Kroeglopen 2

[p. 141]

Champagne

Nog geen december-dag waren we in Parijs of we liepen reeds tegen een mij bekende, joviale Hollander op, die daar al jaren woonachtig is, omdat hij een enorm concern vertegenwoordigt, dat als een inktvis met zijn vangarmen de ganse aardbol omklemt.

‘Dat is nou toevallig,’ riep hij, ‘ik wou je nét iets vragen.’

‘Vráág,’ zei ik.

Maar hij wees op een zeer duur polshorloge en zei dat hij nou geen tijd had, want de tragiek van zulke mannen is, dat ze allemaal zeer dure polshorloges hebben, maar nooit tijd om er op te kijken.

‘Laten we vanavond met z'n drieën een hapje eten, dan vertel ik je wel wat ik wil,’ zei hij. En voor hij weg ijlde, naar iets van betekenis, bestelde hij ons om zes uur in een etablissement bij de Champs Elysées. Als u weet dat in dit bevallig verversingslokaal een eenvoudig potje thee in Nederlandse valuta drie gulden veertig noteert, begrijpt u in de eerste plaats, dat we daar de drempel niet uitslij-

[p. 142]

ten en in de tweede plaats dat de uitdrukking ‘een hapje eten’, die meer bij een broodje halfom kleurt, in dit geval moest worden gezien als een understatement. Met deze invitatie voor de boeg, besloten we dan ook de hele dag te vasten, althans alles na te laten wat aan een onbetamelijke eetlust afbreuk zou kunnen doen; want we wilden de bijl er diep in slaan, omdat men met het geld van grote concerns niet behoedzaam behoeft om te gaan.

We betraden het etablissement dan ook om zes uur precies met een honger als een paard en vonden onze gastheer reeds aan de bar verdiept in een aperitief, dat interessant van kleur was en aangenaam bleek te smaken, want hij gaf er ons een en nog een en nog een. Reeds bij het tweede glas vertelde hij, dat hij mij een heel eng boekje over zijn firma wilde laten vervaardigen en besloot ik dat ik het niet zou doen, omdat ik stukjes schrijven leuk vind, maar enge boekjes over firma's niet, maar ik hield het nog even binnen, omdat ik bang was dat we anders het eten niet zouden krijgen en zei maar eens ‘ja, ja’ en ‘hum, hum’ - en toen gingen we aan tafel.

Daar de Parijzenaars hun eetlust opsparen tot de kerst, was het niet druk in de puissante zaal, waar veel kristal en zilver flonkerde en een als Turk verklede Algerijn met een Engelse cona vol Franse koffie rondliep.

‘Neem vooral alles waar je trek in hebt, want de belasting betaalt het toch,’ zei de gastheer. Deze

[p. 143]

mededeling deed mij alle remmen verliezen, want wat is heerlijker dan staatsgeld verbrassen? Mede aangemoedigd door de aperitieven, nam ik bazig de leiding, bestelde een enorme stoet van voor-, tussen-, hoofd-, bij-, onder- en naspijzen en merkte op dat champagne, mits van goede kwaliteit, een edel drinken is, dat eigenlijk bij alles smaakt. En de joviale Hollander lachte dreunend en zes kelners waren voortdurend om ons heen, als chirurgen bij een zware operatie, en ik liet telkens nieuwe flessen champagne openen en de joviale Hollander bleef dreunend lachen, ook toen ik hem, na de hoofdschotel, ruiterlijk zei dat ik dat enge boekje niet wilde schrijven, want dat kon hem allang geen barst meer schelen. Toen alles eindelijk op en leeg was bood hij nog schaterend aan, ons met zijn auto naar het hotel te vervoeren, maar wij wilden liever een beetje frisse lucht, zeiden we. Samen liepen mijn vrouw en ik door avondlijk, met kerstlichtjes pronkend Parijs - héél voorzichtig. En héél zalig. Want van champagne ga je een beetje zweven.

‘De Nederlaridse Maagd heeft een onrustige nacht,’ zei ik, ‘die moet 't allemaal betalen. En de rekening beliep het maandinkomen van een gezin met twee kinderen.’

We waren bij een klein parkje gekomen en namen op een bank plaats. Het was een kruidige avond, niet echt koud.

‘Wat waren we toch altijd arm in Parijs,’ zei mijn vrouw dromerig, ‘vooral de laatste dag van

[p. 144]

zo'n vakantie, als jij weer alles verkeerd berekend had. Een homp brood op een bank in net zo'n parkje als dit was alles wat er nog af kon. Een een slok rode wijn uit zo'n literfles van zeventig cent. Wat waren we toch belachelijk arm. Maar fijn was 't wel.’

Ik knikte en we zaten nog lange tijd op het bankje - zwijgend en zalig van de champagne. Er waren geen sterren aan de hemel en de maan hield zich knorrig schuil, wat ik mij best kan voorstellen van een hemellichaam, dat voortdurend wordt beschoten, terwijl het nooit iets anders heeft gedaan dan verliefde, jonge paartjes bijlichten.