Ik lieg de waarheid. De beste Kronkels

[p. 47]

De diefstal

In het hotel werd gestolen met gretige hand. Het was een kras op de been gebleven bouwwerk, aan de rand van het Quartier Latin - vier etages fin-de-sièclekamertjes, met de gebruikelijke giraffenlucht, gestapeld op een welbeklant buurtcafé, dat erbij hoorde. De madame zat beneden achter het kasregister als een spin in haar web. Wanneer de beroepsgrijns even weggleed, drukte haar rond, voldaan gezicht alleen koele verachting uit voor de sjofele werkmieren die op de pernodlucht af kwamen en gedwee hun zakken leegden in haar schatkist. Gewoonlijk zweeg ze, maar als haar mond eens openging, viel de verongelijkte stem te horen van een vrouw die zegt: ‘Ik wil nu óók wel eens van het leven genieten.’

Haar man stond datzelfde leven uit achter de tapkast. Zijn elan was gesmolten tot de sprakeloze droefheid van een sint-bernard, met een al jaren ledig cognacvaatje, en hij tobde door café en hotel of iemand hem tot die taak met een zweep had afgericht. Lang na twaalf kon je hem nog in de hal vinden om de late klanten open te doen en zijn ‘goedenacht monsieur’ kwam je op de trap na, of het zijn laatste zucht was. Voor de rest spoedden zich nog wat bleke meisjes door het hotel, schichtig-beleefd, als gangloopsters in een gesticht, die bang zijn dat ze het baantje zullen verliezen. Want het oog van madame schroeide dwars door alle muren heen en haar verwijt kon onvoorzien, als een straaljager komen aangieren.

Toen er de eerste dag twee pakjes sigaretten uit mijn koffer waren, deed de op het huis rustende terreur mij dadelijk besluiten dit verlies zonder mokken te nemen, want mijn door veel films geparfumeerde fantasie zag reeds een van die bange meisjes de laan uit vliegen, tot erger vervallen en akelig eindigen, door mijn schuld. Wél vroeg ik een meer ter zake dienende sleutel, maar daar die óók niet bleek te slagen in het behoorlijk bedwingen van het kamerslot, bleef de deur open en alles bij het oude. De kansrekening beloofde nu rustige daagjes, maar reeds de volgende middag geraakte de affaire in een crisis. Ik had een uurtje geslapen en bevond, toen ik weer uit bed stapte, dat inmiddels mijn broek was verdwenen. Daar men zich

[p. 48]

zonder dat kledingstuk zélfs in Parijs niet ongedwongen op straat kan bewegen, stond ik voor force majeure en schelde.

‘Monsieur?’

Het was depatron, als Raimu in een droeve rol, bij de deur.

‘Ja, kijkt u eens, gisteren... en nu vandaag weer mijn broek!’

Hij knikte ernstig en deed de deur achter zich dicht.

‘Dat doet mijn aap,’ zei hij en er kwam een triomfantelijke glimlach om zijn mond, die zijn hele gezicht verlichtte, ‘'s Middags, als mijn vrouw uit is, laat ik hem altijd even vrij rondlopen en dan pakt hij wel eens wat weg. Maar hij bedoelt geen kwaad...’

Samen gingen wij de buit terughalen. De aap woonde op zolder in een grote kast. Het was een jonge chimpansee, die sarrend grijnsde toen wij binnenkwamen. Mijn broek lag onder hem, verward als een pas afgestudeerde dominee die bij een razzia per abuis tussen de spiritusdrinkers is geraakt. Daar de aap de sigarettendoosjes had afgehapt of het gevulde koeken waren, lieten wij hem de rest, maar de broek namen wij terug - een teleurstellende ervaring die hem een reeks gebelgde kreetjes deed uitstoten.

‘Marcel,’ klonk het van verre.

‘Mijn vrouw is thuisgekomen,’ zei de man, op de toon van een omroeper die het sos leest. ‘U moet het niet vertellen, hoor...’

Even later verscheen haar massief bovenstuk in het trapgat. ‘Hij heeft weer gestolen, hè?’ zei ze snijdend.

‘Nee, nee,’ riep de man, ‘ik laat hem alleen even zien. Monsieur heeft interesse voor dieren.’

Haar blik dwaalde naar mij, zag de broek over mijn arm hangen en gleed gedegouteerd langs mijn blote benen.

‘Een mooie aap,’ zei ik behulpzaam.

Maar ze was al weg.