Een Hollander in Parijs

[p. 19]

Catch

Op een zondagmiddag rijdt een deel van Montmartre met de autobus naar Longchamps, om op de paarden te gokken, maar de meesten blijven in de wijk en gaan voor honderd francs kijken hoe twee mannen elkaar trachten te vernielen. ‘Catch’ heet dit uit Amerika overgewaaide divertissement. Het is te beleven in L'Elysée, een zaal als een gevallen vrouw, met door vocht-schurft bezochte muren en alle stoelen die opoe nog op zolder had rond de boksring.

De dure eerste rijen zijn voor de pralende mannen met de wat-kost-me-dat-gezichten, voldaan gevolgd door vrouwen in all dreams that money can buy. Meer naar achteren zitten hele gezinnen, met kleine kinderen, of middelbare juffrouwen, die samen eens leuk uit zijn, terwijl binnen de hekken der staantribune hongerige Algerijnen samenhokken en de opgeschoten jongens rumoeren, die na afloop alle grepen op straat gaan proberen.

Om half vier begint het. Een Fransman van zowat twee meter, diep in de dertig, en een wat kleinere, blond-gekuifde Italiaan ontbloten enorme witte lijven, tonen hun nagels aan de scheidsrechter, zoals kindertjes moeder voor tafel laten zien dat ze hun handjes goed gewassen hebben, en wachten op de bel.

Als die geklonken heeft, valt er meteen heel wat te zien. De Fransman komt naar voren, trapt zijn tegen-

[p. 20]

stander zó hard op de teen dat hij jammerend zijn voet in de hand neemt en slaat hem vervolgens tegen de keel. De man stort ineen als een koe op het abattoir. Zodra hij op zijn rug ligt springt de ander met volle kracht op zijn buik. De Italiaan kreunt maar slingert toch bliksemsnel zijn benen om het middenrif van zijn rivaal en begint met die klem zó fervent te knijpen, dat de reus zijn handen radeloos van smart ten hemel heft en een wilde kreet uitstoot, die door de zaal met applaus wordt gehonoreerd. Na bovenmenselijke inspanning weet de Fransman uit de schaar te komen, maar de pijn heeft hem zó razend gemaakt, dat hij de achteroverliggende man met kracht in het gezicht schopt. De zaal orgelt van verrukking, de scheidsrechter springt er met een bezwerende vinger tussen, krijgt een kaakstoot, geeft er twee terug, en wordt dan door zijn getergde landgenoot over de touwen tussen het publiek geslingerd - een correctief dat een krijtende Laokoongroep op de dure rangen doet ontstaan, waaruit de man even later, nijdig keffend, op handen en voeten te voorschijn kruipt. De Italiaan heeft inmiddels zijn duimen in de neusgaten van de Fransman geplaatst en schiet met diens verminking aardig op, als de ander hem haakt, op zijn blote buik gaat zitten en met smaak de tanden in zijn rechtervoet zet. Wanhopig van pijn bonkt de onderliggende man met zijn vuisten op de vloer.

‘Ping,’ zegt de bel. De eerste ronde is uit. ‘Grappenmakers!’ zegt naast mij een bejaard kereltje met delicate, witte slapen. ‘Ze doen maar, of er geen regels bestáán! Je mag de scheidsrechter er toch niet uitgooien! Elkáár wel, maar hém niet. C'est le

[p. 21]

[p. 22]

cinéma!’ En hij trekt een zuinig mondje, gelijk een fijnproever, die zich met gestichtskost moet behelpen.

De zaal is helemaal op stoom gekomen en converseert levendig. De burgerechtparen zitten blij te glimlachen, als op een verjaardag, de jongelui beschouwen technisch na, met hoekige armgebaren en de kinderen lezen in het programma of het Roodkapje is. De vechters, grimmig-uitgeput als etenhalers in de hongerwinter, staan bij de touwen, kwijlen water in een teiltje en laten zich bemoederen door de helpers. De scheidsrechter (Olympisch kampioen 1936, Berlijn) is terug in de ring en heeft zijn val in de stalles afgehandeld met een expressief ‘wat dééd je nou?’-gebaar tegen de Fransman, die zijn bezwete schouders ophaalt of hij wil zeggen: ‘Och ik was toch bezig...’

En vóórt gaat de catch, ronde na ronde. Er verschijnen andere strijders, rank-pezige, behaard-vette, watervlugge en schuimbekkend-driftige. Er worden armen onder applaus nog net niet gebroken en benen zóver uiteengescheurd dat de grens bereikt schijnt. De scheidsrechter raakt met zijn voet tussen de vechtende kluwen op de grond en heeft verscheidene minuten nodig om dit lichaamsdeel weer tot zijn beschikking te krijgen. Glimmende gezichten in de ring vertrekken tot het boosaardige plezier waarmee de duivel de hel staat aan te blazen, of worden van ontsteltenis weerloos-verwonderd als bij iemand die onverhoeds in een afgrond tuimelt. Kreten van pijn verheffen zich als lichtkogels boven de woeste branding van het juichende publiek, dat niet moe wordt zijn hulde te brengen aan de beul die het beste pijnigt.

[p. 23]

Schrijft u de moraal er zelf maar onder, dat kunt u vast beter dan ik. Maar als u er, ijs en weder dienende, eens héén wilt - de aanvangsuren staan in de krant onder het hoofdje sport.

[p. 24]