Kroeglopen 2

[p. 62]

Moord

Laatst hielden George en Lucy een cocktailparty. De aanleiding is mij, eerlijk gezegd, ontschoten, maar ze deden het in een zaal van het Amstelhotel, wat kostbaar maar wel handig is, want de borrels en de hapjes worden solemneel rondgedragen door deftige obers en je hoeft later al die vaten niet te doen. Ik was genood omdat ik George heel vroeger kende - een lobbes van een jongen, die al op de Akademie heel mooi schilderde. Hij is nu zesenvijftig en stond in het hart van de party met de gelaatsuitdrukking van iemand die zojuist een liter azijn ad fundum had geledigd. Lucy kwam mij begroeten met grote, stralende glinsterogen. Ze straalt altijd zo, omdat ze pillen krijgt van een dure dokter, die niet zo zeer een arts is, maar meer een gewillige voorschrijver van farmaceutische produkten met een aangename uitwerking, die je zonder recept niet krijgen kunt. Lucy praat altijd heel lief tegen me. Ze haat me. Ze is de Lady Macbeth van George, dat weet ik. En ze weet dat ik het weet.

Toen hij haar indertijd trouwde was zij een mooi

[p. 63]

meisje met een wil van graniet en scherp omlijnde toekomstplannen die neerkwamen op álle dreams that money can buy: de villa, de betere auto, de bungalow in het zuiden en de kleren die er zo geraffineerd eenvoudig uitzien, dat ze onbetaalbaar moeten zijn. Zij kwam uit een zeer nette familie en had in vijf jaar van George, wiens gevoelig en hulpeloos uiterlijk het haar had aangedaan, een mondaine schilder van damesportretten gemaakt. Ik heb er eens een tentoonstelling van gezien. De Chanel-geur kwam je al in de gang tegemoet en als u het mij vraagt gebruikt hij geen verf, maar in limonade opgeloste borstplaatjes. Hij schildert zo'n vrouw niet. Hij dirkt haar op, tot ze zó verschrikkelijk mooi is, dat ze zich, na de laatste zitting, neuriënd naar Metz in de Leidsestraat laat rijden, om er iets volstrekt onnodigs te kopen.

‘Heb je het een beetje naar je zin?’ kwam Lucy vragen.

Ze straalde weer zo farmaceutisch. En toch is ze eigenlijk al dood. Want ze heeft, ergens heel diep, nog een beetje geweten en beseft, op zeldzame momenten van inkeer, dat zij het was die hem, om der wille van de carrière, in die donkere bloednacht, aanzette tot de moord op de bij hem sluimerende koning Talent. Aanzette met al haar helse kracht, omdat ze wist dat zijn hart nog te vol was ‘van de melk der mens'lijkheid, om 't naaste pad te nemen’.

De eerste mondaine dame werd mondain op het

[p. 64]

doek gejokt en George kon, met Macbeth zeggen: ‘Ik heb de daad gedaan.’

Aanvankelijk kwam nog het samen tobben om de bevlekte ziel, want ze hielden toen nog van elkaar. En vaak moest Lucy Macbeth zeggen: ‘Gij mist de laaf'nis aller wezens: slaap.’

Maar zijn naam van penselende mooimaker was al hecht gevestigd en de dames reden in haar sleeen voor, als bij een schoonheidssalon. Zó erg had Lucy het niet eens bedoeld, maar de avond kwam dat George, naast haar op de bank gezeten, zich van zijn plaats verhief en de vreselijke woorden sprak: ‘Bloed vraagt om bloed.’

Toen wist ze dat haar lot bezegeld was en dat hij voortaan zelf zou handelen, zonder haar aansporingen. En dat hun liefde voorbij was. Hij ging zijn gladde weg en hij pleegde al die jaren, eenzaam naast haar, moord op moord, doek op doek.

‘'t Was eigenlijk wel een leuke tijd vroeger,’ kwam George tegen me zeggen, met een soort glimlach.

Ik had bijna geantwoord: ‘Vóór de dood van de koning, bedoel je.’

Maar hij zou het niet eens meer begrepen hebben. Hij is al te ver heen. Hij is alleen maar ongelukkig. En zijn Lady Macbeth zal nooit de hand aan zich zelf slaan om hem, versteend van eenzaamheid en gevaarlijk bitter als een in het nauw gedreven rat, te doen inzien dat zijn leven een verhaal is, verteld door een gek. Zij is trouwens al

[p. 65]

láng overleden, maar ze heeft haar pillen en haar bontjassen en haar juwelen.

‘Kijk eens, die ring heeft George me gegeven. Mooi he?’

(‘Het is de reuk van 't bloed nog. En alle geuren van Arabië zullen deze kleine hand niet meer welriekend maken.’)

Ik nam afscheid. Als ik ook nog eens mijn moord pleeg, ga ik die twaalf jaar uitzitten met de complete Shakespeare op mijn knie. Dan wordt mijn eel een woud vol mensen. Alle mensen.