Mag 't een ietsje meer zijn

Een paar

Toen we een uur door de stilte van het bos hadden gewandeld, kwamen we bij een officiële pleisterplaats voor vakantiegangers - een heuveltop, die uitziet op een zeer wijd vergezicht. Op een der bankjes streken we neer en we keken eerbiedig. Het was zeer zonnig en voor onze voeten wipte een vogeltje, dat bijzonder bevallig was, doch het geluid maakte van een piepende keukendeur.

Terwijl we daar zaten, naderden een man en een vrouw.

Ze waren allebei duidelijk in het genot van staatspensioen en zij liepen langzaam en voorzichtig de heuvel op. Toen ze de top hadden bereikt namen ze naast ons op het bankje plaats. De man keek een beetje knorrig naar het natuurtafereel dat zich voor zijn oog ontrolde, maar de vrouw glimlachte er tegen. Ze was duidelijk bezig te genieten van dit vakantiedagje en ze legde teder haar hand op de knie van haar echtgenoot.

‘Als je maar van me knie afblijft,’ zei de man.

Ze trok haar hand terug en legde 'm naast de andere in haar schoot.

‘Daar heb ik toch zo'n hekel aan, als ze an me knie zitten,’ vervolgde de man, op een toon of 't hem geregeld overkwam.

De vrouw zweeg en keek, haar blijde glimlach gaaf bewarend. De man

[p. 234]

veegde een paar keer met zijn hand over de door haar beroerde knie en zei: ‘Zeg, Marie...’

‘Wat is er?’ vroeg ze.

‘Ik heb trek aan 'n sinaasappeltje.’

‘Goed,’ zei ze.

Ze pakte haar tas, die ze op de grond had gezet, deed 'm open, haalde een sinaasappel te voorschijn en reikte deze, nog altijd naar het vergezicht kijkend, in de richting van haar man.

Maar hij verroerde zich niet.

Eindelijk keek ze opzij.

‘Hier is er een,’ zei ze.

Hij knikte.

‘Zo kan ik 'm toch niet opeten,’ sprak hij.

‘Maak 'm dan schoon,’ zei ze.

‘O nee, dat vind ik zulk afschuwelijk werk,’ riep hij.

‘Ik ook,’ zei de vrouw.

Daarop begon ze de sinaasappel zorgvuldig uit te pellen.

De man keek er stuurs naar.

‘Geen schillen op de grond gooien,’ beval hij.

‘Nee,’ zei ze sussend.

Ze keek, onder het pellen, nog altijd naar het vergezicht, feestelijk glimlachend omdat ze iets moois beleefde waaraan ze straks, terug in de stad, met plezier zou kunnen denken.

De man keek alleen maar naar het vorderen van het werkje dat haar handen verrichtten.

Hij had het vermogen tot dit soort vreugden kennelijk al lang verloren.

‘Hier,’ zei de vrouw.

Hij pakte de sinaasappel aan en begon 'm zwijgend te verorberen, de pitten met opmerkelijke stootkracht voor zich uit spuwend. Toen alles op was ontviel hem een klein boertje. Hij stak een sigaar op, verhief zich en wandelde weg.

De vrouw zat nog steeds te kijken.

Toen de man, een meter of wat verder, bemerkte dat hij niet gevolgd werd draaide hij zich om en riep: ‘Marie!’

‘Ja?’

‘Kom nou toch.’

Hij bezigde weer die toon of ze aan zijn knie kwamen.

Ze stond op, keek nog een keer of ze het zich allemaal voor het leven wilde inprenten en kwam hem toen op een sukkeldrafje achterna.