Kroeglopen 2

[p. 94]

Kroegje in Rome

Het is negen uur in de avond en zoel in Rome, waar ik u dit schrijf. Ik zit tegenover mijn vrouw in een donkere, vieze steeg, niet ver van het Pantheon aan een ruw houten tafeltje voor een piepklein kroegje dat de trotse naam ‘Bella Sorento’ draagt. De steeg heet Vicilo Sinibaldi. We drinken heerlijk koele witte wijn, die één gulden de liter kost. Er staat nog een tweede tafeltje buiten. Dááraan zit een oud arbeidersechtpaar te eten.

Hier op deze plaats in Rome - dat heeft een deskundige voor mij op oude kaarten uitgezocht - was op de kop af 1900 jaar geleden geen vies steegje met een poortje naar nog een steegje met een mandenmakerswinkeltje, maar de vijver van Agrippa en op die vijver gaf de heer Tigellius een feestje, Een gastmaal voor de dure jongens van die dagen, op een vlot, dat hij er speciaal voor liet bouwen en dat werd getrokken door twee, met gaud en ivoor versierde schepen.

De oude arbeidersvrouw aan het andere houten tafeltje eet haar spaghetti op de authentieke ma-

[p. 95]

nier. Niet dat gekruk van ons, maar gewoon even draaien met de vork en de sliert die uit de mond blijft hangen, pijlsnel naar binnen slurpen. Haar fijn doorlijnd gezicht heeft, door een leven van armoede en ellende, iets edels gekregen. De man is een kleine, lieve sukkelaar, met één scheel oog. Hij eet een ander gerecht en kijkt blij in zijn bordje. Mes en vork spelen met het voedsel en liefkozen het. Hij geniet het hoogtepunt van zijn dag.

Die meneer Tigellius van negentien eeuwen terug had ook wel wat te eten aan boord. Hij was een rijkaard, maar hij ging niet zo verstandig om met zijn geld als de heer Zwolsman, ofschoon die ook wel eens een feestje geeft. Maar in het Holland van nu gaat dat toch altijd een beetje kleinscheepser dan in het Rome van toen. Die varende gastheer had - 64 jaar na Christus - gevogelte en wild uit verre landen laten komen en zeedieren helemaal uit de oceanen. En er was echt wel wat te drinken ook.

De waard van het cafeetje in de vieze steeg, een kleine, lenige man met het lepe, alerte gezicht van een Corsicaanse croupier, houdt er geen spijskaart op na. Dat hoeft ook niet, want je kunt maar kiezen uit twee spijzen: Spaghetti of kip. We nemen ze hebberig allebei. Binnen zingt de Italiaanse radio zeer zoet.

Ook de heer Tigellius - om nog even op hem terug te komen - had bij het eten voor enig vertier gezorgd, want de met goud en ivoor versierde

[p. 96]

schepen, die het vlot trokken, werden geroeid door schandknapen, die waren ingedeeld naar leeftijd en naar hun routine in ontucht en langs de oevers van de vijver stonden bordelen, waarin naast de vrouwen van het beroep, een keur van mooie, jonge dames uit de eerste stand zaten, waaruit de heren, als ze eens aanlegden, vrijelijk konden kiezen.

We hebben het eten in de steeg op.

Het was eenvoudig doch smakelijk en het kostte, voor ons tweeën, inclusief die liter wijn, maar acht piek.

Als we de steeg uitlopen, passeert, in een wat breder straatje, maar één juffrouw met wie, te oordelen naar de opzienbarende wijze waarop zij zich voortbeweegt, te praten zou zijn, maar ze is dik en verzakt en loopt op naaldhakken moeilijk naar de zestig.

Neen, althans déze buurt van Rome is, wat vertier betreft, bepaald achteruitgehold.

En nou niet woedend zijn, omdat ik 't boek vol vieze praatjes zet, want alles wat ik u meldde over dat feestje op de vijver staat in de Annalen van Tacitus en dat is een van de leerboeken die uw kindertjes op het gymnasium moet lezen.

Als u ze dus helemaal rein wilt houden, kunt u ze beter naar de ambachtsschool sturen.

Timmerman is trouwens een nobel vak.