Een Hollander in Parijs

[p. 51]

Kranten

De Franse kranten, die ik raadpleeg, volgens het uit de kinderjaren stammende systeem ‘wat je niet weet dat blijft zo’, hebben, van buiten bekeken, een zekere monotonie, aangezien ik vele jaren lang nooit in Parijs ben geweest, zonder dat een mij onbekende heer bezig was met het vormen van een kabinet. Maar voorpagina's kun je omslaan en wie dat doet, komt in de grote dwaaltuin des levens die ‘gemengd nieuws’ heet.

Een krant is een meneer. In Holland eigenlijk meer een nette man, die weigert te roddelen over echtscheidingen en zich bij de berichtgeving over moord of zelfmoord allerlei fatsoensbeperkingen oplegt. Maar de grens van onze pudeur ligt aan de grens. De details die Engelse populaire bladen over misdaden geven, bewijzen zonneklaar, waarin een beleefd volk nieuwsgierig kan zijn. De Franse bladen nemen evenmin bladen voor de mond, als er bloed heeft gevloeid, maar zij zijn, geloof ik, sterker dan waar ook, in het zwierig uitserveren van de menselijke details.

Het leedvermaak - ons aller meest onverzadigbare eigenschap - krijgt in de Franse boulevardpers op bijna elke pagina heerlijk toebereid voedsel. Onder de foto van een hooghartige schoonheid, met een champagneglas in de hand op een cocktailparty vereeuwigd, kun je bij voorbeeld wellustig uitvoerig lezen, dat dit nu de markiezin Campbell Johnson is, de

[p. 52]

gescheiden echtgenote van een Britse industrieel uit Johannesburg en een geziene verschijning in de upper ten van Parijs, waar zij een huis, en Monaco, waar ze een villa bezit. Waarom ze in de krant staat? Omdat de gasten, die zij voor een van haar eigen exclusieve partijen uitnodigde, deze keer niet haar, maar de politie in de hall vonden. De markiezin zelf zat in de bak. Ze was 's middags bij haar kapper, waar zij zich voor haar feestje liet optuigen, betrapt bij het stelen van 3000 francs uit een laatje. Ze deed het wel meer, stond er. Ze was ‘beroemd om haar excentriciteit’... Tegen zulke verhalen zijn de eentonige omzwervingen van de eeuwige kabinetsformateurs bepaald niet opgewassen. Om nog maar te zwijgen van het wereldnieuws met de grote W, dat voor mij al lang gelijkt op een soort tromberichtgeving over de onnaspeurlijke gedragingen van reuzenossen op een andere planeet.

Geheel op onze aarde speelt echter de tragedie van de oude man uit Rochechouart, beschreven in de France Soir en helaas door mij en niet door Tsjechov aan u oververteld.

Stel u voor - een zeventigjarige, uiterst bedeesde brievenbesteller leeft in een dorp van zijn pensioentje waarvan hij, uit de goedheid zijns harten, telkens nog geld weggeeft. De mensen mogen hem dan ook graag, maar maken zich bezorgd over zijn zwaarmoedigheid die, na de dood van zijn vrouw, steeds sterker bezit van hem neemt. Hij kan niet alleen zijn - dat is zijn probleem. Zijn enige dochter, die in een klooster zit, heeft hem voorgesteld zijn intrek te nemen in een oude-mannenhuis, dicht bij haar retraite, maar hij weigert. ‘Ze behoort aan een andere wereld,’

[p. 53]

[p. 54]

luidt zijn motivering.

En hij piekert verder, tot hij eindelijk de moed vindt zijn verlegenheid te overwinnen en een brief te schrijven aan een huwelijksbureau in de stad. Onderhandelingen worden geopend en leiden tot resultaat: op een dag komt, uit Parijs, een nieuwe levensgezellin aangereisd, een vrouw van middelbare leeftijd al, maar nog geen zeventig, zoals hij. De brievenbesteller haalt haar van de trein. Het dorp kijkt en twijfelt. Maar zij trekt bij hem in en verandert hem in een gelukkig man. Zes weken duurt zijn nieuwe droom. Dan zegt de vrouw, dat ze er toch maar van afziet. Ze heeft het geprobeerd maar het is tegengevallen. Zijn smeekbeden helpen niet. Op een dag ziet het dorp, meelevend, hoe hij haar naar het station brengt met haar armzalig koffertje en hoe hij, even later, terugsloft naar huis - wéér alleen.

Een paar uur daarna klopt hij op de deur van zijn concierge en zegt op bijna verontschuldigende toon: ‘Madame, voor u staat iemand die gaat sterven.’ Hij valt neer. De dokter constateert vergiftiging door het innemen van strychnine. ‘Op zeventigjarige leeftijd,’ zegt de krant, ‘vond hij het einde van de amoureux romantiques.’

[p. 55]

[p. 56]