepartner even buiten gevecht stelde.

De trein stopte en er trad een middelbare man binnen die naast mij plaats nam. Het jongetje had zijn mond leeg en keek enigszins kritisch naar de man. Toen zei hij, een beetje meewarig tegen me: ‘Nou moet je tot Den Haag naast die meneer zitten.’

De man, die juist een ochtendblad ontvouwde, schrok een beetje en sprak: ‘Ja, ik zit nu eenmaal graag naast je vader.’

Het was wat ze in de Amerikaanse perswereld ‘a complete misser’ noemen, maar het feit dat de man zich een hele generatie vergiste, was misschien toe te schrijven aan zijn zeer zware brilleglazen.

‘Waarom zit jij graag naast mijn vader?’ vroeg het jongetje.

‘Nou, dat vind ik leuk,’ zei de man.

‘Ken jij m'n vader dan?’

‘Nee, dat niet.’

Zelfs op internationale conferenties praten de mensen niet zó langs elkaar heen.

‘Kijk, wéér een happert,’ zei ik.

Want het toeval was zo vriendelijk ons opnieuw langs een bouwwerk te voeren, waar zo'n toestel stond. Hij keek ernaar, zo lang het mogelijk was. Toen vroeg hij: ‘Ga jij straks in Den Haag met de tram of met de taxi?’

‘Ik ga lopen,’ antwoordde ik.

‘Moet je dan over een klein weggetje, onder een bruggetje door?’ vroeg hij, bijna hoopvol.

‘Ja,’ zei ik maar, want ik wilde hem dat bruggetje niet afnemen.

‘Wij gaan met de tram,’ zei hij. ‘Als je mij in de tram ziet, wuif je dan naar mij?’

Ik beloofde het. We stopten in Den Haag, door zijn toedoen, want hij remde zéér krachtig met zijn rechterbeen. Op het perron ging zijn moeder bloemen kopen. Toen ik de trap afdaalde hoorde ik hem roepen. Hij zat breed lachend, met de beer in zijn linkerarm gekneld, gehurkt achter de spijlen van het hek en wuifde naar me. Ik wuifde terug zolang het mogelijk was en ging opgeruimd door de controle. De dag was goed begonnen. Ik had er een vrindje bij.