Mag 't een ietsje meer zijn

[p. 235]

Gezellig

Tegen vijf uur werd de heer Cohen op kantoor opgebeld door zijn vrouw.

‘Ik ben in de stad,’ riep ze, op een jolige toon, ‘en ik wou eigenlijk dat we maar in een restaurant gingen eten.’

‘Waarom?’ vroeg hij verbaasd. Want hij at het liefst thuis en zij ook.

‘'t Lijkt me gezellig,’ antwoordde ze.

Hij haalde zijn schouders op. Ze kon het niet zien maar wel horen aan de toon, waarop hij: ‘nou, goed dan’ zei. Toen spraken ze ergens af. Om zeven uur liep hij er door de met kerstlichtjes pronkende straten naar toe - een kleine, zorgvuldig geklede man van zestig, met spierwit haar. Hij vond zijn vrouw in het eethuis aan een tafeltje bij het raam, met een sigaret in een zilveren pijpje en een glas sherry.

‘Kijk an - Mata Hari,’ zei hij.

Ze dronk en rookte maar zo zelden.

‘Gezellig,’ antwoordde ze glimlachend. Ze had haar mooiste jurk aan, zag hij, en ze droeg haar diamanten broche.

‘Wat vieren we eigenlijk?’ vroeg hij onzeker. ‘We zijn toch niet zoveel jaar getrouwd, of zo iets?’

Want zulke dingen vergat hij altijd.

‘Ach welnee,’ zei ze, ‘'t is zó maar. We zitten altijd thuis. Dus ik dacht: kóm...’

Hij haalde zijn schouders op en nam de spijskaart. Daar er niet veel volk was, kwam het bestelde eten gauw. Hij kauwde op de biefstuk en vond 'm taai. De gebakken aardappels daarentegen hadden iets snotterigs en de doperwten waren drie maal zo groot als thuis.

‘Lekker he?’ zei zijn vrouw. Ze at zeer langzaam en ze had weer dat gedwongen feestlachje van iemand die zich per se wil amuseren. Hij zweeg maar. Toen alles eindelijk op was en de rekening betaald zei hij: ‘Zo. Laten we nou maar naar huis gaan.’

Ze keek op haar horloge.

‘Zeg, ik wou zo graag dat we daar aan de overkant in die zaak een likeurtje dronken,’ zei ze. Hij keek haar verbijsterd aan. Ze haatte dat soort knusse gelegenheden met muziek waar opgeprikte mensen elkaar zitten te bekijken net zo hevig als hij - dat wist hij.

‘Er moet een heel goed orkest spelen. Van Igor Chevalsky,’ zei ze timide.

‘Igor Chevalsky,’ riep hij minachtend, ‘Moos Paard zal je bedoelen.’

‘Toe nou...’ zei ze.

[p. 236]

Even later zaten ze er.

Het orkest speelde lauwe limonade, de ober was zojuist uit het tuchthuis ontslagen maar zou niet lang op vrije voeten blijven en de verwarming deed het slecht.

‘Dat slokkie van jou kost vier gulden,’ zei de heer Cohen, ‘hoe kunnen ze 't er voor doen? Die baas hier moet een mensenvriend zijn.’

‘'t Is toch erg gezellig,’ vond ze.

Hij antwoordde niet en bleef stuurs voor zich uitkijken. Toen ze eindelijk haar glas leeg had zei hij: ‘Kom. Ik verlang naar de krant.’

Ze keek weer op haar horloge.

‘Laten we nou nog effe...’ pleitte ze. Maar hij stevende al naar de vestiaire.

Toen ze buiten liepen, over het plein, wees ze op een hel verlichte deur en zei: ‘Zeg Ben, hier moet 't ook zo gezellig wezen, heb ik gehoord. Zullen we...’

‘Nee,’

‘Een half uurtje maar...’

‘Geniet maar alléén,’ riep hij nijdig, ‘ik ga naar huis.’

Toen hij een paar stappen had gedaan hoorde hij haar roepen.

‘Ben...’

Hij draaide zich om. Haar stem klonk dun: ‘Vanavond is de Bezetting op de televisie. Over de concentratiekampen. Ik wou niet dat je 't zag. Toe nou. Over een half uur is het afgelopen.’

Hij liep naar haar toe en opende de deur van het café. Binnen was niemand, zelfs geen ober. Ze gingen zwijgend zitten, twee kleine, oude verknochte mensen. Hij keek haar aan, glimlachte en zei: ‘Gezellig.’