Mag 't een ietsje meer zijn

Goede raad

De hotelkamer zag uit op de boulevard Montparnasse. Mevrouw Van Dijk stond voor het raam en keek naar het terras van de Dôme, in helle middagzon. Lang geleden, toen ze nog jong was en op vaders kosten in Parijs een beetje haute couture leerde, had ze daar op dat terras heel wat nachten gezeten met Serge, als zijn werk in het kleine, Russische restaurant gedaan was. Parijs was aardiger toen. Niet zo hard.

‘Zeg Wim.’

Zij keerde het raam de rug toe. Gekleed in een solide Hollands pak, lag haar man op een sofa een sigaar te roken.

‘Zeg Wim, zullen we nu niet eens een eindje om gaan?’ Hij schudde het hoofd.

‘Maar wat heb je er dan aan?’ zei ze. ‘Om in zo'n enge hotelkamer sigaren te roken hoef je toch echt niet naar Parijs te gaan. Laan we nou au zinc of op een terrasje een wijntje gaan drinken.’

‘Als je nu de gemoedelijke patron en zijn eigengemaakte geitekaas er nog bij doet, heb ik alle clichés gehad,’ sprak hij.

Een beetje geraakt zei ze: ‘Nou, dan ga ik alleen.’

Toen ze, op weg naar de deur, de sofa passeerde, greep hij even haar hand. ‘Sorry,’ zei hij schuldbewust. ‘Ik ben geen succes op dit reisje, vrees ik. Maar als je het goed vindt, zie ik liever geen mensen vandaag. Ze kijken allemaal zo verdomd deprimerend. Maar eh - ga jij vooral naar buiten...’

Ze glimlachte tegen hem, met een moedeloos soort vertedering. ‘Ik ben gauw weer terug,’ zei ze.

Even later stond ze in de lift. Sinds de kinderen het huis uit waren, viel

[p. 158]

er niet veel meer te beginnen met Wim. Zwaartillend was hij altijd geweest. Ze had hem, hun hele huwelijk lang, steeds weer uit de put moeten halen met een optimisme dat ze meer speelde dan voelde. Maar wat haar wanhopig maakte, was dat het in de laatste tijd niet meer hielp.

Wat moet ik toch met hem doen? dacht ze, op straat. Ze liep met snelle pas over de boulevard - dat ging vanzelf in Parijs. 't Fikse, ondernemende loopje uit haar jeugd, toen ze hier die paar jaar met Serge had gewoond, nam onmiddellijk weer bezit van haar zodra ze het Gare du Nord uitkwam en de stad rook. Wim had er vaak om gelachen vroeger, toen hij dat nog wel eens deed en niet was weggezonken in zijn voorbarig graf van apathische melancholie.

Ik moet Serge om raad vragen, dacht ze opeens.

Vroeger had hij haar, als twintig jaar oudere man, de liefde geleerd. Toen vader stierf en ze, hals over kop, terug moest naar Holland - nooit vergat ze hoe vernietigd hij op het perron stond en haar uit zijn leven zag wegrijden - was hij lange tijd haar norm gebleven. Ze werd verliefd op Wim, maar toen hij trouwen wilde, was ze toch even bij hem in Parijs gaan vragen of ze het doen zou. Hij vond van wel. Later stuurde ze hem de foto's van haar eerste baby. In het nooit geheel correct geworden Frans van een Russische emigrant, prees zijn brief de schoonheid van het kind. Toen kwam de oorlog, die elk contact verbrak. Na de bevrijding had ze hem niet meer opgezocht in Parijs. Ze was gelukkig en had niets te vragen. Een Russische kelner in een cafeetje had haar verteld dat hij nog steeds werkte in hetzelfde restaurant.

‘Daar is het,’ zei ze halfluid.

Automatisch was ze erheen gelopen.

Bij de deur - ze strekte haar hand al uit naar de knop - beving haar plotseling een felle angst. Ze bloosde, liep haastig door en ging, een paar huizen verder, een kroegje binnen.

Ik durf niet, dacht ze. Misschien is hij wel dood.

Ze wilde geen zekerheid. Straks zou ze teruggaan naar Wim en opnieuw, voor de zoveelste keer, proberen hem uit de put te halen. Misschien lukte het wel. Maar ze moest ergens, diep van binnen, het gevoel hebben dat ze, als ze het écht niet meer wist, altijd nog raad zou kunnen vragen.