Mag 't een ietsje meer zijn

Domme jongen

De man in de trein was met zijn zoontje een week in Brabant geweest. Een goed land, meneer - best van eten en drinken. Dat zei hij niet tegen mij maar tegen een schraal kereltje dat toevallig naast hem zat.

‘Net zoveel spek als je wou. En vette jus. Meneer - het werd me op het laatst te machtig. Ik zei: neen dat verdraag ik niet. Dat laat ik gewoon staan.’

Bij dat laatste keek hij zijn buurman gepointeerd in de ogen. Hij had zo'n gebreide jeugdbewegersdas aan en zijn haren kuifden nog, maar zijn zacht gezicht was paf en zorglijk geworden. De kleine jongen stond bij zijn

[p. 52]

knieën naar buiten te kijken en nergens aan te komen en hoorde pappie bitter zeggen: ‘Die daar hebben in de oorlog nooit krimp gehad.’

‘Ach ja,’ zei de smalle luisteraar fijntjes. ‘Ik persoonlijk ben een kleine gebruiker. Altijd geweest. Jazeker. De hele oorlog door - och, dat eten... Ik deed er meestal de mensen een plezier mee. Ik studeer, ziet u? Overdag ben ik in zaken, maar 's avonds, dan blok ik voor diploma's. Ik heb er al heel wat liggen, al zeg ik het zelf.’ En hij streek verliefd over een onduidelijk insigne op zijn zwarte jasje.

‘O, op die manier,’ zei de eter mat, want hij had bijval verwacht en geen onbewijsbare kritiek op zijn ongeestelijke hang naar vette jus. Er viel een stilte.

‘Pappie, een koei,’ riep het jongetje aan het raam.

‘Ja, welzeker Jan,’ zei de vader.

Nu werd de geleerde levendig.

‘En baasje,’ riep hij populair, ‘zeg eens even - daarginds in de verte... wat is dat?’

Het ventje schrok eerst een beetje van hem, maar toen zei hij: ‘Dat is een bos.’

‘Heel goed,’ riep de diplomist. ‘Maar nu moeilijker. Opgelet. Weet jij nou het verschil tussen een bos en een woud?’

En hij knipoogde tegen mij, om duidelijk te maken dat hij iets koddigs aan het ondernemen was.

Het jongetje keek hem aan met twee bleekblauwe ogen. Toen zei hij meesterlijk: ‘Een bos, dat bennen gewoon bomen, maar een woud, daar zitten wilde beesten in.’

‘Domme jongen!’ riep de man.