Mag 't een ietsje meer zijn

Pinksteren

Door de kroeg, waar een zware, stroperige lucht van bier en sigaren hing, liep de man naar de telefooncel en draaide het nummer dat op het papiertje stond. Na enige tijd zei een kinderstem: ‘Met Monique van Dalen.’

‘Mag ik je vader even?’

‘Is het soms voor encadrement?’ vroeg het meisje parmantig. Nu kraakte het toestel en riep een mannenstem: ‘Hallo?’

‘Met Kees,’ antwoordde de man, ‘Kees iii.’

‘Aha,’ zei de stem, ‘moeilijkheden?’

‘Ik hou 't niet meer,’ sprak de man.

‘Héb je al gedronken?’

‘Nog niet.’

[p. 211]

Door het raampje van de cel zag hij de kelner twee schuimende glazen pils neerzetten en hij beet zich op de lippen.

‘Waar ben je?’

Hij noemde de naam van de kroeg. ‘Nou, dan kom ik wel even,’ zei de stem. ‘Eh - wacht eens. Mijn vrouw hier, herinnert me ergens aan. 't Is misschien toch beter dat je maar hier komt. Heb je geld voor een taxi?’

‘Ja.’

‘Dan zal ik je het adres geven. 't Is een lijstenmakerij. Daarbóven, dan...’

Even later zat de man in een taxi.

‘Da's een leuk kroegie,’ vond de chauffeur, ‘maar wél een sneuvelzaak. Gisteravond ben ik er nog lelijk doorgezakt. Oei - witte muizen. Ik heb een tong van schuimrubber. Was 't lekker - 't bier?’

‘Ik weet niet,’ antwoordde de man. ‘Ik sta droog. Al zes weken.’ De chauffeur floot door z'n voortanden.

‘Linke soep,’ zei hij.

Toen de man bij het bovenhuis van de lijstenmakerij aanbelde, deed een lange, heerachtige figuur open, met een volmaakt pak aan.

‘Splinternieuw,’ dacht de man, ‘hij bezat zich aan pakken. Ze ontdekken allemaal iets, als ze een poos droog staan. Kleren, pocketbooks, grammofoonplaten, vrouwen. Of ze gaan opeens hun kinderen streng opvoeden.’

En hij zei: ‘Ik ben blij dat u me even kunt ontvangen.’

‘Je - géén u. Dat is er in onze club niet bij,’ sprak de ander met een lach, waaraan zijn ogen niet meededen. ‘Je. En Henk, Henk i. Ik sta al ruim een jaar droog.’

De man floot door zijn voortanden, net als de chauffeur had gedaan. Maar hij zag af van ‘linke soep’. In de huiskamer was een vrouw, die zich bekwaam tot een soort vriendelijkheid dwong, druk bezig een koffer te pakken, geholpen door een klein, blond meisje. Er hing zo'n onbewijsbare spanning, die de man ertoe bracht zijn tenen ritmisch op een neer te bewegen in zijn schoenen.

‘Ja, we gaan er straks in de wagen vandoor. Naar buiten, met de Pinksteren. Lekker in de frisse lucht,’ zei Henk i, met moedeloze geestdrift.

‘Maar stoor ik dan niet?’

‘Welneen, allerminst. We hebben alle tijd. Ga toch zitten, zeg. Wil je een flesje prik?’

‘Ja, geef maar een flesje prik.’

Ze gingen aan een tafeltje in de hoek zitten naast een koperen haardstel, dat een zeekasteel voorstelde. Henk begon over vroeger, toen hij nog iedere dag scheef ging. De huiselijke twisten. De verloren betrekkingen. De

[p. 212]

schulden. Het wakker worden in de cel. De woeste avonturen in de kroegen. Zijn droeve ogen werden onder het praten levendiger.

‘Hij sterft van de dorst,’ dacht de man. ‘Hij is maar één pilsje verwijderd van een maand doorzakken.’

‘Pappie, gaan we nou weg?’ vroeg het kind, dodelijk verveeld.

De man stond op.

‘Maar we hebben heus nog alle tijd,’ protesteerde Henk i.

‘Ach nee, ik ga maar weer.’

Achter de vrouw en het kind liepen ze de trap af.

‘Red je het?’ vroeg Henk i.

‘Ja.’

‘Je hebt toch ook nog andere telefoonnummers?’

Hij knikte.

‘Voor het geval je niet kunt slapen,’ zei Henk i, hem een cellofaantje met vier rode pillen overhandigend, ‘ze zijn erg goed. Maar je moet er maar één nemen.’

Even later reed de auto weg. De man wuifde, maar het was of zijn arm een autonome actie uitvoerde. Langzaam begon hij terug te lopen naar het centrum. Toen hij de kroeg binnentrad, zei een oude man aan de tapkast: ‘Ik zal maar een flinke vracht lajen, dan ben ik er meteen voor vandaag af.’

De kastelein grinnikte.

‘En jij?’ vroeg hij.

‘Pils,’ zei de man.