Ik lieg de waarheid. De beste Kronkels

[p. 102]

Water

Aangezien mijn agenda een geheel vrije avond vermeldde, noodde ik een goede vriend uit voor het eten, dat mijn vrouw - als een alchimiste door kookfolianten omringd - met veel inspiratie had saamgecomponeerd. Om vijf uur kwam onze gast zorgelijk de trap op, met de alles-is-zinloosblik, die zo kenschetsend is voor de crisis der westerse cultuur. Drie glazen sherry brachten hem echter, zonder moeite, in de toestand van bedrieglijke euforie, waaraan ranzige spreuken als ‘gezelligheid kent geen tijd’ hun parasitair bestaan danken. Het maal, dat doorwrocht en overvloedig was, zou ons sherrybrio weer hebben vertrapt, als ik het niet met bekwaam getimede glazen wijn had overspoeld.

Wat is het heerlijk een vriend te onthalen, want men mag zélf mee-eten! Toen we verdoezeld doch welwillend aan het dessert hingen, schoot de telefoon een metalen pijl in mijn ontspannen rug.

‘Waar zit u?’ vroeg een man.

‘Thuis,’ antwoordde ik, want leerde moeder niet dat jokken zonde is?

‘Hoe laat is het dan?’ riep de man.

‘Dat weet ik niet, maar kijkt u eens op uw klokje,’ ried ik.

De man lachte bitter.

‘Ik weet niet of u het weet,’ sprak hij, ‘maar het is half negen. En u zoudt hier om acht uur een lezing houden. Er zitten honderd mensen te wachten.’

Soms ziet men gezellige huiskamers ineenstorten. Waarom administreer ik mijn leven toch zo gebrekkig?

‘Ik ben zó bij u,’ riep ik.

Het werd taxi's bellen en paniekerig door het huis rennen, om mijn benodigde schertsartikelen bijeen te graaien.

‘Blijven jullie nou gezellig zitten,’ riep ik. ‘Over een paar uur ben ik alweer terug. Drink nog wat...’

De bel ging.

‘De taxi,’ zei mijn vrouw, zoals ze op begrafenissen ‘de heren voor het eerste rijtuig’ intoneren, maar het bleef onduidelijk of ze meeleefde met mij of met die honderd mensen. Ik ging de trap af in de

[p. 103]

stemming van iemand die uit een heerlijke droom wakker schrikt, omdat zijn bed vol water is gelopen. Beneden in de gang stond een nog voor driekwart gevulde fles witte wijn. Ik deed 'm in mijn tas en stapte in de taxi, met iets meer zekerheid. Want zo'n mild afterdinneroptimisme moet je bijhouden, anders zakt de bodem eruit en wordt het dof dutten.

‘Hier ben ik al,’ riep ik, toen ik aan de rand van de stad het gebouw binnentrad. De mensen wáren er nog en de voorzitter bleek niet eens zo erg kwaad. Hij voerde mij naar een toneeltje, waar, achter de nog gesloten gordijnen, een tafeltje en een stoel gereedstonden.

‘Ik open over twee minuten,’ zei hij en verdween.

Er moest snel gehandeld worden. Op het tafeltje stond zo'n sierlijk waterstel van groen glas. Ik greep de kan, deed een raam open en goot 'm leeg.

‘Héé!’ riep een voorbijganger, die nog net opzij had kunnen springen.

‘Sorry,’ zei ik en sloot het raam.

Nu schonk ik de wijnfles leeg in de kan, legde de benodigde boekwerkjes op tafel en ging zitten.

‘Kan 't?’ kwam de voorzitter vragen. Ik knikte. Terwijl hij voor het gordijn het openingswoord sprak, schonk ik een van de groene glazen vol en nam een slok. De afterdinnerstemming, die een beetje was ingedut, werd onmiddellijk wakker van deze douche en riep ondernemend: ‘En wat gaan we nou eens doen?’

‘Een lezing houden,’ zei ik.

‘Hè nee...’ pruilde hij.

‘Onze vereniging,’ sprak de voorzitter, ‘voert al vier jaar met succes de strijd voor een waardiger ontspanning dan het domme gedrink in kroegen en het cultuurloze gehos in danszalen. We zien de drank...’

‘Hè, laten we nou weer weggaan,’ zeurde de afterdinnerstemming.

‘Hier is nog één slok,’ zei ik.

De voorzitter was uitgepraat en kwam weer achter het doek.

‘Ik wou u nog even zeggen hoe de avond is ingedeeld,’ sprak hij, ‘we wilden graag...’

[p. 104]

Hij begon deerlijk te hoesten, pakte de kan, schonk het tweede glas halfvol en dronk het in één teug leeg.

‘We wilden graag dat u een uur sprak vóór de pauze.’

‘Goed,’ zei ik, zijn gelaat bestuderend.

De wijn was nu, via zijn reine slokdarm, in zijn abstinente maag gestroomd en werd daar, dunkt mij, met de nek aangezien. Maar het centraal zenuwstelsel, op dit punt ongeoefend, wist met deze ervaring geen raad, want hij glimlachte en sprak: ‘Limonade hè? Lekker.’

Neuriënd haalde hij het doek op.