Ik lieg de waarheid. De beste Kronkels

[p. 84]

Het bestaan

Laatst zei mijn vrouw opeens: ‘Ik word gewoon gek in dit huis.’

‘Waarom nou?’ vroeg ik.

‘'t Is hier elke dag zo'n bende,’ pruttelde ze. ‘Je kunt nooit eens even zitten, altijd móét er iemand iets. Ik ben bekaf 's avonds.’

‘Ach ja, het leven is moeilijk,’ zei ik maar.

‘Hè, spaar me je aforismen van een dubbeltje,’ riep ze geërgerd. ‘'t Leven is heus niet overál zo. Er bestaan ook rustige huizen, waar iedereen niet zo schreeuwt. En nu we het er toch over hebben - er zijn mannen die hun vrouwen ontbijten op bed brengen. Herhááldelijk. Dat heb jij in al die jaren nog nooit gedaan.’

‘Nou, ik wil morgenochtend wel...’ begon ik.

‘Dat doe je immers tóch niet,’ zei ze bitter.

Daar had ze gelijk in. Ik heb het namelijk al meer beloofd, maar ik hoor de wekker niet. Het is trouwens zinloos om 's avonds onder invloed van de maan te beschikken over een deel van je leven dat je in slapende toestand zult moeten opleveren. Aarzelend vroeg ik: ‘Wat wil je dan?’

‘Ik zou best eens een nachtje in een hotel willen slapen,’ zei ze dromerig. ‘Lekker vroeg erin. En lang uitpitten. En dan ontbijt op bed...’

Het was een van die dreams that money can buy. Ik telde mijn geld en zei: ‘Doe het.’

‘Zou je het niet gek vinden?’ vroeg ze.

‘Nee, waarom...’

Zo kwam het dat we haar de volgende avond lang nawuifden, toen ze met een heel petieterig koffertje op stap ging om, misschien honderd meter verder in de stad, die lange aanloop tot dat ontbijt op bed te gaan nemen. Nauwelijks was zij uit het gezicht verdwenen of het hele gezinsverband viel aan brokken uiteen. Er werd bijvoorbeeld wel theegedronken, maar zonder schoteltjes, en binnen het uur stond in alle hoeken van de kamer iets op de vloer, waardoor het interieur de sfeer kreeg welke heerst bij mensen die gaan emigreren en al zo'n beetje aan het pakken zijn. Aan arbeid viel niet meer te denken, want allerlei vrienden hadden het geroken en kwamen om

[p. 85]

de tafel zitten met een vreselijk begeren in de ogen. Toen ik juist die tweede fles opentrok belde ze op.

‘Hallo, gaat het allemaal goed?’

‘Prima,’ zei ik.

‘Heb je mensen?’ vroeg ze. ‘Er is zo'n herrie.’

‘Er is hier altijd herrie,’ zei ik, ‘maar het gaat je niks aan. Jij woont in een hotel.’

‘Ik lig al in bed,’ sprak ze met een zucht van zaligheid. ‘Zul je erom denken dat je morgenochtend om zeven uur op moet? Anders loopt alles mis. Zet de wekker maar in dat teiltje en...’

‘Ja ja, het komt allemaal goed,’ riep ik.

En het kwam ook goed.

De wekker hoorde ik wél, maar ik sloeg hem af en draaide me weer om. Even later begon hij opnieuw te bellen en hield niet meer op. Pas toen ik rechtop ging zitten, merkte ik dat het de telefoon was.

‘Ben je eruit?’ vroeg ze.

‘Ja, maar wat gaat jou dat aan!’ riep ik. ‘Je moet slapen.’

‘O, ik werd vanzelf wakker,’ zei ze. ‘Dat zit zo diep bij mij, zeven uur. Ik lig nu een beetje te lezen, want het ontbijt komt pas om half elf, zie je.’

Ik zag het.

‘Dag,’ zei ik.

‘Dag,’ zei ze.

Ik had tóch gelijk - het leven is moeilijk.