Mag 't een ietsje meer zijn

Laat en vroeg

Als ik om drie uur in de nacht aanbel bij mijn Parijse hotel wordt de deur met een zoemend geluid opengedrukt. In de hall kun je zien hoe het komt: achter de glazen deur van een kast-achtig zijvertrekje ligt namelijk een man te bed en geeft mij, door een luikje, de sleutel van de kamer. Mijn bel heeft hem uit een loodzware droom losgescheurd, want zijn ogen kieren maar een héél klein beetje en zijn stem is schor, als hij fluistert: ‘Hoe laat moet ik uw ontbijt brengen?’

‘Ik weet het nog niet,’ antwoord ik. ‘Ik zal wel zien. Als ik wakker word...’

Maar hij slaapt al weer.

Boven op de vierde etage exerceer ik ongeveer een half uur vruchteloos met de sleutel. Het slot heeft er gewoon geen zin in en reageert niet op mijn gemorrel. Als ik alle andere denkbare manieren om de deur open te krijgen heb beproefd, overweeg ik nog even de nacht dan maar ijsberend op de gang door te brengen, maar dit vooruitzicht lijkt mij zó afschrikwekkend, dat ik er de moed uit put om weer naar beneden te gaan, teneinde de assistentie van de horizontale man in te roepen. Hij slaapt met ontroerende overgave, maar als ik mijn hand door het luikje steek om hem aan te schudden, wordt hij met een schok wakker en vraagt automatisch: ‘Nummer?’

Mijn explicatie maakt hem héél moedeloos. Van de dekens ontdaan, blijkt hij een flinke man te zijn, in een maillot van jaeger die zijn lijn zonder terughouding doet uitkomen. Samen stijgen wij naar de vierde, ik excuses mompelend, hij in dof zwijgen dat zo nu en dan wordt afgewisseld door een geeuw als beregegrom. Boven, op de gang, verloopt de zaak zéér vernederend. Hij steekt de sleutel zonder aarzeling in het slot en doet de deur open of er niets aan de hand is.

[p. 100]

‘O, pardon,’ stamel ik. ‘Bij mij ging het niet...’

Maar hij slaat geen acht op mijn parlando, ezelt het vertrek binnen, knipt het licht aan boven het bed en verdwijnt weer, genotzuchtig krabbend op zijn borst.

‘Merci,’ roep ik nog.

Hij geeft geen antwoord. Waarschijnlijk slaapwandelt hij al de trap af.

In bed gezeten weet ik opeens heel zeker dat ik nog erg wakker ben. Ik neem daarom een boekje dat een beetje boven mijn pet gaat, want ik heb de ervaring dat je dan al gauw vlucht in zware oogleden en een soort doezeligheid die het voorportaal van de slaap smaakvol stoffeert. Maar deze keer klopt het niet, want een uur later zit ik nog prima rechtop te vossen, als een intekenaar op de universiteit voor zelfstudie. Bij half vijf, maant mijn horloge. Ik moet nu toch écht wel eens gaan slapen, anders ben ik morgen zo'n wrak.

Ik sla het boek dicht en wil het licht uit doen, maar als ik mijn hand uitstrek, zie ik dat er twee knopjes naast elkaar zijn. Een ervan is zonder twijfel een belletje - maar wélk? Dat zoiets nu niet in de Baedeker staat! Na een lange, tot niets leidende aarzeling knijp ik mijn ogen toe en druk op goed geluk. Als ik weer opkijk is het licht nog aan. Ik heb dus gebeld.

‘Sukkel!’ zeg ik giftig tegen mezelf. Maar dat helpt allerminst. Even troost ik mij met de gedachte dat in Franse hotels tóch nooit op bellen wordt gereageerd, maar daar hoor ik al naderkomende stappen op de trap. Het kwaad is gesticht en draagt vrucht. Wat moet ik doen? Gauw het licht uitdraaien en wegkruipen onder de dekens? Maar dit is flauw en laf. Me vermannend, blijf ik rechtop in bed zitten en zie de deur langzaam open gaan.

‘Monsieur?’

Het is de jaeger-man weer, vloeibaar van slaap op de drempel.

‘Ik wil ontbijt,’ zeg ik.

Het valt me in. Ik kan toch moeilijk zeggen: ‘Ik wil niks, ik bel zó maar een beetje, voor de lol?’

De man knikt als iemand, die zich al sinds mensenheugenis over niets meer verwondert. ‘Goed monsieur,’ zegt hij. ‘Over een kwartier staat het beneden voor u klaar.’

Nu ja, ik heb me maar gauw aangekleed. Om kwart over vijf liep ik al weer buiten. Vroeg hoor. En een slááp! Gelukkig heb ik op een bankje nog een dutje kunnen doen, tot een agent mij met zijn witte stafje wakker prikte.

‘Hebt u geen hotel?’ vroeg hij wantrouwig.

‘Ja,’ zei ik. ‘Maar ik ben al op.’