Ik lieg de waarheid. De beste Kronkels

[p. 40]

Hels

Toen de duivel inzag dat hij met de definitieve uitroeiing der gehele mensheid nog even geduld moest hebben, benoemde hij die langgekoesterde begeerte tot appeltje voor de dorst en ging zich op kleiner werk toeleggen. Hij vond de samenwoning uit, inspireerde de geluidsterreur der borende stratenmakers en begon een onbewijsbare zenuwoorlog in de voorwerpen die de mens tot verfraaiing dienen. Zo verlengde hij de rokken, versmalde de broeken en wierp hol schaterend de wild beschilderde herendassen op de markt, een kort lijden, dat de mannelijke soort als een verschroeiende angina teisterde. Naast deze voorbijgaande plagen zorgde hij voor een onmerkbare, doch vaste greep op de meer gevestigde voorwerpen, waarin de mens voor eeuwig schijnt te hebben berust.

Dit laatste bemerkte ik pas toen mijn tante mij op mijn verjaardag verraste met een rundlederen reisnecessaire. Zelf was ik nooit op het idee gekomen er een te kopen, want die dingen lijken op sommige mensen: ze zien er aardig uit, maar je hébt er niks aan. Ik legde het geschenk dan ook in de kast en vergat het, tot ik van de week naar Enschede moest.

‘Je gaat op reis, dus je zult 'm hebben mee te nemen,’ zei ik tegen mijzelf en ik schoof het etui in mijn koffer. Pas in het hotel bemerkte ik dat ik alle flesjes, doosjes en hulsjes die het bevatte had vergeten te vullen met toiletartikelen. Gelukkig stond een goed toegerust warenhuis op nog geen tien pas afstand.

Klonk er nu werkelijk een vreemd gegrinnik in het piepen der autoremmen op straat? Ik kan het me verbeeld hebben. Maar dit weet ik zeker: de juffrouw van de parfumerieafdeling had groene ogen en rook, hoog boven de mille fleurs uit, naar sulfer. Haar glimlach was zuiver diabolisch toen zij mij met een zak vol toiletartikelen terugzond naar de hotelkamer, die vredig sufte in de middagschemer.

Ik nam eerst het stuk zeep, ontdeed het van het papiertje en bemerkte toen dat het net te groot was om in het nikkelen doosje van de necessaire te passen. ‘Hahahaha...’ klonk het boven, uit de gordijnen. Maar daar hing niemand.

Hoe krijg je zo'n stukje zeep nu kleiner? Je kunt uren achtereen je

[p. 41]

handen gaan wassen, maar dat trok me niet aan. Aangezien ik geen mes of zaag had om het wat te bekorten, opende ik mijn mond en zette mijn tanden erin. Op dat ogenblik ging de deur open en keek een lange, zwarte kelner door de kier.

‘Wat doet u?’ vroeg hij.

‘Ik neem een hapje van de zeep,’ zei ik.

Hij sloot de deur weer.

Vol walging reinigde ik mijn mond en legde het afgebeten stuk zeep in het doosje. Nu nam ik de tandenborstel en plaatste deze in de glazen huls die het etui bevatte. De steel bleek net vier centimeter te lang. ‘Hahahaha...’ klonk het uit de kleerkast. Ik opende de deur even, maar er hingen alleen twee naakte knaapjes, kouwelijk naast elkaar.

Eerst probeerde ik nu een stukje van de tandenborstel af te breken, maar mijn vingers bleken niet krachtig genoeg. Met de voet zou het misschien beter gaan, maar het mollige tapijt was geen bruikbare onderlegger. Daarom klom ik op tafel, legde een stukje van de steel onder mijn schoen en wrikte. De deur ging open en de zwarte kelner stond weer op de drempel.

‘Wat doet u?’ vroeg hij.

‘Ik breek even een stukje van mijn tandenborstel af,’ zei ik.

Hij sloot de deur weer.

Die man denkt vast dat ik geschift ben, overwoog ik, ik zal het hem straks tóch even uitleggen.

Beneden, bij het buffet, vroeg ik aan de baas: ‘Zeg, die grote zwarte kelner...’

‘We hébben geen zwarte kelner,’ zei hij.

‘En hij was boven in het hotel!’ riep ik.

‘Daar bedienen alleen meisjes,’ sprak hij bevreemd.

Verbijsterd keek ik hem aan.

‘Hahahaha,’ klonk het uit de bierpomp. En even was die sulferlucht er weer.