Ik lieg de waarheid. De beste Kronkels

[p. 28]

Een jongeman uit Oslo

Het was John Barrymore die eens zei: ‘Een vrouw kan drie dingen maken uit niets: een slaatje, een hoed en ruzie.’ Het vierde is zonder de geringste twijfel een cocktailparty. Te Rome was ik weer eens in de gelegenheid deze verticale ontspanning te beoefenen. Merendeels buitenlandse gasten hadden zich verenigd ten puissanten huize van een heer, die, in het hart van de kwestie, stond te kijken als een boeiende persoonlijkheid, voor wie hem wist aan te snijden. Zijn echtgenote, die wij op een moeilijk levenstijdstip aantroffen, dwarrelde gastvrouwelijk rond en sloeg fonteinen geestdrift uit een rots van wanhoop. Men nipte aan verversingen, zoals vorstelijke personen maar niet kunnen laten het noenmaal te gebruiken. Er heerste een stemming van wellevend verbeten verveling.

‘Ah - en u is onze jonge vriend uit Oslo,’ kwam de gastvrouw tegen mij roepen. Ze had het al een keer éérder gedaan, maar mijn rectificatie was blijkbaar niet tot haar doorgedrongen.

‘Nee nee, uit Amsterdam,’ zei ik, op een toon of het maar een enkel breedtegraadje scheelde.

‘Ach, natuurlijk...’

Zij verdween weer in de menigte, mij overlatend aan een windstille heer op leeftijd, die als een uitgedwarreld blad in het leven lag en mij aankeek of ik zijn twaalfde bord balkenbrij was. ‘How's your king?’ vroeg hij eindelijk.

‘We have no king,’ zei ik.

Hij zweeg ontmoedigd.

‘We have a queen,’ sprak ik, om hem tegemoet te komen.

‘Is that so...’ vroeg hij gehinderd, of ik hem lastigviel met loodjes op een rookworst. Daarop begaf hij zich neuriënd naar elders.

Toen ik mijn glas ging neerzetten op een grote tafel, waar verscheidene personen de moeilijke spitzendans om de eetwaren uitvoerden, rees de gastvrouw weer op en riep met een nauwelijks gehavende glimlach: ‘Ah - en daar is onze jonge vriend uit Oslo!’

Zij stond in een groepje gezonde mannen, die keken of ze het onbetaalbaar vonden daarvandaan te komen. Even wilde ik mijn recti-

[p. 29]

ficatie weer plaatsen, maar opeens leek het me een beetje querulant, het aldoor beter te willen weten.

‘Yes...’ zei ik en nam een nieuw glas van haar aan.

Ze loste zich weer op. De gezonde mannen bleven mij lange tijd feestelijk aankijken. Toen zei de voorste: ‘How's Piperviken?’

De naam riep niets in mij wakker. Waarschijnlijk was het de Noorse Drees. Welwillend sprak ik: ‘O, uitstekend, dank u.’ Want waarom zou het zo'n man niet goed gaan?

‘Zijn ze er nog zo aan het breken?’ vervolgde mijn nieuwe makker.

Het was dus geen mens, doch iets waaraan gebroken kon worden.

‘Ja, dat gaat steeds maar door,’ zei ik.

‘En op Bygdö?’ vervolgde de man.

‘Ook,’ zei ik.

‘Maar het volksmuseum...?’ vroeg hij.

‘Weg,’ sprak ik somber. Want zo ben ik dan; als ik eenmaal begin te breken in zo'n stad, laat ik geen steen op elkaar.

‘Wat een zonde,’ vond de man. Hij verzonk in zorgelijk gepeins. Voorzichtig zette ik mijn alweer ledige glas op tafel en wilde wegsluipen, maar toen ik mij pas half omgedraaid had, stond ik weer oog in oog met de windstille grijsaard. Hij schrok enorm van me, maar kon toch niet om mij heen.

‘How's your k... your queen?’ begon hij, zichzelf nog net op tijd verbeterend.

De dikkerd, wiens volksmuseum ik had afgebroken, lachte smakelijk en zei: ‘He has no queen.’

Onthutst keek de oude mij aan.

‘We have a king,’ zei ik, want zóveel weet ik toch wel van Noorwegen.

‘Is that so...’ sprak de oude.

‘Ah, daar is onze jonge vriend uit Amsterdam,’ kwam de gastvrouw.

‘Nee nee, Oslo,’ zei ik.