Mag 't een ietsje meer zijn

Vijftien jaar

Omdat we vijftien jaar getrouwd waren, reisden we naar Den Haag, ons beider plaats van herkomst, want we houden ervan daar op zo'n dag rond te dwalen en getoucheerd te zeggen: ‘Kijk, de taartjeswinkel van Sprecher is er nog.’ Moegedrenteld gingen we eindelijk ergens eten, eerst een kip die zó lang van het leven genoten had dat er voor ons niets meer te genieten overbleef, en toen een bak vloeibare kaas waarin je, met je vork, stukjes oud brood moest doen, die ze veel beter destijds aan die kip hadden kunnen opvoeren.

‘Ik word er zo moe van,’ sprak mijn vrouw. ‘Je zult zien, we moeten hier nog uren zitten dompelen.’

‘Laat het dan staan,’ zei ik. ‘Het is toch zeker feest?’

Wat hongerig, maar toch niet onvoldaan, liepen we later op de avond door donkere straten en passeerden een kroeg, waarvan we de portier nog uit onze dartele jaren kenden.

‘Wel, wel, nog altijd bij elkaar?’ riep hij verbaasd.

‘Ja hoor,’ zeiden we koket.

[p. 111]

‘Dat vind ik nou leuk,’ sprak hij moedeloos. Hij had een oud hoofd gekregen, zodat ik denken moest aan de onsterfelijke woorden van Elias: ‘Portier c'est mourir un peu.’

‘Kom er even in,’ noodde hij.

‘He ja...’ zei mijn vrouw.

Binnen was het niet zo dol als we ons van toen herinnerden. De band wilde naar huis, de dansende paren eigenlijk ook en de barkeeper loosde onafgebroken levensbloesem als: ‘Ach meneer, leer mij de mensen kennen, het gaat toch zeker allemaal om de ping ping,’ waarbij de saxofoon maanziek om hulp riep.

‘Dacht je nog lang te blijven?’ vroeg ik mijn vrouw.

Maar ze keek net over mij heen en riep opklarend: ‘Frits! Néé maar...’

Er stond een echtpaar op de leeftijd des onderscheids achter mij en alleen de man toonde zich blij verrast. Ik had niet de eer en de vrouw kennelijk evenmin, maar mijn bruid en die knaap kenden elkaar blijkbaar uit een tijd, toen wij nog gewone voorbijgangers waren.

De band zette weer in.

‘Een tango,’ zei de man dweperig. ‘Zullen we het nog eens proberen...?’

Even later zat ik met het vreemde mens aan de kant te kijken hoe ze circuleerden.

‘Hebt u ook kindertjes?’ vroeg ze.

‘Ja, twee,’ antwoordde ik.

‘Een hele zorg, he?’ vond ze.

‘Ja, voor hen ook,’ zei ik. Maar dat viel niet goed, want ze bleek het ernstige type en ging dapper met me aan de gang over de problematiek van het grootbrengen, of we op een studieweekend op Woudschoten waren. Persoonlijk ben ik in zo'n gesprek niet op mijn best, want het opvoeden beschouw ik als een typische vaardigheid van schoolopzieners en internaatsnonnen. Wie bemint kan er niets van en beseft hoogstens, dat kinderen hun ouders langzaam maar zeker opeten, een door de hemel gewild kannibalisme, waarbij gasten en spijzen gelijkelijk genieten.

‘Het begrip leiding is in dit verband zo interessant, want zo'n jonge, ongevormde geest...’

Terwijl zij aldus zat op te bieden tegen al die tango's, zag ik, met één oog over haar schouder heen, dat de bruid goed uit de voeten kwam met Frits.

‘Ze houden het uit, he?’ zei ik eindelijk.

‘Dát wel...’ bevestigde ze bits.

‘Zullen we óók eens?’ sloeg ik voor.

‘Nee, dank u,’ zei ze op een toon of ze er niets van verwachtte.

[p. 112]

We bleven maar dom zitten kijken, uitgeconverseerd. Toen ook de toeters zwegen, kwam ons paar geanimeerd bij het tafeltje terug.

‘Dacht je nog lang te blijven?’ vroeg de vrouw aan Frits.

‘Och...’ begon hij.

Maar ze had iets in de ogen dat hem de vestiairebriefjes deed opzoeken.

Toen ze verdwenen waren, zei ik breed: ‘Aardige mensen.’

‘Wat?’ vroeg mijn vrouw starend.

‘Aardige mensen,’ hield ik vol.

‘Wie bedoel je?’ vroeg ze, ontwakend.

We zijn maar naar huis gegaan. Vijftien jaar is eigenlijk geen aantal om te vieren, vind ik.