Ik lieg de waarheid. De beste Kronkels

[p. 44]

Grut

Om zeven uur 's avonds luiden ze voor het vakantiehuis een bel. Het is de naarbedbel. Van alle kanten komen de kinderen dan aangelopen - eerst de zoete kleintjes, die vlakbij op het duin hebben gespeeld en even later de al wat groteren, die nog op het strand waren. Daar kun je de bel namelijk óók horen, want het huis staat dicht aan zee. Dat is verschrikkelijk gezond - daarom doen telkens méér ouders, die eens een poosje kinderloos op reis willen, hun Pietje of hun Mapsje hier zolang in pension. Het is een sterk vlottende bevolking, want de ene dreumes is voor een maand gestald en de ander moet maar voor één weekeind onderdak.

De dames die erover gáán worden daardoor niet uit het veld geslagen. Ze worden nérgens door uit het veld geslagen, anders zouden ze niet geschikt zijn voor dames die erover gáán. Zonder aanzien des persoons zorgen zij, met vaste hand, dat de dwergenstoet van het huis niet te ver in zee gaat, schone oren heeft, geen vingers in de etensbordjes steekt en op tijd in bed ligt.

Vooral dat laatste is nog een héél proces, dat heb ik met eigen ogen gezien, want ik was een dagje in het huis te gast. Het spelen op het strand leverde 's middags nauwelijks problemen op, want het leken me allemaal nogal zoete kindertjes, van om en nabij de vijf, die met eindeloos geduld forten bouwden of koekjes bakten en hoogstens eens tot de enkels in een binnenzeetje wilden.

‘Heb je nog broertjes of zusters thuis?’ vroeg ik bij wijze van conversatie aan een blond ventje, dat het scheppen even had onderbroken om aanhankelijk tegen mij te glimlachen.

‘Nee meneer,’ antwoordde hij beleefd. ‘Alleen mijn zuster en ik. De rest zijn poppen.’

Hoewel het gesprek niet dieper ging, ontstond er tóch een zekere verstandhouding tussen ons, een soort liefde op het eerste gezicht. Toen de twee leidsters, aan het eind van de middag, de groep met behulp van snerpende bevelen tot een rijtje hadden samengeperst, kwam hij aan mijn hand lopen en aan de lange eettafel knikte hij mij toe met sympathie en volle mond. Na de dis speelde hij vlak voor de

[p. 45]

deur met een hondje, maar hij liep gewillig mee naar binnen toen de leidster na de bel ‘Naar bed! Naar bed!’ kwam roepen.

‘Dag meneer,’ zei hij in het voorbijgaan en hij gaf mij een ernstige zwengelhand. ‘We moeten er nog drie hebben,’ kwam een van de dames zakelijk melden, want ze had de nog lege bedden even geteld. Terwijl men strandwaarts trok om te zoeken, liep ik de slaapzaal even binnen. Het vriendelijke jongetje was wel erg klein in dat geweldige witte bed, maar hij lag er tevreden bij.

‘Hoe heet je eigenlijk?’ vroeg ik.

‘Lobo Kaag, meneer,’ antwoordde hij.

‘Lobo?’ vroeg ik verbaasd.

‘Ja, ik weet ook niet waarom,’ zei hij gelaten. ‘Maar ik heet wél zo.’

‘Nou Lobo, slaap dan maar lekker.’

Buiten op het bordes stiet ik op moeilijkheden. De dames stonden gesticulerend bij een paar jongetjes die ze net op het strand gevangen hadden en de leidster zei tegen een assistente: ‘Hoe kan dat nou? Je hebt drie bedden leeg. En je vangt vier jongens!’

Dit leek meer dan een rekenkundige kwestie. Gezamenlijk gingen we in de slaapzaal langs de bedden. De leidster had de lijst van het kantoor gehaald en streepte ze een voor een af: ‘Dat is Jantje Gubelik, dat is Friso van Vliet, dat is Koosje Bakkema en dat...’

Ze stokte en stond stil.

‘Hé - jij daar. Hoe heet je?’

‘Lobo Kaag, mevrouw.’

‘Lobo Kaag... Lobo Kaag...’

Ze ging de lijst helemaal langs.

‘Woon jij hier?’ vroeg ze.

‘Nee mevrouw,’ antwoordde Lobo vriendelijk.

‘Waar woon je dan?’

‘Bij tante. In het hotel,’ zei hij geduldig.

De verslagenheid was groot en algemeen.

‘Maar kind, hoe kom je dan hier?’

‘Nou,’ zei Lobo, ‘die mevrouw op het strand riep: “Vooruit, vooruit, allemaal in de rij!”’

‘En vanavond?’

[p. 46]

‘Toen riep de mevrouw: “Naar bed! Naar bed!”’

Het was een sluitend verhaal. Haastig hebben ze hem weer aangekleed. De dodelijk verontruste tante was, dankzij de telefoon, algauw in de hal. Voor ze hem meenam, kwam hij ons nog allemaal zo'n zwengelhand geven.

‘Dag Lobo.’

Hij wordt vast een héél beminnelijk man. Enfin, de toekomst kan er een gebruiken.