Mag 't een ietsje meer zijn

De toneelcriticus

De criticus zit vadsig in zijn stoel
en kijkt neerslachtig naar 't nieuwe stuk.
En heel de schouwburg weet het: 't geluk
van onze diva koorddanst op zijn lustgevoel

Vindt hij het goed, wat zij daar aanricht,
rollenden oogs en machtigen gebaars?
O - dit zijn voor 't mens de uren des gevaars,
als zij voor déze blik haar sluier oplicht.

[p. 37]

[p. 38]

 

Hij zucht en mompelt. In de pauze zwijgt hij zuur

 

en giet de koffie in zijn tragisch mannenhoofd.

 

Zijn vrouw staat blij-voldaan. Heeft zij beloofd,

 

hem nooit te wekken voor 't noodlotsuur?

 

 

 

Maar thuis vraagt zij, als een die weten moet:

 

‘Hoe was 't Piet?’ Hij opent juist zijn jas.

 

Zijn buik zwelt op en met sonore bas

 

velt hij zijn oordeel: ‘Mien, het was niet goed.’