Kroeglopen 2

[p. 84]

Plakkers

De groenteman heet Piet en zijn vrouw Ans. Aardige mensen, de vijftig gepasseerd. Ze dromen al van een klein huisje buiten, ver van Amsterdam, voor later, als die drukke groentewinkel eindelijk dicht mag. Ze zijn, voor Amsterdammers, een beetje aan de bedeesde kant allebei. En kinderloos. Dat vinden ze erg jammer. Ze zouden er zó van genoten hebben. Nu geven ze maar een snoepje aan ieder kind dat in de winkel met moeder mee komt.

Een autootje hebben ze ook, Piet en Ans. Het is nu even in de reparatie, maar toen het vakantie was voor de groentemannen, zijn ze er helemaal mee naar Italië gereden. En op die camping daar was het toch zó enig. Er stonden nog een hoop andere Hollanders ook, dus taalmoeilijkheden waren er niet. En al zijn ze geen drinkers, Piet en Ans, een glaasje Italiaanse wijn hebben ze toch wel méégenipt als ze 's avonds aan zee zaten, met het echtpaar Brokkemaas uit Haarlem, dat ze daar, op die camping, leerden kennen. Ja, met de Brokkemaasjes uit Haarlem hebben ze heel wat afgelachen. En

[p. 85]

toen de vakantie er weer op zat, zei Brokkemaas, bij het afscheid, op zijn koddige manier - want hij is een guit - dat ze later eens even een avondje moesten komen, om gezellig over alles na te praten.

Dat hebben ze gisteren gedaan, Piet en Ans.

Na eerst 's ochtends te hebben opgebeld, natuurlijk, om te vragen of het schikte. Ja, het schikte. Netjes opgedoft zijn ze om half acht in de trein gaan zitten en naar Haarlem gespoord. Het adres was gauw gevonden en Brokkemaas deed zélf open, in hemdsmouwen. En wat rood aangelopen in het gelaat. De begroeting was bepaald uitbundig. Hij sloot Ans in zijn machtige armen en toen hij haar op beide wangen kuste, rook zij voornamelijk oude klare. Mevrouw Brokkemaas zat op de bank, ook wat rood aangelopen in het gelaat, en zij was eveneens erg in haar nopjes, want ze giechelde voortdurend.

‘Nou is er één kleine moeilijkheid,’ zei Brokkemaas, ‘de drank is op. Maar geen nood. Blijven jullie gezellig zitten - ik loop effe naar het café dat ook slijt en ik haal wat.’

En al riepen Piet en Ans ook dat het echt niet hoefde en dat een kopje thee ook lekker was - Brokkemaas deed zijn jasje aan en vertrok vastberaden. En ze babbelden wat over de vakantie met mevrouw Brokkemaas, die om alles erg moest giechelen en er ging een kwartier voorbij.

‘Dat café is zeker een eind weg,’ veronderstelde Piet.

‘Welnee!’ riep mevrouw Brokkemaas, ‘hij staat

[p. 86]

daar natuurlijk te kletsen. Ik ken hem toch. Hij is een plakker. Maar wacht, ik haal 'm wel even op.’

En ze deed ook haar jas aan en vertrok.

Een beetje onwennig zaten Piet en Ans in die vreemde huiskamer, netjes opgedoft. En de pendule tikte. En er ging een half uur voorbij. En nog een half uur. En meneer Brokkemaas kwam niet terug uit het café. En mevrouw Brokkemaas evenmin. En de tijd deed, wat de tijd zo aardig doen kan - verstrijken.

En Ans en Piet keken eens bedeesd naar alle familieportretten op het buffet. De Brokkemaasjes hadden wél kinderen, zagen ze. Zelfs kleinkinderen. En ze zaten nog wat, Ans en Piet en ze dachten er even over de t.v. aan te doen, maar dat vonden ze toch te vrijpostig. En de pendule riep: ‘Elf uur.’

Toen hebben Piet en Ans een briefje op tafel gelegd, dat luidde:

Beste vrienden, Wij zijn maar weggegaan, omdat het anders zo laat werd, met het oog op de trein. Met hartelijke groetjes, jullie reisgenoten, Piet en Ans.

En ze zijn naar het station gelopen en, netjes opgedoft, teruggespoord naar Amsterdam. Met de drukke groentewinkel. En die droom dat ze later nog eens, in dat huisje buiten zullen wonen, met z'n beidjes, zo gelukkig als dat zonder kinderen en kleinkinderen maar kán.